Rol με δράση ξύδι-Επιλογή που δεν μετανιώνεις 2

Τις τελευταίες μέρες έχουν πέσει όλες οι δουλειές του σπιτιού του εξοχικού και πάει λέγοντας στα όμορφα μαλακά μου χεράκια…

Δεν μπορώ να πω, τα κάνω όλα και συμφέρω.Μαγειρεύω,πλένω,απλώνω,σφουγγαρίζω, σκουπίζω,πετάω τα σκουπίδια(δεν σιδερώνω),βάζω πλυντήρια ρούχων και πιάτων αν και συνήθως τα έπλενα στο χέρι!Να τώρα,λίγο πριν ανοίξω αυτό εδώ το word,έβαλα το βραδινό μου πλυντήριο πιάτων…

Πάντα λέω ότι είμαι άσχετη με τα οικοκυρικά,η αλήθεια είναι βέβαια ότι όποτε καταπιάστηκα έστω και για λίγο μια χαρά τα πήγα(λέμε τώρα),με συμφέρει βέβαια να με θεωρούνε οι άλλοι ακαμάτα γι αυτό και το συντηρώ με κάθε τρόπο.Για δουλειές του σπιτιού κλπ, όποτε μπορώ και με όποιον τρόπο μπορώ τις αφήνω να τις αναλάβουν άλλοι, σχεδόν πάντα!

Μπάνια,δουλειές στο σπίτι,τρελά ξενύχτια,ποτά,μεθύσια,μπάνια στη θάλασσα,ατελείωτες ώρες ηλιοθεραπείας,βαφτίσια,γάμοι,φίλοι,πλυντήρια,κίνηση στο δρόμο και άντε αύριο το πρωί να ξυπνήσεις πάλι από τις εφτά.Ευτυχώς που υπάρχει και το μουντιάλ και το μωρό μου απασχολείται περισσότερο με την μπάλα!

Ωραίες μέρες δε λέω,τρελές,ξέγνοιαστές,με χρώμα και πολύχρωμες εικόνες,αλλά σκέφτομαι και τα λόγια του ψηλού σήμερα στην παραλία…

Αράξαμε σε μια και καλά ερημική παραλία που τώρα τελευταία την έχουνε μάθει όλοι. Τεσπά,αφού βαρεθήκαμε τα μπιτσόμπαρα και τις τρεντιές,την αράξαμε Ρακοπόταμο, πετσέτα και άμμο και να προσπαθείς να ρίξεις κανέναν ύπνο μπας και ισιώσεις,δίπλα όμως μια οικογένεια με μωρά …

Δεν μπορώ να πω ότι μας ενόχλησαν ιδιαιτέρα αλλά όταν ήρθε η ώρα να φύγουνε εκεί ήταν σκέτη τρέλα,με τόσα συμπράγκαλα που κουβαλούσανε για τα μωρά,μπορεί να μαζεύανε και κανένα μισάωρο,τότε ο ψηλός είπε τη φοβερή ατάκα στον Γιάννη «Γιατί δεν κάνετε κι εσείς έναν τέτοιο ρε;» Ακολούθησε διάλογος του στιλ "ε θα κάνουμε κι εμείς αργότερα κλπ κλπ κλπ."

Τότε είναι που χάθηκα στον δικό μου κόσμο…Μια βδομάδα τώρα έχει πέσει το μπαλάκι των οικοκυρικών πάνω μου και μην φανταστείτε τίποτα τρελό,τα βασικά,μόνο για δυο άτομα όχι καμιά φαμίλια τεράστια και στη δουλειά κάθε μέρα να δίνω το "παρών".Δεν μπορώ να πω ότι κουράστηκα,το έκανα και με ευχαρίστηση,ίσως γιατί το κάνω σπάνια.

Σκέφτηκα όμως το ενδεχόμενο όλο αυτό να γίνει καθημερινότητα μου και τότε τέρμα τα ταξίδια ότι κάτσει και όπου μας βγάλει,τέρμα το αραλίκι και η φιλοσοφία στο μπλόγκ, τέρμα τα μπαράκια και οι ατελείωτες φραπεδοώρες.Που να αραδιάσεις και δυο τρία κούτσικα;

Φρίκη…

Ήδη εδώ και ένα χρόνο που δουλεύω σε πρωινή δουλειά(τι ωραίες ήταν οι εποχές της εφημερίδας ),τα βράδια είμαι συνήθως ζόμπι ενώ τις καθημερινές κοιμάμαι με τις κότες και οι αντοχές μου έχουν μειωθεί τρελά,και μετά σου λένε ότι αν κοιμάσαι νωρίς και ξυπνάς νωρίς είναι καλύτερα.

Σκατά είναι,σας το λέω εγώ,ειδικά αν είσαι σκοτεινός τύπος της νύχτας σαν κι εμένα τότε είναι γάματα! Θες και δουλειά στο σπίτι όταν γυρίζεις από την δουλειά και παιδιά και σύζυγο και μετά παντόφλα και ρόμπα,τα φαντάζομαι και έπαθα αναφυλαξία!

Εντάξει το δέχομαι,οι άνθρωποι μεγαλώνουν και αλλάζουν οι προτεραιότητες τους. Σίγουρα δεν είμαι όπως ήμουνα στα δεκαεννιά,που μια χαρά ήμουνα δηλαδή απλά σε άλλη φάση,σίγουρα έχω βαρεθεί και τα μεθύσια και το κάθε βράδυ έξω και τα ξενύχτια με ξύδια γενικώς και τα ταξίδια ότι να’ναι όπου κάτσει και ούτε με ενοχλεί τόσο που ξυπνάω πρωί το συνήθισα,όπως συνήθισα να έχω και έμπνευση για γράψιμο το πρωί. Αυτό είναι που με τρομάζει,«το συνήθισα» και έτσι ένα πρωί θα ξυπνήσω και θα έχω συνηθίσει και να ξεσκατώνω τα παιδιά μου!

Ουφ δεν ξέρω μια κρίση ήταν και πάει πέρασε.Δεν γεννηθήκαμε όλοι οι άνθρωποι να γίνουμε γονείς,άσχετα αν αυτό μπορεί να στεναχωρεί τον μπαμπά μου που θα ήθελε εγγονάκι,εγώ τη ζωή μου την φαντάζομαι κάπως αλλιώς …


Ένα μεγάλο σπίτι,παραιτημένο,μια φορά την εβδομάδα έρχεται η «γυναίκα» και το καθαρίζει.Ένα τεράστιο γραφείο,βιβλία,σημειώσεις και για διάβασμα και για ντεκόρ, χεχε μια κουνιστή καρέκλα κι εγώ πάνω.Ο Γιάννης μέσα στην κουζίνα με το μπαστούνι να ψήνει ελληνικό καφέ,εγώ πάνω στην κουνιστή καρέκλα να προσπαθώ να στρίψω κανένα τσιγάρο αλλά με δυσκολία λόγω πάρκινσον.Μπακούρια,δίχως παιδιά σκυλιά,μόνο γατιά θα έχει το σπίτι μας,να καθόμαστε δίπλα δίπλα,να λέω εγώ ιστορίες στο Γιάννη,ο οποίος δεν θα με ακούει,γιατί θα παίζει στοίχημα και θα διαβάζει αθλητική εφημερίδα.Εγώ θα του φωνάζω ότι δεν ντρέπεται που με γράφει στα παπάρια του,ενώ εκείνος πια θα έχει δικαιολογία ότι δεν φοράει το ακουστικό βαρηκοόιας !

Ξέρω αυτή είναι μια εγωιστική ζωή,μια ζωή μόνο για την πάρτη μας,μοναχική,χωρίς πολλή δόσιμο.Πειράζει που εμένα αυτή μ’αρέσει;Πειράζει που εγώ θέλω να δώσω αλλιώς;

Κοντός ψαλμός αλληλούια,αν γεννήσω ποτέ παιδιά θα τα στείλω εσώκλειστα στην Ελβετία και ας λέει ο Γιάννης ότι θα τα μεγαλώσουμε μαζί,χαχαχαχα!

Σας καληνυχτώ και σας ευχαριστώ που μοιραστήκατε ακόμα ένα παραλήρημα μου!

Υ.Σ Να ζήσεις αδερφούλη και χρόνια πολλά μεγάλος να γίνεις με βυσσινί μαλλιά παντού να σκορπίζεις χαπάκια,depon και όλοι να λένε πώς θα μοιάσουμε σ’αυτόν!