Τρίτη, Ιουλίου 13, 2010

H ψυχή της παρέας


Μπορεί να μου αρέσει αρκετά να γράφω, αλλά καθόλου να μιλάω. Έχω την αίσθηση ότι είμαι αρκετά βαρετή σαν παρέα. Ξέρω ότι πολλοί θα πούνε.Mα τι λες;

Εσύ ήσουν πάντα η ψυχή της παρέας,έλεγες ωραία αστεία και ήθελες να είσαι το επίκεντρο,μας έλεγες ιστορίες από την πολυτάραχη ζωή σου και εμείς σε ψιλοδουλεύαμε κιόλας γιατί νομίζαμε ότι μας λες αρλούμπες μιας και οι δικές μας ζωές ήταν τόσο συμβατικές για να πιστέψουμε ότι όλα αυτά σου είχανε συμβεί, αλλά όπως και να έχει μας ψυχαγωγούσες !

Για να τα πιστεύεις ακόμα αυτά για μένα, μάλλον έχεις να με δεις από όταν ήμουνα φοιτήτρια.Τώρα πια δεν υπάρχουν οι φίλοι που υπήρχαν τότε ή έστω άνθρωποι που να με ξέρουν από παλιά.Αυτός ο παλιός ξεχασμένος εαυτός μου γεννιέται μερικές φορές όταν βρίσκομαι με άτομα από τα παλιά όπως η Γιάννα ή ο φίλος μου ο Γιώργος που τους βλέπω πιο συχνά ή όταν μιλάω στο τηλέφωνο με τον Ανδρέα από την Κρήτη.

Έπαψα να είμαι η ψυχή της παρέας γιατί δεν έχω παρέα,εγώ εκεί το αποδίδω ή ακόμα χειρότερα δεν έχω τίποτα να πω.

Εντάξει μπορεί να γνώρισα πολλά καινούργια άτομα, μπορεί πλέον να βρίσκομαι πολλές φορές με τους φίλους του Γιάννη, μπορεί οι περισσότεροι να είναι και γαμώ τα παιδιά αλλά δεν είναι φίλοι μου. Δεν μπορώ να πω μια μαλακία από τα παλιά και να την πιάσουν,γιατί δεν έχουμε κοινούς κώδικες.

Γιατί για εκείνους είμαι απλά η κοπέλα του Γιάννη και ακόμα κι αν προσπαθούν να με μάθουν,αν προσπαθούν δηλαδή,εγώ τους κόβω αμέσως,βαριέμαι να εξηγώ ποια είμαι. Όπως γράφω και στο πλάι του blog μου «I don't want to spend my life explaining my self. You either get it or not.» άσχετα αν κάθε μέρα μέσα από αυτό το blog κάνω ακριβώς το αντίθετο.

Δεν έχω ανάγκη να εντυπωσιάσω κανέναν,έχω ανάγκη να γελάσω,να ακούσω έξυπνες ατάκες, έχω ανάγκη να βρεθώ κοντά σε ανθρώπους που θέλουν εκείνοι να εξηγήσουν τον εαυτό τους και να μου μιλάνε για την πολυτάραχη ζωή τους ακόμα κι αν όλα όσα λένε είναι αποκυήματα της φαντασίας τους.

Πρέπει να ψάξω για καινούργιους φίλους που να ερεθίζουν το μυαλό μου,πάντα πίστευα ότι εγώ θα κάθομαι και θα έρθουν εκείνοι να με βρουν,μάλλον δεν λειτουργεί έτσι, ώστε στο μέλλον να έχω να πω μαζί τους κάτι από τα παλιά.(κοινό κώδικα μπορεί να έχεις και με ένα άνθρωπο που μόλις γνώρισες και δεν έχετε κανένα κοινό στοιχείο από τα παλιά κι όμως να μιλάτε την ίδια γλώσσα, άντε να δω πότε θα τον συναντήσω! )

Τρίτη και 13 ε και ;

2 σχόλια:

Γιώργης Σαράτσης είπε...

"Αυτός ο παλιός ξεχασμένος εαυτός μου γεννιέται μερικές φορές..." Και πεθαίνει κάποιος άλλος ή του έμαθες να "συμβιώνει" με τον καινούριο; Οι παρέες δύσκολα γεννώνται. Συνήθως, αναγεννώνται. Ο φίλος δεν είναι κατ' ανάγκη "παρέα". Μια καλή παρέα όμως -μια ολόδική σου παρέα- είναι ένα θαύμα... εν εξελίξει!

Sophia Choleva είπε...

Καλημέρα Alastor , όχι δεν πεθαίνει κανένας, απλά κάποιος μπαίνει στην άκρη και κάποιος άλλος έρχεται στο προσκήνιο. Ο παλιός εαυτός έχει μπει για τα καλά στην άκρη απλά έχει μερικές αναλαμπές!

Αν η παρέα είναι ένα θαύμα, τότε μπορώ ακόμα να ελπίζω ότι μπορεί να γίνει και στη δική μου ζωή!