Λοιπόν που να σας τα λέω, μ __ναροςςς! Σε προηγούμενο post μου Όλα του γάμου δύσκολα σας γκρίνιαζα για το γάμο του αδερφού του καλύτερου μου φίλου,που στην αρχή σκεφτόμουνα, να μην πάω καν,αφού δεν ήξερα τι να φορέσω,ενώ ο Γιώργος μου επισήμανε ότι με ήθελε στην πένα!Τώρα να δείτε τι έχει να γίνει!
Σάββατο αξημέρωτα,αφού έχω ρίξει έναν ατελείωτο ύπνο από την προηγούμενη,σηκώνομαι χαρωπή-χαρωπή και τσούπ-τσούπ πάω στην αγορά.
Πρώτη στάση ATM Εθνικής! Παθαίνω σοκ με το υπόλοιπο,ευτυχώς εγώ δεν είμαι σε στενωπό,ούτε σε αδιέξοδο οικονομικό όπως λένε τα Ημισκούμπρια!Τελικά αυτές οι μαλακό ώρες στη δουλειά δεν πάνε χαμένες, αλλά είμαι κι εγώ σωστή διαχειρίστρια!!!(μαμά ακούς; )
Επίθεση, εμπρός μαρς !Ναι το αποφάσισα θα πάρω φόρεμα για το γάμο,αν και στην ντουλάπα μου έχω χιλιάδες σεμνά και κουλτουριάκα φορέματα δεν πάει κανένα για το γάμο και το πιο τραγικό έχω δυο που είναι για γάμους και για πανηγύρια τα οποία τα έχω φορέσει από μια φορά το καθένα!Μου είπε ο Γιάννης να βάλε ή αυτό ή εκείνο που έχεις είναι πολύ ωραία. Μα τι λες χρυσό μου; Με γαμπρό Λαρισαίο και πεθερά Θεσσαλονικιά είμαι να εμφανιστώ με το λινό στο γάμο; Τρελάθηκες; Θα φάω πόρτα, δεν θα μου δώσουνε ούτε μπομπονιέρα !
Τι φόρεμα να πάρω; Στην αρχή πέφτω στην ίδια λούμπα.Μπαίνω στο δοκιμαστήριο και κάθε φόρε βγαίνω σαν κουφετάκι.Ωραία δεν μπορώ να πω αλλά έχω αλλεργία δεν μπορούσα να τα αντέξω πάνω μου πάνω από πέντε λεπτά! Έχω αλλεργία στα τουαλετέ, μέχρι που εμφανίστηκε μπροστά μου εκείνο το θεσπέσιο άσπρο φόρεμα με κάτι στρασοσχεδιάκια.
Είπα να μην το πάρω γιατί είναι άσπρο και γιατί στους γάμους δε λέει να σε μπερδεύουνε με τη νύφη, το είχε και σε άλλα χρώματα αλλά εμένα μόνο αυτό μου άρεσε, ουγκ!
Για να είμαι ειλικρινής,μου το πρότεινε η πωλήτρια και στην αρχή το κοιτούσα με μισό μάτι,αλλά από μέσα μου είπα δεν το δοκιμάζω όλα τα άλλα ήταν πατάτες!
Το φοράω,έρχεται και μου το κουμπώνει από πίσω και μόλις με κοιτάω με αυτό στον καθρέφτη, με ερωτεύτηκα!Τι μ—ναρος είναι αυτός έλεγα, φτούσου κοπελάρα μου!Μιλάμε σούπερ ντούπερ,κοντούτσικο για να φαίνονται οι ποδάρες μου(ΨΩΝΑΡΑΑΑΑ),εφαρμοστό,με μισή πλάτη και έναν ώμο έξω,και να μου κάνει ένα θεσπέσιο κωλαράκι!Βασικά πολύ σέξι,εμ τελικά μέχρι και τα τρία κιλάκια που έχασα τώρα τελευταία,έκαναν τη διαφορά!Αυτό μια χαρά φοριέται και στα μπουζούκια,βέβαια έχω να πατήσω το πόδι μου προ αμνημονεύτων χρόνων,αλλά ευκαιρία να πετάξω τα λινά, και τα βιβλία και να το ρίξω στα μίνι και στα μπουζούκια! Σήμερα με αυτό το φόρεμα βγήκε προς τα έξω το σκυλί που έκρυβα μέσα μου!
Τεσπά για να μην τα πολυλογώ οι αγορές είχαν και συνέχεια αφού φυσικά πλήρωσα τα μαλλιοκέφαλα μου για λίγο μόνο ύφασμα,μου έφτιαξε τρομερά η διάθεση και ειδικά όταν το φόρεσα με τα δωδεκάποντα μου!Το καλύτερο από όλα;Ο Γιάννης δεν ήθελε να έρθει μαζί μου στο γάμο, γιατί βαριέται κι εκείνος όπως κι εγώ αφόρητα όλες αυτές τις κοινωνικές εκδηλώσεις, μου έλεγε τράβα μόνη σου και βρες και πες μια δικαιολογία για μένα μου είπε, αλλά, αλλά λέω, μόλις γύρισα σπίτι ,φόρεσα το φόρεμα,τον ξύπνησα και έκανα τρις στροφές μπροστά του,αυτό ήταν!Χωρίς να πω τίποτα τον έπεισα να με συνοδέψει και στην εκκλησία αλλά φυσικά και στο τραπέζι.
Μου είπε χαρακτηριστικά,τελικά λέω να έρθω κι εγώ στο γάμο ,που να σε αφήσω μόνη σου;(χαχαχαχα!) Άντε παιδιά θα παντρευτεί κανένας άλλος τώρα που πήρα φόρα;Όσο για φωτό από το φόρεμα,να περιμένετε μετά τις 11 Σεπτεμβρίου όπου είναι ο γάμος και προβλέπεται να το φορέσω…
Σμάκια πολλά και καλό σας Σαββατοκύριακο!
Σάββατο, Αυγούστου 28, 2010
Παρασκευή, Αυγούστου 27, 2010
ΕΧΕΜΥΘΕΙΑ
Με την ριπή του άνεμου στα μαλλιά
της γυναικός που στροβιλίζεται μεσ' το σαλόνι
και παίρνει τη ζωή όπως της έρχεται
Και με στολίδια και παιδιά
που την λατρεύουν κι όλο λέγουν τ' όνομά της
Και με τους άντρες που σηκώνουν
το χέρι όρθιο στον ουρανό
μεσ' την εξαίσια λειτουργία των παλμών τους
στον στρόβιλο του βαλς που πλησιάζει
τα στήθη τους στα στήθη της γυναίκας
Ανδρέας Εμπειρίκος
της γυναικός που στροβιλίζεται μεσ' το σαλόνι
και παίρνει τη ζωή όπως της έρχεται
Και με στολίδια και παιδιά
που την λατρεύουν κι όλο λέγουν τ' όνομά της
Και με τους άντρες που σηκώνουν
το χέρι όρθιο στον ουρανό
μεσ' την εξαίσια λειτουργία των παλμών τους
στον στρόβιλο του βαλς που πλησιάζει
τα στήθη τους στα στήθη της γυναίκας
Ανδρέας Εμπειρίκος
Στα αμπέλια της Ραψάνης
Αμφιθεατρικό χωριό στους πρόποδες του Ολύμπου που φημίζεται για το κρασί του
Hμερομηνία : 19-04-10
Του Ντινου Κιουση
kathimierini.gr
Στον δρόμο για τη Ραψάνη, εκεί στην κοιλάδα των Τεμπών, προσέξτε μην σας μπερδέψει ο σταθμός του ΟΣΕ που βρίσκεται πάνω στην Εθνική Οδό και γράφει «ΡΑΨΑΝΗ», καθώς και τα λίγα σπίτια που υπάρχουν γύρω γύρω.
Αυτός είναι ένας νέος οικισμός λίγων δεκαετιών. Το χωριό βρίσκεται 8 χλμ. μακρύτερα σκαρφαλωμένο σε πλαγιά. Κτισμένο αμφιθεατρικά σε ύψος 550 μ., στη βόρεια πλευρά των στενών, στους πρόποδες του Ολύμπου, ανήκει διοικητικά στον Δήμο Κάτω Ολύμπου. Εχει 1.000 περίπου κατοίκους που ασχολούνται με την κτηνοτροφία και την αμπελουργία. Δεν είναι γνωστό πότε ακριβώς κατοικήθηκε η Ραψάνη. Πιθανώς ιδρύθηκε τον 10ο μ.Χ. αιώνα από την ένωση μικρών κοντινών οικισμών με το όνομα Ολυμπιάδες, ενώ κατά τον μύθο η Ραψάνη ήταν μια πανέμορφη, δυναμική γυναίκα που πρωτοστάτησε για την συνένωση των οικισμών.
Είναι σίγουρο πως το χωριό υπήρχε κατά τη βυζαντινή περίοδο και αυτό το γνωρίζουμε από την Αννα Κομνηνή (1140), όταν ο Αλέξιος Κομνηνός εκστρατεύει κατά του Βασμούντα, που πολιορκεί τη Λάρισα, περνώντας μέσα από τη Ραψάνη. Πάντως, για την ονομασία της η επικρατέστερη εκδοχή είναι πως προήλθε από τους σχιστόλιθους (ραψάνες) της περιοχής. Την εποχή της Τουρκοκρατίας ήταν ένα από τα πλουσιότερα χωριά με ζωηρή πνευματική κίνηση. Υπήρξε κέντρο παραγωγής μεταξιού και κόκκινων νημάτων που εξάγονταν στο εξωτερικό. Σύμφωνα με τον ιστορικό Γιάννη Κορδάτο τα προϊόντα της συναγωνίζονταν αυτά των γειτονικών Αμπελακίων. Η Ραψάνη, όπως και η γειτονική Κρανιά είχαν κάποια ειδικά προνόμια επί Τουρκοκρατίας ως «βακούφιον της Σουλτάνας», έτσι για παράδειγμα, εκεί δεν κατοικούσαν Τούρκοι.
Κρασιά ΟΠΑΠ
Σήμερα η Ραψάνη είναι πανελληνίως, αν όχι παγκοσμίως γνωστή για τα κρασιά της. Οι Ραψανιώτες έκαναν κρασί από τότε που έκτισαν το χωριό τους. Οταν στις αρχές του 19ου αιώνα η σηροτροφία και η υφαντουργία συρρικνώθηκαν, στράφηκαν σχεδόν αποκλειστικά στην αμπελουργία. Η φήμη του οίνου της Ραψάνης οδήγησε το ελληνικό κράτος ήδη από το 1932, στην επίσημη αναγνώρισή του ως ονομασίας προέλευσης, εποχή κατά την οποία το 53% του εισοδήματος των Ραψανιωτών προερχόταν από την αμπελουργία. Το ΡΑΨΑΝΗ ΟΠΑΠ παράγεται από την συνοινοποίηση τριών γηγενών κόκκινων ποικιλιών: το Ξινόμαυρο, το Σταυρωτό και το Κρασάτο. Το κλίμα της Ραψάνης είναι από τα ωραιότερα της Θεσσαλίας. Οι κάτοικοι λένε πως το καλό κλίμα, τα νερά και το κρασί τους είναι αυτό που τους «τρέφει» και τους δίνει χρόνια.
Τα αξιοθέατα
Στο χωριό σώζονται μόνον δύο παλιά αρχοντικά από την περίοδο της ακμής του, που αντικατοπτρίζουν τη μεγάλη ευημερία που γνώρισε η περιοχή εκείνη την περίοδο. Ομως υπάρχουν 22 εκκλησίες και ξωκλήσια, κάποια εξαίρετης αρχιτεκτονικής. Στα 100 μ. από τα τελευταία σπίτια του χωριού, μέσα σε ένα κατάφυτο τοπίο υπάρχει το ξωκλήσι του Ιωάννη του Προδρόμου.
Η επιγραφή στο υπέρθυρο αναγράφει πως ανεγέρθηκε και αγιογραφήθηκε το έτος 1546 «ΕΞΟΔΟΥ ΚΟΠΟΥ Κ(ΑΙ) ΜΟΧΘΟΥ ΤΩΝ ΑΝΤΙΜΟΤΑΤΩΝ ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΡΑΨΑΝΗΣ...»
Σε ένα περίπου χλμ., στην αρχή της απέναντι πλαγιάς, σε μια περιοχή γεμάτη τεράστιες βελανιδιές βρίσκεται το μοναστήρι των Αγίων Θεοδώρων. Σώζεται μόνον η βυζαντινή εκκλησία με όμορφες αγιογραφίες που θα σας θυμίσουν Μετέωρα. Η Αγία Τράπεζα χρονολογείται από τον 10ο αιώνα, ενώ το ξυλόγλυπτο τέμπλο από τον 13ο αιώνα.
Στο μέσο περίπου της διαδρομής από την Εθνική Οδό στη Ραψάνη υπάρχει δρόμος που οδηγεί στο παλιό μοναστήρι της Μεταμόρφωσης του Σωτήρα (18ος αιώνας) κτισμένο μέσα σε πυκνή βλάστηση.
Αν συνεχίσετε τον δρόμο από τη Μονή των Αγίων Θεοδώρων θα φτάσετε στην κορφή του Προφήτη Ηλία όπου θα έχετε κυριολεκτικά στα πόδια σας την κοιλάδα των Τεμπών.
Αν έχετε σπηλαιολογικά ενδιαφέροντα τότε στη θέση «Ρούτσι», 7 χλμ. από τη Ραψάνη θα βρείτε το πρώτο σπήλαιο μήκους 140 μ. και το δεύτερο στα δυτικά, μήκους 400 μ. στα 3 χλμ. από το χωριό.
Τέλος, αξίζει να επισκεφθείτε τον Πυργετό που είναι και η έδρα του Δήμου Κάτω Ολύμπου. Το χωριό είναι κτισμένο στους πρόποδες του Ολύμπου και η ευρύτερη περιοχή έχει χαρακτηριστεί ως βιότοπος, καθώς από εδώ ξεκινάει το Δέλτα του Πηνειού. Στη θέση Λιβάδι υπάρχουν υπολείμματα γέφυρας ενετικής κατασκευής. Στον Πυργετό δολοφονήθηκε ο πρωτοπόρος του αγροτικού κινήματος Μαρίνος Αντύπας (1873-1907).
Η μνήμη του τιμάται με πολιτιστικές και θρησκευτικές εκδηλώσεις στα τέλη Μαρτίου ή στις αρχές Απριλίου.
Χρήσιμες πληροφορίες
Πώς θα πάτε:
Απέχει από την Αθήνα 390 χλμ. Με το Ι. Χ. μετά τα Τέμπη θα στρίψετε αριστερά στην πινακίδα. Το χωριό απέχει 8 χλμ. περίπου από την Εθνική. Αν έρχεστε από Θεσσαλονίκη θα διανύσετε 125 χλμ. και πριν από τα Τέμπη στρίβετε δεξιά.
Πού θα μείνετε:
Ξενώνας «Ισβορος». Βρίσκεται στη μέση της απόστασης από την εθνική για το χωριό. Τηλ. 24950-61.535.
Hμερομηνία : 19-04-10
Του Ντινου Κιουση
kathimierini.gr
Στον δρόμο για τη Ραψάνη, εκεί στην κοιλάδα των Τεμπών, προσέξτε μην σας μπερδέψει ο σταθμός του ΟΣΕ που βρίσκεται πάνω στην Εθνική Οδό και γράφει «ΡΑΨΑΝΗ», καθώς και τα λίγα σπίτια που υπάρχουν γύρω γύρω.
Αυτός είναι ένας νέος οικισμός λίγων δεκαετιών. Το χωριό βρίσκεται 8 χλμ. μακρύτερα σκαρφαλωμένο σε πλαγιά. Κτισμένο αμφιθεατρικά σε ύψος 550 μ., στη βόρεια πλευρά των στενών, στους πρόποδες του Ολύμπου, ανήκει διοικητικά στον Δήμο Κάτω Ολύμπου. Εχει 1.000 περίπου κατοίκους που ασχολούνται με την κτηνοτροφία και την αμπελουργία. Δεν είναι γνωστό πότε ακριβώς κατοικήθηκε η Ραψάνη. Πιθανώς ιδρύθηκε τον 10ο μ.Χ. αιώνα από την ένωση μικρών κοντινών οικισμών με το όνομα Ολυμπιάδες, ενώ κατά τον μύθο η Ραψάνη ήταν μια πανέμορφη, δυναμική γυναίκα που πρωτοστάτησε για την συνένωση των οικισμών.
Είναι σίγουρο πως το χωριό υπήρχε κατά τη βυζαντινή περίοδο και αυτό το γνωρίζουμε από την Αννα Κομνηνή (1140), όταν ο Αλέξιος Κομνηνός εκστρατεύει κατά του Βασμούντα, που πολιορκεί τη Λάρισα, περνώντας μέσα από τη Ραψάνη. Πάντως, για την ονομασία της η επικρατέστερη εκδοχή είναι πως προήλθε από τους σχιστόλιθους (ραψάνες) της περιοχής. Την εποχή της Τουρκοκρατίας ήταν ένα από τα πλουσιότερα χωριά με ζωηρή πνευματική κίνηση. Υπήρξε κέντρο παραγωγής μεταξιού και κόκκινων νημάτων που εξάγονταν στο εξωτερικό. Σύμφωνα με τον ιστορικό Γιάννη Κορδάτο τα προϊόντα της συναγωνίζονταν αυτά των γειτονικών Αμπελακίων. Η Ραψάνη, όπως και η γειτονική Κρανιά είχαν κάποια ειδικά προνόμια επί Τουρκοκρατίας ως «βακούφιον της Σουλτάνας», έτσι για παράδειγμα, εκεί δεν κατοικούσαν Τούρκοι.
Κρασιά ΟΠΑΠ
Σήμερα η Ραψάνη είναι πανελληνίως, αν όχι παγκοσμίως γνωστή για τα κρασιά της. Οι Ραψανιώτες έκαναν κρασί από τότε που έκτισαν το χωριό τους. Οταν στις αρχές του 19ου αιώνα η σηροτροφία και η υφαντουργία συρρικνώθηκαν, στράφηκαν σχεδόν αποκλειστικά στην αμπελουργία. Η φήμη του οίνου της Ραψάνης οδήγησε το ελληνικό κράτος ήδη από το 1932, στην επίσημη αναγνώρισή του ως ονομασίας προέλευσης, εποχή κατά την οποία το 53% του εισοδήματος των Ραψανιωτών προερχόταν από την αμπελουργία. Το ΡΑΨΑΝΗ ΟΠΑΠ παράγεται από την συνοινοποίηση τριών γηγενών κόκκινων ποικιλιών: το Ξινόμαυρο, το Σταυρωτό και το Κρασάτο. Το κλίμα της Ραψάνης είναι από τα ωραιότερα της Θεσσαλίας. Οι κάτοικοι λένε πως το καλό κλίμα, τα νερά και το κρασί τους είναι αυτό που τους «τρέφει» και τους δίνει χρόνια.
Τα αξιοθέατα
Στο χωριό σώζονται μόνον δύο παλιά αρχοντικά από την περίοδο της ακμής του, που αντικατοπτρίζουν τη μεγάλη ευημερία που γνώρισε η περιοχή εκείνη την περίοδο. Ομως υπάρχουν 22 εκκλησίες και ξωκλήσια, κάποια εξαίρετης αρχιτεκτονικής. Στα 100 μ. από τα τελευταία σπίτια του χωριού, μέσα σε ένα κατάφυτο τοπίο υπάρχει το ξωκλήσι του Ιωάννη του Προδρόμου.
Η επιγραφή στο υπέρθυρο αναγράφει πως ανεγέρθηκε και αγιογραφήθηκε το έτος 1546 «ΕΞΟΔΟΥ ΚΟΠΟΥ Κ(ΑΙ) ΜΟΧΘΟΥ ΤΩΝ ΑΝΤΙΜΟΤΑΤΩΝ ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΡΑΨΑΝΗΣ...»
Σε ένα περίπου χλμ., στην αρχή της απέναντι πλαγιάς, σε μια περιοχή γεμάτη τεράστιες βελανιδιές βρίσκεται το μοναστήρι των Αγίων Θεοδώρων. Σώζεται μόνον η βυζαντινή εκκλησία με όμορφες αγιογραφίες που θα σας θυμίσουν Μετέωρα. Η Αγία Τράπεζα χρονολογείται από τον 10ο αιώνα, ενώ το ξυλόγλυπτο τέμπλο από τον 13ο αιώνα.
Στο μέσο περίπου της διαδρομής από την Εθνική Οδό στη Ραψάνη υπάρχει δρόμος που οδηγεί στο παλιό μοναστήρι της Μεταμόρφωσης του Σωτήρα (18ος αιώνας) κτισμένο μέσα σε πυκνή βλάστηση.
Αν συνεχίσετε τον δρόμο από τη Μονή των Αγίων Θεοδώρων θα φτάσετε στην κορφή του Προφήτη Ηλία όπου θα έχετε κυριολεκτικά στα πόδια σας την κοιλάδα των Τεμπών.
Αν έχετε σπηλαιολογικά ενδιαφέροντα τότε στη θέση «Ρούτσι», 7 χλμ. από τη Ραψάνη θα βρείτε το πρώτο σπήλαιο μήκους 140 μ. και το δεύτερο στα δυτικά, μήκους 400 μ. στα 3 χλμ. από το χωριό.
Τέλος, αξίζει να επισκεφθείτε τον Πυργετό που είναι και η έδρα του Δήμου Κάτω Ολύμπου. Το χωριό είναι κτισμένο στους πρόποδες του Ολύμπου και η ευρύτερη περιοχή έχει χαρακτηριστεί ως βιότοπος, καθώς από εδώ ξεκινάει το Δέλτα του Πηνειού. Στη θέση Λιβάδι υπάρχουν υπολείμματα γέφυρας ενετικής κατασκευής. Στον Πυργετό δολοφονήθηκε ο πρωτοπόρος του αγροτικού κινήματος Μαρίνος Αντύπας (1873-1907).
Η μνήμη του τιμάται με πολιτιστικές και θρησκευτικές εκδηλώσεις στα τέλη Μαρτίου ή στις αρχές Απριλίου.
Χρήσιμες πληροφορίες
Πώς θα πάτε:
Απέχει από την Αθήνα 390 χλμ. Με το Ι. Χ. μετά τα Τέμπη θα στρίψετε αριστερά στην πινακίδα. Το χωριό απέχει 8 χλμ. περίπου από την Εθνική. Αν έρχεστε από Θεσσαλονίκη θα διανύσετε 125 χλμ. και πριν από τα Τέμπη στρίβετε δεξιά.
Πού θα μείνετε:
Ξενώνας «Ισβορος». Βρίσκεται στη μέση της απόστασης από την εθνική για το χωριό. Τηλ. 24950-61.535.
Πέμπτη, Αυγούστου 26, 2010
Χρησιμοποιείστε το iPad για να παραγγείλετε!
H Ιαπωνία δεν αγαπάει μόνο το iPad, βρίσκει και δημιουργικούς τρόπου να το χρησιμοποιεί. Η Sharp δοκιμάζει ένα σύστημα παραγγελίας μέσω αυτοεξυπηρέτησης για τα γιαπωνέζικα εστιατόρια Izakaya, που βασίζεται στην συσκευή αυτή.
Η ιδέα είναι να απαλλαγείς από από τους χάρτινους καταλόγους και να αφήσεις τους πελάτες να διαλέξουν απ΄ευθείας να παραγγείλουν ότι επιθυμούν μέσω του iPad. Η Sharp ελπίζει ότι μια συσκευή γενικής χρήσης όπως το iPad μπορεί να προωθήσει τον αριθμό των παραγγελιών γιατί θα είναι διασκεδαστικό να την χρησιμοποιείς. Το πλαίσιο είναι ότι τα εστιατόρια Izakayas (και άλλα στην Ιαπωνία) έχουν δώσει στους πελάτες οθόνες αφής για να διαλέξουν και να παραγγείλουν εδώ και χρόνια. (που σημαίνει ότι η γενική ιδέα δεν είναι νέα)
Η ΖΩΗ ΣΤΟ ΠΑΤΡΙΚΟ ΣΠΙΤΙ
http://tro-ma-ktiko.blogspot.com/2010/08/blog-post_9576.html#more
Ανάρτηση από tromaktiko
Πρώτη φορά παίρνω το θάρρος να στείλω και εγώ κάτι με αφορμή ένα φαινόμενο που παρατηρώ πολύ τελευταία, αλλά και την επίδρασή του σε δύο πολύ αγαπητά μου πρόσωπα.
Είναι γεγονός πως αρκετοί νέοι, 20 - 30 ετών, κάποιες φορές και παραπάνω, επιλέγουν ν'αράξουν στο πατρικό τους σπίτι επ'άπειρον, με μόνη δικαιολογία το οικονομικό.
Κατανοώ πως αρκετές φορές έχουν δίκιο, ειδικά για τους καινούριους εως 25 ετών που ο μισθός τους θα είναι 520 ευρώ.
Σίγουρα δε μπορείς να μείνεις μόνος σου με αυτά τα χρήματα.
Αλλά ρε παιδιά, σταθείτε.
Εγώ βλέπω νέους που μένουν με τους γονείς τους, αλλά χαλάνε ένα σκασμό λεφτά για την πάρτη τους.
30 χρονό έχουν ΚΑΙ αυτοκίνητο ΚΑΙ μηχανή (τα αγόρια) και οι κοπέλες κρατάνε τσαντάκι των 200 ευρώ.
Αν ακούσουν τη λέξη "κάμπινγκ"ξυνίζουν τη μούρη τους.
"Πότε θα φύγεις από το πατρικό"? τους ρωτάς αι η απάντηση είναι "Α, θα πάρουμε δάνειο κάποια στιγμή με το Σωτήρη ν'αγοράσουμε σπίτι".
Τεσσάρι φυσικά και καινούριο, γιατί θέλουμε να κάνουμε και παιδιά.
"Ναι, αλλά τα χρόνια περνούν, πότε θα τα κάνετε αυτά τα έρημα τα παιδιά?" απορείς.
"Ε, τώρα δε γίνεται, δέκα χιλιάρικα στοιχίζει μία γέννα", σου απαντάνε.
Λοιπόν, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, εκτός από κάποιους που έχουν όντως σοβαρό οικονομικό θέμα, όλα τα υπόλοιπα αποτελούν δείγμα αίσχιστης ευθυνοφοβίας.Στην επαρχία που ζω εγώ, στο σταυρό που σας κάνω, ένα νέο ζευγάρι αν κρατάει λίγο το χεράκι του μαζεμένο, μια χαρά ζει με δύο μισθούς των 800.
Όλα είναι πολύ φτηνά, εκτός από το σούπερμάρκετ.
Ναι ρε παιδιά, δε θα πάτε διακοπές στο πεντάστερο, ούτε χρειάζεται να γεννήσετε σε σουίτα σαν τον Τσίπρα, μια χαρά νοσοκομεία έχουμε εδώ.
Ποιός σας κακόμαθε έτσι και δεν ξέρετε ούτε να μαγειρεύετε? (αγόρια και κορίτσια).
Ποιός σας είπε ότι πρέπει να διαθέτετε τρία και τέσσερα οχήματα?
Εμεις φύγαμε στην κυριολεξία μ'ένα βρακί από το πατρικό μας και όχι για να πάμε στο αγορασμένο τεσσάρι αλλά στο δυάρι και ενοίκιο.
Εννοείται.
Και σιγά σιγά, ήρθε το παιδί, πήγαμε σε μεγαλύτερο σπίτι, βρήκαμε και από τους δικούς μας κάτι, δε λέω, αλλά όλα έγιναν.
Γιατί τα γράφω όλα αυτά?
Μα γιατί έχω γιο που ζει μαζί μου.
Είναι 31.
Είναι με μια κοπέλα ενάμιση χρόνο και δείχνουν να αγαπιούνται.
Κι'όμως κανείς δεν κάνει το βήμα.
Κανείς δεν προτείνει τη συγκατοίκηση.
Μη νομίζετε, και για μας τους γονείς είναι, με την καλή έννοια πάντα, "βάρος"ένα παιδί τέτοιας ηλικίας στο σπίτι.
Αγχωνόμαστε.
Τι θα γίνει, γιατί ζει εδώ, που χαλάει τα λεφτά του, γιατί οι φίλοι του ζουν με τις γυναίκες/κοπέλες τους και αυτός τίποτα?
Αν συνεχίσει αυτή η κατάσταση, μεθαύριο θα θέλει να κάνει παιδί και ΔΕ ΘΑ ΜΠΟΡΕΙ.
Η φύση μας έχει φτιάξει να τεκνοπιούμε μέσα σε συγκεκριμένα χρονικά πλαίσια, για τη γυναίκα ακόμη πιο στενεμένα, αλλά και για τους άντρες όπως είναι η ζωή σήμερα με το άγχος, τα τσιγάρα, το τρέξιμο...ξέρε τι ανικανότητα προκαλούν αυτά όσο περνούν τα χρόνια?
Και τα λέω όλα αυτά γιατί ο γιος μου έχει δηλώσει ότι ΘΕΛΕΙ οικογένεια, αν δεν ήθελε μεγειά του και χαρά του.
Μεθαύριο όμως που η γυναίκα του και αυτός θα σαρανταρίζουν, δε θα μπορούν.
Και θα βαράνε το κεφάλι τους στον τοίχο που αντί να βάλουνε κάτω τι έχουν και να πάνε σε μία γκαρσονιέρα, ζούσαν ΧΩΡΙΣΤΑ γιατί είναι κακομαθημένοι.
Και από μας θα βρουν μεγαλύτερο σπίτι κάποια στιγμή, αυτόν περιμένουμε να δούμε τι θα κάνει και εμείς θα πάμε μόνιμα στο εξοχικό όταν πάρει ο άντρας μου σύνταξη.
Συγγνώμη αν στενοχωρώ κάποιους αναγνώστες, αλλά όλα σαν παιδιά μου σας βλέπω...και πρέπει να ειστε τολμηροί.
Και να μάθετε να μαζεύετε το χεράκι σας.
Γιατί εν αγνοία σας, στο βωμό της καλοπέρασης, θυσιάζετε πολύ-πολύ σημαντικά πράγματα.
Όταν ήμουν έγκυος στο γιο μου, τριάντα χρόνια πριν, εγώ δε δούλευα και το σύζυγό μου τον είχαν απολύσει (γινόταν και τότε).
Ούτε μια στιγμή δε μας πέρασε από το μυαλό να ρίξουμε το παιδί.
Απλώς ζήσαμε ένα διάστημα με τα πεθερικά μου.
Κι'εμείς στο πατρικό!
Ζόρικα ήταν, αλλά τα καταφέραμε και για τίποτα δεν μετανιώσαμε.
Ανάρτηση από tromaktiko
Πρώτη φορά παίρνω το θάρρος να στείλω και εγώ κάτι με αφορμή ένα φαινόμενο που παρατηρώ πολύ τελευταία, αλλά και την επίδρασή του σε δύο πολύ αγαπητά μου πρόσωπα.
Είναι γεγονός πως αρκετοί νέοι, 20 - 30 ετών, κάποιες φορές και παραπάνω, επιλέγουν ν'αράξουν στο πατρικό τους σπίτι επ'άπειρον, με μόνη δικαιολογία το οικονομικό.
Κατανοώ πως αρκετές φορές έχουν δίκιο, ειδικά για τους καινούριους εως 25 ετών που ο μισθός τους θα είναι 520 ευρώ.
Σίγουρα δε μπορείς να μείνεις μόνος σου με αυτά τα χρήματα.
Αλλά ρε παιδιά, σταθείτε.
Εγώ βλέπω νέους που μένουν με τους γονείς τους, αλλά χαλάνε ένα σκασμό λεφτά για την πάρτη τους.
30 χρονό έχουν ΚΑΙ αυτοκίνητο ΚΑΙ μηχανή (τα αγόρια) και οι κοπέλες κρατάνε τσαντάκι των 200 ευρώ.
Αν ακούσουν τη λέξη "κάμπινγκ"ξυνίζουν τη μούρη τους.
"Πότε θα φύγεις από το πατρικό"? τους ρωτάς αι η απάντηση είναι "Α, θα πάρουμε δάνειο κάποια στιγμή με το Σωτήρη ν'αγοράσουμε σπίτι".
Τεσσάρι φυσικά και καινούριο, γιατί θέλουμε να κάνουμε και παιδιά.
"Ναι, αλλά τα χρόνια περνούν, πότε θα τα κάνετε αυτά τα έρημα τα παιδιά?" απορείς.
"Ε, τώρα δε γίνεται, δέκα χιλιάρικα στοιχίζει μία γέννα", σου απαντάνε.
Λοιπόν, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, εκτός από κάποιους που έχουν όντως σοβαρό οικονομικό θέμα, όλα τα υπόλοιπα αποτελούν δείγμα αίσχιστης ευθυνοφοβίας.Στην επαρχία που ζω εγώ, στο σταυρό που σας κάνω, ένα νέο ζευγάρι αν κρατάει λίγο το χεράκι του μαζεμένο, μια χαρά ζει με δύο μισθούς των 800.
Όλα είναι πολύ φτηνά, εκτός από το σούπερμάρκετ.
Ναι ρε παιδιά, δε θα πάτε διακοπές στο πεντάστερο, ούτε χρειάζεται να γεννήσετε σε σουίτα σαν τον Τσίπρα, μια χαρά νοσοκομεία έχουμε εδώ.
Ποιός σας κακόμαθε έτσι και δεν ξέρετε ούτε να μαγειρεύετε? (αγόρια και κορίτσια).
Ποιός σας είπε ότι πρέπει να διαθέτετε τρία και τέσσερα οχήματα?
Εμεις φύγαμε στην κυριολεξία μ'ένα βρακί από το πατρικό μας και όχι για να πάμε στο αγορασμένο τεσσάρι αλλά στο δυάρι και ενοίκιο.
Εννοείται.
Και σιγά σιγά, ήρθε το παιδί, πήγαμε σε μεγαλύτερο σπίτι, βρήκαμε και από τους δικούς μας κάτι, δε λέω, αλλά όλα έγιναν.
Γιατί τα γράφω όλα αυτά?
Μα γιατί έχω γιο που ζει μαζί μου.
Είναι 31.
Είναι με μια κοπέλα ενάμιση χρόνο και δείχνουν να αγαπιούνται.
Κι'όμως κανείς δεν κάνει το βήμα.
Κανείς δεν προτείνει τη συγκατοίκηση.
Μη νομίζετε, και για μας τους γονείς είναι, με την καλή έννοια πάντα, "βάρος"ένα παιδί τέτοιας ηλικίας στο σπίτι.
Αγχωνόμαστε.
Τι θα γίνει, γιατί ζει εδώ, που χαλάει τα λεφτά του, γιατί οι φίλοι του ζουν με τις γυναίκες/κοπέλες τους και αυτός τίποτα?
Αν συνεχίσει αυτή η κατάσταση, μεθαύριο θα θέλει να κάνει παιδί και ΔΕ ΘΑ ΜΠΟΡΕΙ.
Η φύση μας έχει φτιάξει να τεκνοπιούμε μέσα σε συγκεκριμένα χρονικά πλαίσια, για τη γυναίκα ακόμη πιο στενεμένα, αλλά και για τους άντρες όπως είναι η ζωή σήμερα με το άγχος, τα τσιγάρα, το τρέξιμο...ξέρε τι ανικανότητα προκαλούν αυτά όσο περνούν τα χρόνια?
Και τα λέω όλα αυτά γιατί ο γιος μου έχει δηλώσει ότι ΘΕΛΕΙ οικογένεια, αν δεν ήθελε μεγειά του και χαρά του.
Μεθαύριο όμως που η γυναίκα του και αυτός θα σαρανταρίζουν, δε θα μπορούν.
Και θα βαράνε το κεφάλι τους στον τοίχο που αντί να βάλουνε κάτω τι έχουν και να πάνε σε μία γκαρσονιέρα, ζούσαν ΧΩΡΙΣΤΑ γιατί είναι κακομαθημένοι.
Και από μας θα βρουν μεγαλύτερο σπίτι κάποια στιγμή, αυτόν περιμένουμε να δούμε τι θα κάνει και εμείς θα πάμε μόνιμα στο εξοχικό όταν πάρει ο άντρας μου σύνταξη.
Συγγνώμη αν στενοχωρώ κάποιους αναγνώστες, αλλά όλα σαν παιδιά μου σας βλέπω...και πρέπει να ειστε τολμηροί.
Και να μάθετε να μαζεύετε το χεράκι σας.
Γιατί εν αγνοία σας, στο βωμό της καλοπέρασης, θυσιάζετε πολύ-πολύ σημαντικά πράγματα.
Όταν ήμουν έγκυος στο γιο μου, τριάντα χρόνια πριν, εγώ δε δούλευα και το σύζυγό μου τον είχαν απολύσει (γινόταν και τότε).
Ούτε μια στιγμή δε μας πέρασε από το μυαλό να ρίξουμε το παιδί.
Απλώς ζήσαμε ένα διάστημα με τα πεθερικά μου.
Κι'εμείς στο πατρικό!
Ζόρικα ήταν, αλλά τα καταφέραμε και για τίποτα δεν μετανιώσαμε.
Τετάρτη, Αυγούστου 25, 2010
Μάνα;
Μπήκε στο μπάνιο μετά από έναν μεσημεριανό καλό υπνάκο.Δεν πρόλαβε να ρίξει νερό στο πρόσωπο του και άκουσε πάλι τις ίδιες φωνές να έρχονται από το μικρό παραθυράκι.Η φωνή της ίδια και απαράλλακτη,βαθιά μαστουρωμένη,από πρέζα,από αντικαταθλιπτικά;Ποιος ξέρει;Μάλλον το δεύτερο υπέθεσε και τι να λέει;Ποια η διαφορά; Απλά τα δεύτερα είναι νόμιμα ναρκωτικά.
Μένανε στον ίδιο όροφο,μεγάλωσαν μαζί στην ίδια πολυκατοικία,βέβαια εκείνη πρέπει να του έριχνε δέκα χρόνια,αλλά μια ζωή μένανε στην δίπλα πόρτα.Από όσα ήξερε και έβλεπε και από όσα ο κόσμος συνήθιζε να λέει η μητέρα τους,τους εγκατέλειψε όταν ήταν ακόμα μικρά και ήταν μόνο εκείνη με ακόμα τρις άντρες στο σπίτι,τους δυο αδερφούς της και τον πατέρα της.
Ποτέ δεν έμαθε το γιατί και το πως,εξάλλου δεν ήταν περίεργος.Bέβαια αν ρωτούσε τη Φανή από τον πρώτο όροφο,σίγουρα θα ήξερε να του πει γιατί αυτά τα παιδιά μεγάλωσαν χωρίς μάνα.Οι φήμες λένε πως είχε απλά εξαφανιστεί και ζούσε στην Αμερική.
Δεν είχε και τόσο χρόνο να παρακολουθήσει τη ζωή των διπλανών,εξάλλου και η δική του δεν ήταν εύκολη,κόντευε τα τριάντα και ακόμα έμενε στο πατρικό του.Ο πατέρας της είχε πεθάνει, ο μεγαλύτερος αδερφός της είχε πάρει τα λεωφορεία του πατέρα της, ο μικρός είχε γίνει πρεζάκιας της πόλης και εκείνη είχε μείνει με το σπίτι για προίκα και ένα πανέμορφο μωρό να μεγαλώνει.Ήταν παντρεμένη, μάλλον χωρισμένη το λες. Ο πατέρας εδώ και χρόνια είναι άφαντος. Έρχεται που και που καμιά φορά με το μηχανάκι από τη δουλειά του, είναι ντελιβεράς σε γνωστό ταχυφαγείο αλλά εκείνη κάθε φορά που έρχεται ουρλιάζει και τον διώχνει.Εκείνη ήταν άνεργη..
Θυμάται την τελευταία φορά που την είδε στο ασανσέρ,σκελετωμένη, αυτό θα πει νευρική ανορεξία, με ένα απίστευτα άσχημο πρόσωπο και ήταν τόσο όμορφη κοπέλα, με μακριά ξανθά μαλλιά και πράσινα μάτια. Ένα ανθρώπινο ερείπιο που πετάγονται από παντού τα κόκαλα της, τα μάτια τρομακτικά βαθουλωτά προς τα μέσα και γύρω-γύρω απίστευτοι μαύρη κύκλοι . Κι όμως στο δεξί της χέρι κρατούσε ένα μικρό τρυφερό χεράκι, το χεράκι του γιου της, σωστό κουκλάκι, ομορφιά ζωγραφιστή που εκείνο της χαμογελούσε με αγάπη και εκείνη το έσπρωχνε με τρόπο…
Όσο βρισκόντουσαν στο ασανσέρ δεν μίλησε, είπε μόνο και μόνο ένα καλησπέρα με το ζόρι, βαρύ και μαστουριάρικο ενώ το μικρό ξανθό αγγελουδάκι με αυτές τις ματάρες και με τα μπουκλάκια στο μαλλί την κοιτούσε με αγάπη και της χαμογελούσε.Κατέβηκαν στον ίδιο όροφο και ξεκλείδωσαν τις πόρτες δεν πρόλαβε να μπει μέσα όταν άκουσε εκείνη τη γνωστή φωνή, ούρλιαζε σε αυτό το αγγελούδι, τσίριζε ακατονόμαστα πράγματα, ακουγόντουσαν τα γοερά του κλάματα όταν αυτή τσατίστηκε παραπάνω και του φώναζε να σκάσει.
Έριχνε νερό στο πρόσωπο του για να ξυπνήσει σε έναν εφιάλτη,πάλι τα ίδια για πολλοστή φορά. Μαζί με τις σταγόνες του νερού κύλησε και ένα δάκρυ στο πρόσωπο του.Ανήμπορος να κάνει κάτι και ανήμπορος να πει ποιος φταίει .Εκείνη; Η μάνα της που την εγκατέλειψε;; Τα ψυχοφάρμακα;
Πάντως σίγουρα όχι ο μικρός άγγελος της…
Τρίτη, Αυγούστου 24, 2010
Μη μαζί, γιατί...
Μη μαζί γιατί
μ' αρέσεις πιο πολύ
τα μάτια σου δυο λάθη μου μαζί...
Μη μαζί γιατί...
Μια στιγμή μαζί
μ' αρέσεις πιο πολύ
Μια στιγμή μαζί
δεν έχω φρένο μάτια μου για μας
Μη μαζί γιατί...
me and you baby...
Θα ξενυχτήσω να σε κοιτώ
πες μου πως θέλω...θέλω...
μες τα μάτια σου
Καψ' ένα βράδυ σου ένα
Χάλασε εσύ για μένα
ένα βράδυ σου
μες τα μάτια σου
Δε σταματούν να σε κοιτούν
τα μάτια μου τα μάτια σου
πες μου το πες μου πες μου
θέλω...
Μη μαζί γιατί
δεν έχω φρένο μάτια μου για μάς...
Όλα του γάμου δύσκολα!
Πληκτρολογώ msconfig,να δω τι είναι αυτό που αργοπορεί την εκκίνηση μου.Με ευχαρίστηση διαπιστώνω πως ότι κακόβουλο κουβαλούσα από παλιά το έχω δώσει δρόμο, κάτι άλλο θα φταίει!
Η ζωή είναι μικρή σκέφτηκα, πουφ τι απίστευτο κλισέ,τόσο μικρή,που δεν μπορεί παρά να χωρέσει καμιά εικοσαριά στενοχώριες και αρρώστιες και βάλε θανάτους και γέννες. Αν είσαι τυχερός άλλες τόσες γκόμενες-γκόμενους, και κανένα δυο –τρις –τέσσερεις γάμους αποτυχημένους ή και από κανένα επιτυχημένο!(καλά υπάρχουν και εξαιρέσεις που τα νούμερα είναι εντελώς διαφορετικά, είπαμε ο καθένας ζει τη ζωή του με τα δικά του στατιστικά!)
Νομίζω ότι το άλλο κλισέ, «ο καθένας φτιάχνει την τύχη του» είναι πιο επίκαιρο από ποτέ. Έτσι φτιάχνω κι εγώ την τύχη μου,με το να στριφογυρνάω γύρω-γύρω από μένα,να κάνω σαν σπαστικό παιδάκι στο καρεκλάκι του, δεν βάζω κώλο κάτω. Μέχρι τώρα έπιανε αυτό, κυνήγα-κυνήγα την ουρά σου όλο και κάτι έμαθα και όλο και κάτι καινούργιο έκανα άλλοτε επιτυχημένο άλλοτε αποτυχημένο. Μάλλον ήρθε η ώρα να αλλάξω τακτική αν και αυτή ακόμα πιάνει!
Άσχετο, στις 11 Σεπτεμβρίου έχω να πάω σε γάμο,στο γάμο του αδερφού του καλύτερου μου φίλου.Σκέφτομαι πόσες γκόμενες είχε,μόνο με μια ήταν ερωτευμένος- κα—μένος,φυσικά και δεν παντρεύεται αυτή,κάποια που ξέρει μόλις έξι μήνες θα πάρει,μάλλον επειδή αυτή ήταν που μπήκε τη σωστή ώρα στο ταξί!
Όπως έλεγε και η Κάρι Μπράτσο στο sex and the city, οι άντρες είναι σαν τα ταξί, όταν έρθει η ώρα που θέλουν να παντρευτούνε σηκώνουν τη σημαία «ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ» και όποια μπει μέσα την παντρεύονται. Οι γυναίκες από την άλλη από την ώρα που γεννιούνται είναι σαν ένα ταξί που έχει μονίμος σηκωμένη τη σημαία «ΕΛΕΥΘΕΡΗ» ο πρώτος που θα μπει μέσα θέλουν να τον παντρευτούνε, κι αν δεν κάτσει ο επόμενος και πάει λέγοντας!
Φυσικά σε όλα τα παραπάνω κλισέ υπάρχουν εξαιρέσεις,αλλά είπαμε σήμερα θα είμαστε τίγκα στα κλισέ.Αυτό το καλοκαίρι δεν θυμάμαι κι εγώ πόσα λεφτά έδωσα για γάμους και βαφτίσια, ευτυχώς μέχρι τώρα μπόρεσα και τις σκαπούλαρα, μισώ τους γάμουςςςςςςςςς,δεν θέλω να πηγαίνω με τίποτααααα!Έχω να πάω σε γάμο από το 2003 κι αυτό με το ζόρι!
Θα μου πεις έτσι όπως κάνω,αν παντρευτώ ποτέ δεν θα έρθει κανένας στον δικό μου,εεε μη σώσει μπα σε καλόοοο κι αυτή η κακή συνήθεια μερικοί να καλούν και την κουτσή Μαρία και τη Μαρία την Πενταγιώτισσα στο γάμο τους! Το αποφάσισα στον μοναδικό γάμο που θέλω να πάω είναι στον δικό μου, αρκεί να μην είναι πρωί!!!
Φαντάζομαι όλα τα βλαχαδερά ντυμένα σαν λατέρνες να καταφθάνουν στην εκκλησία,κόλαση!Θα μου πεις ένας γάμος αν δεν έχει και λίγο το κιτς του ρε παιδί μου και λίγο το ταβατούρι του, δεν έχει νόημα, «μια φορά παντρεύεσαι» άλλο κλισε και ποιος σου είπε ρε φίλε μόνο μια; Και στο κάτω-κάτω ναι, πες μόνο μια αλλά γιατί πρέπει να είμαι εγώ η αρκούδα κι αυτός ο άμοιρος από δίπλα ο αρκουδιάρης;
Τεσπά αν ποτέ έρθει αυτή η «ώρα η καλή» ή ο γάμος μου θα θυμίζει κηδεία ή θα είναι τόσο κιτς που θα το βγάλω από τα αυτιά!
Υ.Σ Γιώργο συγχώραμε που δεν μπορώ να ντυθώ σαν λατέρνα στον γάμο του αδερφού αν και θα ήξερα ότι θα το ήθελες πολύ για να σου κάνω συμπαράσταση! Κοίτα να με βάλεις σε κανά τραπέζι με Αναστασία, αλλιώς σε απειλώ θα σηκωθώ να χορέψω!
http://www.gamosbook.gr/
Κυριακή, Αυγούστου 22, 2010
Η πρώτη συνάντηση
Το πρώτο πράγμα που παρατήρησα πάνω του,ήταν τα μάτια του,όταν ήρθε να με πάρει με το αυτοκίνητο του από τον Άγιο Κωνσταντίνο,που είχαμε δώσει ραντεβού.Ήταν σαν μάτια γάτας στο σκοτάδι.
Ξημερώματα της τετάρτης Ιουνίου του 2009 ήταν,όταν οι μπύρες έγιναν κίτρινές τεκίλες και τζιν στο “Jukebox” στην πλατεία Λαμπρούλη, πάνω στο φρούριο.Δεν μπορούσα με τίποτα να παραβλέψω ότι ήταν ένα ψηλό,καστανόξανθο αγόρι,με μπάσταρδα πράσινα μάτια και ότι είχε μια απίστευτη άνεση και απλότητα στις κινήσεις του και στον τρόπο που μου μιλούσε.Αυτή ήταν η πρώτη μας συνάντηση και αφορμή γι αυτήν ήταν η συναυλία των Israel Vibration στη Θεσσαλονίκη,ίσως αν δεν υπήρχε αυτή να μην τον είχα γνωρίσει ποτέ.
Ήταν λίγο η κίτρινη τεκίλα,λίγο τα πράσινα μάτια του,λίγο οι ωραίες ιστορίες του από το Παρίσι και τη Σαμοθράκη που με έκαναν να ξανασυναντηθώ μαζί του και δεύτερη και τρίτη φορά.Ένα μήνα μετά πήγαμε μαζί στην συναυλία,αλλά όχι σαν γνωστοί αλλά ως ζευγάρι πια.
Όλα έγιναν τόσο ήσυχα,όμορφα και απλά,όσο ήσυχος,όμορφος και απλός είναι και εκείνος και μέσα σε λίγες μόνο μέρες από τη γνωριμία μας,κατάφερε να μετατρέψει τη ζωή μου από κόλαση σε παράδεισο.Όλα τα άλλα αποτελούν ιστορία πια,μια ιστορία που ακόμα γράφουμε παρέα.
Τον ερωτεύτηκα και τολμώ να πω με την πρώτη ματιά,εκείνη τη ματιά έξω από τα seven του Αγίου Κωνσταντίνου,αλλά εκείνο που με κέρδισε ήταν εκείνο που είχα χάσει εγώ από καιρό και το βρήκα άφθονο στην αγκαλιά του,η αθωότητα του.
Αυτή η μικρή ιστορία της αγάπης μου για εκείνον δεν έχει μέσα μικρά δράματα δυνατά πάθη,χολιγουντιανές σκηνές και σκισίματα στηθόδεσμων,έχει όμως μια απέραντη ευτυχία που διακατέχει ακόμα την γράφουσα.
Διαφέρουμε σαν χαρακτήρες,όχι σε πολλά αλλά τις διαφορές μας τις έχουμε.Μερικές φορές αυτή η απίστευτη απλότητα και ηρεμία που έχει και που τον ερωτεύτηκα γι αυτήν ,μου σπάει τα νεύρα.Ναι ξέρω,η ζωή είναι απλή και όμορφη και πρέπει να τη ζούμε και όχι να την αναλύουμε τόσο όσο εγώ,γιατί μερικές φορές οι πολλές λέξεις αντί για λύτρωση φέρνουν δυστυχία,αλλά δεν το αντέχω με τίποτα να μην υπάρχει και τίποτα για το οποίο μπορώ να γκρινιάξω!Στο κάτω-κάτω αν δεν υπήρχε κι αυτή η διαρκής ανησυχία του νου και της ψυχής,θα ζούσαμε σαν τα σκυλιά.(δεν είναι κακό!)
Εκείνος είναι η ισορροπία μου με την πραγματικότητα ή μάλλον ο ενδιάμεσος μου με αυτή και θα μου πείτε μα αυτό ζητούσες από τη ζωή σου κάποιον που θα σε προσγείωνε στην πραγματικότητα ή κάποιον που αφού θα έβλεπε ότι πετάς στα σύννεφα θα προσπαθούσε να σε κάνει να φτάσεις τον ουρανό;
Μα γι' αυτό τον αγαπάω γιατί με αφήνει να πετάξω όσο πιο ψηλά θέλω και όταν γκρεμοτσακίζομαι είναι πάντα εκεί για να με φροντίσει. Δεν ξέρω για πόσο θα κρατήσει αυτή η πορεία ανάμεσα στη γη και τον ουρανό,δεν ξέρω για πόσο θα γράφουμε παρέα τούτη την όμορφη ιστορία. Ξέρω μόνο τι θέλω, κι αυτό το ξέρει μόνο εκείνος.
Υ.Σ Από τους ανθρώπους που αγαπήθηκα, δεν έμαθα τίποτα. «Αγαπήστε, για ν’ αποβλακωθείτε » λέει ο Πασκάλ,από όσους δεν αγαπήθηκα έμαθα ποια είμαι.
Παρασκευή, Αυγούστου 20, 2010
Zero πράσινο
Βογκάω αργά και βασανίστηκα,δεν ήταν εβδομάδα αυτή,μαρτύριο ήταν.Jah ελέησον!Είπαμε δεν είμαι πρωινός τύπος πως το λέμε.Ευτυχώς απομένουν μερικές ώρες πριν τον τριήμερο εγκλεισμό μου.Μέχρι τότε σκέφτομαι ποιος θα έρθει μαζί μου στη συναυλία των Prodigy στη Θεσσαλονίκη στις 18 Σεπτεμβρίου (όσοι πιστοί προσέλθετε) και ποιος θα έρθει μαζί μου στο Βερολίνο τον Δεκέμβριο μιας και ο Γιάννης θα βρίσκεται στο Άμστερνταμ. Απάντηση δεν έχω βρει ακόμα,αλλά όλο και κάποιος θα βρεθεί,εδώ βρέθηκε για το Άμστερνταμ στο παραπέντε!(ακούω προτάσεις)
Θέλω να ηρεμίσω, θέλω να μονάσω μόνο για ένα πσκ. Δεν θέλω να βγω έξω,δεν θέλω να μιλήσω με κανέναν στο τηλέφωνο,δεν θέλω να σκεφτώ τίποτα,δεν θέλω να κοιταχτώ στον καθρέφτη,να φτιάξω τα μαλλιά μου ή να βαφτώ.Δεν θέλω να ξυπνήσω πρωί,δεν θέλω να μαγειρέψω,δεν θέλω να πλένω πιάτα ή να συμμαζέψω το σπίτι.Δεν θέλω να δω τους δικούς μου,τον Γιάννη ή φίλους.Για τρεις μέρες δεν θέλω να δω άνθρωπο,μόνο ζώα,γάτες, σκύλους, πουλιά, αλεπούδες ότι θες. Δεν θέλω να σκεφτώ,να διαβάσω,να ακούσω ή να γράψω οτιδήποτε …
Θέλω επιτέλους να ξεκουραστώωωωωωωω!
Δεν βλέπω την ώρα να φύγω από τη δουλειά και να πάω να την αράξω στη Ραψάνη. Το μόνο που θα κάνω είναι να ανασαίνω καθαρό αέρα,να πίνω κανένα ποτηράκι κόκκινο κρασί,να ποτίζω τα λουλούδια στον κήπο,να τρώω αν είναι απαραίτητο,και να κοιμάμαι με τις ώρες με κλειστό το κινητό, χωρίς ίντερνετ φυσικά και κατεβασμένο μέχρι και το σταθερό.
Υ.Σ Ελπίζω να κοιμηθώ βαθιά και να μην βλέπω τον εφιάλτη με τη ρουλέτα και το zero πράσινο!
Υ.Σ2 Δεν βλέπω την ώρα επίσης να φτάσει ο καιρός για να στείλω τα χαρτιά μου και αν με πάρουν να δώσω εξετάσεις για το μεταπτυχιακό στη δημιουργική γραφή. Η μεγαλύτερη μου δυστυχία είναι ότι ζω στην Ελλάδα, που αυτό σημαίνει πως με όσο επαγγελματισμό κι αν δω το γράψιμο είναι κομματάκι ή μάλλον κομματάρα δύσκολο να ζήσω από αυτό.
Πέμπτη, Αυγούστου 19, 2010
Ποιά δίαιτα να διαλέξω;
Δίαιτα της πάπιας: Τρώμε απ΄ όλα και κάνουμε την πάπια.
Δίαιτα της Παναγίας: Αφού την κάνουμε ταράτσα, πιάνουμε την κοιλιά μας και αναφωνούμε: «Ωχ Παναγιά μου!».
Δίαιτα του καλαμποκιού: Τρώμε απ΄ όλα εκτός από καλαμπόκι!
Δίαιτα των αστροναυτών: Ένα χαπάκι κάθε 8 ώρες μαζί με μια γουλιά νερό. Τίποτε άλλο. Πολυ αποτελεσματική δίαιτα. Σε μια-δυο βδομάδες θα αιωρήστε αλαφροίσκιωτοι, θα σας «παίρνει» ο αέρας όταν φυσάει κλπ. Σύσταση να μην την κρατήσετε πάνω από μήνα γιατί θα αναληφθείτε (χωρίς επιστροφή) στους ουρανούς.
Δίαιτα της μπανάνας: Δύο μπανάνες το πρωί, μία μπανάνα για κολατσιό, δύο μπανάνες για μεσημέρι, δύο μπανάνες το απόγευμα για γλυκό και μία μπανάνα για βραδινό. Προτείνεται και η αγορά/ενοικίαση τροπικών δέντρων για να μπορείτε να ανεβαίνετε όποτε νιώθετε την ανάγκη, αφού θα αρχίσετε να νιώθετε σα μαϊμού.
Δίαιτα για γκεί: Όπως πριν, αλλά όπου μπανάνες διάβαζε αγγούρια.
Δίαιτα των μήλων: Τρώμε ένα μήλο την ημέρα. Οι γιατροί, για προφανείς [βιοποριστικούς] λόγους, δε συνιστούν αυτή τη δίαιτα.
Δίαιτα της ιππασίας: Το πρωί τρώμε ένα Βρετανικό πρωινό, αυγά τηγανιτά, λουκάνικα, ψωμί με βούτυρο και μαρμελάδες, κρουασάν, γάλα, καφέ, τσάι, σοκολάτα, φρούτα, δημητριακά. Ύστερα κάνουμε τρεις ώρες ιππασία. Το μεσημέρι τρώμε ένα αρνί ψητό της σούβλας μαζί με ένα ολόκληρο γουρουνόπουλο με πατάτες, και για γλυκό τούρτα με σοκολάτα και σαντιγύ.
Αμέσως μετά κάνουμε τέσσερεις ώρες ιππασία. Το βράδυ χτυπάμε οχτώ σουβλάκια τυλιχτά με απ΄ όλα μαζί με τέσσερεις μερίδες πατάτες και ακολουθούν άλλες τρεις ώρες ιππασία. Εξακολουθούμε το πρόγραμμα για μια εβδομάδα. Στο τέλος, το ΑΛΟΓΟ θα έχει χάσει τουλάχιστον είκοσι κιλά...
Δίαιτα των ανθρωποφάγων: Τρώμε μόνο γεωργούς και ψαράδες.
Δίαιτα του καρχαρία: Τρώμε μόνο αθλητές λουόμενους, με πολλούς μύες και λίγο λίπος.
Χημική δίαιτα: Τρώμε ένα χημικό (σκέτο ή Μηχανικό δεν έχει σημασία).
Δίαιτα των μουσικών: Τρώμε το μαέστρο στο φούρνο με πατάτες. (Όσοι είναι μουσικοί θα καταλάβουν).
Δίαιτα του Χάνιμπαλ Λέκτερ: Επαναστατική και ενδιαφέρουσα δίαιτα. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι λύνει αποτελεσματικά πολλά σύγχρονα προβλήματα, όπως του υπερπληθυσμού, της ταφής των νεκρών κ.α. Προβλήματα που προκύπτουν είναι ότι δεν υπάρχει τόση πολύ διαθέσιμη φάβα και καλό Κιάντι.
Μεσογειακή δίαιτα: Τρώμε μερικά φρούτα και λαχανικά (ΜΕΤΑ τη γαλοπούλα, το γουρουνόπουλο της σούβλας, το ρολό κοτόπουλο, το φρικασέ, το σουφλέ, την καρμπονάρα τη ζαμπονοτυρόπιτα, τους λαχανοντολμάδες, το σπετσοφάι, την τούρτα σοκολάτα, τις δίπλες, το μπακλαβά, τα 31 μελομακάρονα και τους 63 κουραμπιέδες). Κάνουν πολύ καλό και βοηθούν στην αύξηση των καύσεων. Και για το βράδυ, ένα γιαουρτάκι μηδέν τοις εκατό (στις πέντε, μετά το ρεβεγιόν) Συνοδεύουμε με άφθονες ποσότητες ρετσίνας (Μεσογείων φυσικά!).
Σύγχρονη Ελληνική δίαιτα: Αρχίζουμε τη Δευτέρα το πρωί με ένα σκέτο καφέ. Το μεσημέρι τρώμε στη δουλειά ένα σκέτο σάντουιτς με γαλοπούλα. Η δίαιτα τελειώνει το ίδιο βράδυ κατόπιν ωρίμου αποφάσεώς μας ότι δεν αντέχουμε άλλο, οπότε ακολουθεί λουκούλειο δείπνο σε ταβέρνα.
Δίαιτα των αρχαίων Ελλήνων: Σφάζουμε ένα βόδι, κερνάμε τα «παχιά μεριά» στο Δία και χλαπακιάζουμε όλο το υπόλοιπο μαζί με άφθονες ποσότητες οίνου (προσοχή: όχι κρασιού).
Ρωμαική δίαιτα: Τρώμε ό,τι θέλουμε και όσο θέλουμε, φροντίζοντας απλώς μετά να το ξεράσουμε. Ύστερα, στο καπάκι, ξανατρώμε κ.ο.κ. Κρητική δίαιτα: Τρώμε ...τον πόδα μας! 100% δεν παχαίνει...
Δίαιτα της Ιρακινής αντίστασης: Ένας Αμερικάνος στρατιώτης για πρωινό, δύο για μεσημέρι και ένας Βρετανός για δείπνο. Σε πιο σπάνιες περιπτώσεις, σερβίρονται Ιταλοί και άλλοι.
Δίαιτα του Ποπάι: Τρώμε όσο και όποτε θέλουμε αλλά μόνο ωμό σπανάκι. Αρκετά αποτελεσματική. Πλεονέκτημα: Μπορείτε επιτέλους να εκδικηθείτε προσωπικά μερικούς που τους τα είχατε μαζεμένα.
Δίαιτα της Ελίζαμπεθ Ταίλορ: Παντρευόμαστε το διαιτολόγο.
Δίαιτα του Κώστα Καραμανλή και του Γιώργου Παπανδρέου: Αυστηρή δίαιτα! Κάνουμε όρεξη για όταν [σ.σ. και ΑΝ] βγούμε πρωθυπουργοί.
Δίαιτα των Πρωτόπλαστων: Τρώμε τα πάντα εκτός από μήλα. (Δυστυχώς, την έσπασαν...)
Δίαιτα των Κινέζων Πρωτόπλαστων: Τρώμε το φίδι!
Δίαιτα (εμάς) των κομπιουτεράδων: Δεν είναι ακριβώς δίαιτα, απλά μπροστά στον υπολογιστή ξεχνάμε το φαί, τον ύπνο, τις κοινωνικές συναναστροφές και άλλα παρόμοια ασήμαντα πράγματα...
Τετάρτη, Αυγούστου 18, 2010
Ρ. Κάρβερ, μια βραδιά με τον Τσαρλς Μπουκόφσκι
του Χαράλαμπου Γιαννακόπουλου
Εσείς δεν ξέρετε τι είναι η αγάπη
(μια βραδιά με τον Τσαρλς Μπουκόφσκι)
Εσείς δεν ξέρετε τι είναι η αγάπη είπε ο Μπουκόφσκι
κοιτάξτε με είμαι 51 χρονών
κι είμαι ερωτευμένος με τούτην εδώ την πιτσιρίκα
την έχω πατήσει άσχημα αλλά κι αυτή δεν πάει πίσω
οπότε είναι εντάξει φίλε έτσι πρέπει να γίνεται
Μπαίνω στο αίμα τους και δεν μπορούν να με βγάλουν από κει
Δοκιμάζουν τα πάντα για να γλιτώσουν από μένα
μα όλες τους γυρίζουνε στο τέλος
Όλες τους γυρίζουνε σε μένα εκτός
από εκείνη που έθαψα
Έκλαψα γι’ αυτήν
μα έκλαιγα εύκολα εκείνη την εποχή
άσε φίλε μη μου βάλεις να πιω τίποτα σκληρό
Γίνομαι κακός τότε
Θα μπορούσα να κάτσω εδώ και να πίνω μπίρα
με σας τους χίπηδες όλη τη νύχτα
θα μπορούσα να πιω δέκα λίτρα από τούτην εδώ την μπίρα
σαν να ‘τανε νεράκι
Βάλε με όμως να πιω κανά σκληρό ποτό
και θ’ αρχίσω να πετάω κόσμο έξω από τα παράθυρα
θα πετάξω τους πάντες έξω από το παράθυρο
Το ‘χω κάνει αυτό
Μα εσείς δεν ξέρετε τι είναι η αγάπη
Δεν ξέρετε γιατί δεν ήσασταν ποτέ
ερωτευμένοι είναι απλό
Εγώ έχω τούτην εδώ την πιτσιρίκα και είναι όμορφη
Με φωνάζει Μπουκόφσκι
Μπουκόφσκι λέει με τη σιγανή της φωνή
κι εγώ λέω Τι
Μα εσείς δεν ξέρετε τι είναι η αγάπη
Και σας λέω τι είναι
μα εσείς δεν ακούτε
Δεν υπάρχει ούτε ένας από σας σε τούτο δω το δωμάτιο
που θ’ αναγνώριζε την αγάπη ακόμη κι αν σηκωνόταν
και του τον κάρφωνε στον κώλο
Είχα κάποτε την εντύπωση πως οι αναγνώσεις ποίησης δεν έχουν κανένα νόημα
Και δες τώρα είμαι 51 χρονών κι έχω τριγυρίσει αρκετά
Ξέρω πια ότι δεν έχουν κανένα νόημα
μα λέω στον εαυτό μου Μπουκόφσκι
το να πεθαίνεις της πείνας είναι ακόμη περισσότερο χωρίς νόημα
Οπότε να ‘σαστε εδώ και τίποτε δεν είναι όπως θα ‘πρεπε να ‘ναι
Αυτός ο τύπος ο πώς τον λένε ο Γκάλγουεϊ Κίνελ
Είδα τη φωτογραφία του σε κάποιο περιοδικό
Έχει ωραία φάτσα δεν λέω
μα είναι δάσκαλος
Χριστέ μου το φαντάζεσαι
Μα εδώ που τα λέμε κι εσείς δάσκαλοι είσαστε
να λοιπόν που σας προσβάλλω κι από πάνω
Όχι δεν έχω ακούσει τίποτε γι’ αυτόν
ούτε καν τον ίδιο
Όλοι τους είναι τερμίτες
Μπορεί να είναι εγωιστικό που δεν πολυδιαβάζω πια
μα τούτοι οι άνθρωποι που χτίζουνε
τη φήμη τους σε πέντ’ έξι βιβλία
είναι τερμίτες
Μπουκόφσκι μού λέει
Γιατί ακούς όλη την ημέρα κλασική μουσική
Μπορείτε να την ακούσετε που το λέει, ε
Μπουκόφσκι γιατί ακούς κλασική μουσική όλη την ημέρα
Σας ξαφνιάζει αυτό, έτσι δεν είναι
Πού να το φανταστείτε πως ένας άξεστος μπάσταρδος σαν εμένα
θα μπορούσε ν’ ακούει κλασική μουσική όλη την ημέρα
Μπραμς Ραχμάνινοφ Μπάρτοκ Τέλεμαν
Σκατά δεν θα μπορούσα ποτέ να γράψω εδώ πέρα
Είναι πολύ ήσυχα εδώ πέρα πάρα πολλά δέντρα
Εμένα μου αρέσει η πόλη αυτός είναι τόπος για μένα
Βάζω την κλασική μου μουσική κάθε πρωί
και κάθομαι μπροστά στη γραφομηχανή μου
Ανάβω ένα πούρο και το καπνίζω να έτσι δέστε
και λέω Μπουκόφσκι είσαι ένας τυχερός άνθρωπος
Μπουκόφσκι πέρασες μεσ’ απ’ όλα
κι είσαι ένας τυχερός άνθρωπος
και ο γαλάζιος καπνός σέρνεται επάνω στο τραπέζι
κι εγώ κοιτάζω έξω απ’ το παράθυρο τη λεωφόρο Ντελόνγκπρι
και βλέπω κόσμο να πηγαίνει πάνω-κάτω στο πεζοδρόμιο
και φουμάρω το πούρο μου να έτσι
και μετά ακουμπάω το πούρο στο τασάκι μου κάπως έτσι
παίρνω βαθιά ανάσα
και ξεκινάω να γράφω
Μπουκόφσκι λέω αυτό είναι η ζωή
είναι καλό να είσαι φτωχός είναι καλό να έχεις αιμορροΐδες
είναι καλό να είσαι ερωτευμένος
Μα εσείς δεν ξέρετε πώς είναι αυτό το πράγμα
Δεν ξέρετε πώς είναι να είσαι ερωτευμένος
Αν μπορούσατε να την δείτε θα ξέρατε τι εννοώ
Πίστευε πως θα ‘ρθω εδώ πέρα και θα το ρίξω αμέσως στο πήδημα
Έτσι απλώς το ‘ξερε
Και μου το ‘πε ότι το ‘ξερε
Σκατά είμαι 51 χρονών κι αυτή ‘ναι 25
είμαστε ερωτευμένοι και αυτή ζηλεύει
Χριστέ μου είναι όμορφα
είπε πως θα μου ‘βγαζε τα μάτια αν ερχόμουν εδώ πέρα και πήγαινα να πηδήξω
Να λοιπόν αυτό είναι για σας η αγάπη
Τι ξέρετε εσείς ο οποιοσδήποτε από σας γι’ αυτήν
Ακούστε να σας πω κάτι
Συνάντησα ανθρώπους στη φυλακή που είχαν περισσότερο στυλ
απ' όσους τριγυρίζουν στα πανεπιστήμια
και πηγαίνουν σε αναγνώσεις ποίησης
Αυτοί ‘ναι βδέλλες που ‘ρχονται για να δουν
αν είναι βρόμικες οι κάλτσες του ποιητή
ή αν μυρίζουν οι μασχάλες του
Πιστέψτε με δεν θα τους απογοητεύσω
Μα θέλω να θυμάστε τούτο
μόνο ένας ποιητής βρίσκεται απόψε σε τούτο το δωμάτιο
μόνο ένας ποιητής σε αυτή την πόλη απόψε
ίσως μόνο ένας αληθινός ποιητής σε αυτή τη χώρα απόψε
κι αυτός είμαι εγώ
Τι ξέρετε εσείς ο οποιοσδήποτε από σας για τη ζωή
Τι ξέρει οποιοσδήποτε από σας για οτιδήποτε
Ποιος απ’ όλους σας εδώ μέσα έχει απολυθεί ποτέ από κάποια δουλειά
ή έχει χτυπήσει άγρια τη γυναίκα του
ή τον έχει χτυπήσει η γυναίκα του
Μ’ έχουν απολύσει απ’ το Sears and Roebuck πέντε φορές
Μ’ απολύανε κι ύστερα με ξαναπροσλαμβάνανε
Δούλευα αποθηκάριος γι’ αυτούς όταν ήμουν στα 35 μου
κι ύστερα με μπαγλαρώσανε γιατί τάχα έκλεβα μπισκότα
Ξέρω πώς είναι αυτό το πέρασα
Είμαι 51 χρονών τώρα κι είμαι ερωτευμένος
Και τούτη εδώ η πιτσιρίκα λέει
Μπουκόφσκι
κι εγώ λέω Τι και αυτή μου λέει
Νομίζω πως είσαι ένα μάτσο σκατά
κι εγώ της λέω μωρό μου μόνο εσύ με καταλαβαίνεις
Είναι η μόνη γυναίκα στον κόσμο
άντρας ή γυναίκα
απ’ την οποία θα το δεχόμουν αυτό
Μα εσείς δεν ξέρετε τι είναι η αγάπη
Στο τέλος όλες τους γυρίζουν πάλι σε εμένα
η καθεμιά απ’ αυτές γυρίζει
εκτός από κείνη που σας είπα
εκείνη που έθαψα
Ήμασταν μαζί εφτά χρόνια
Και συνηθίζαμε να πίνουμε πολύ
Βλέπω κανά δυο δαχτυλογράφους σε τούτο το δωμάτιο μα
Δεν βλέπω κανέναν ποιητή
Δεν εκπλήσσομαι
Πρέπει να έχεις ερωτευτεί για να γράψεις ποίηση
κι εσείς δεν ξέρετε τι σημαίνει να είσαι ερωτευμένος
αυτό είναι το πρόβλημα με σας
Για δώσε μου λίγο από αυτό το πράγμα
Έτσι μπράβο όχι πάγο ωραία
Έτσι είναι καλά είναι ωραία έτσι
Άντε λοιπόν ας τελειώνουμε με τούτη την παράσταση
Ξέρω τι είπα μα θα πιω άλλο ένα
Από τούτο το ωραίο πράγμα
Εντάξει κι ύστερα φύγαμε ας ξεμπερδεύουμε πια
μόνο μετά μην πάει κανείς και σταθεί κοντά
σε κανένα ανοιχτό παράθυρο
Τσαρλς Μπουκόφσκι, Να περιφέρεσαι στην τρέλα
---
εκτοπισμένος
καίγομαι στην κόλαση
αυτό το κομμάτι μου δεν ταιριάζει πουθενά
καθώς οι άλλοι βρίσκουν άλλα
μέρη να επισκεφτούν
άλλα να πουν
ο ένας στον άλλο,
για ν' αξιοποιήσουν
τον χρόνο τους
εγώ
καίγομαι στην κόλαση
κάπου βορείως του Μεξικού.
λουλούδια δεν φυτρώνουν εδώ.
δεν είμαι σαν τους άλλους'
οι άλλοι είναι σαν τους άλλους.
μοιάζουν όλοι: πλησιάζουν
ο ένας τον άλλο
συναθροίζονται
στριμώχνονται
είναι εύθυμοι
κι είναι συνάμα ευχαριστημένοι
ενώ εγώ
καίγομαι στην κόλαση.
η καρδιά μου είναι χιλίων ετών.
δεν είμαι σαν τους άλλους.
εγώ θα πέθαινα εκεί που κάνουν τα πικνίκ τους
θα πήγαινα από ασφυξία κάτω από τις σημαίες τους
τα τραγούδια τους με πλήττουν άγρια
οι στρατιώτες τους δεν με συμπαθούν
το χιούμορ τους με πληγώνει
το ενδιαφέρον τους είναι δολοφονικό.
δεν είμαι σαν τους άλλους
καίγομαι
στην κόλαση.
στην κόλαση
του εαυτού μου.
εκτοπισμένος
καίγομαι στην κόλαση
αυτό το κομμάτι μου δεν ταιριάζει πουθενά
καθώς οι άλλοι βρίσκουν άλλα
μέρη να επισκεφτούν
άλλα να πουν
ο ένας στον άλλο,
για ν' αξιοποιήσουν
τον χρόνο τους
εγώ
καίγομαι στην κόλαση
κάπου βορείως του Μεξικού.
λουλούδια δεν φυτρώνουν εδώ.
δεν είμαι σαν τους άλλους'
οι άλλοι είναι σαν τους άλλους.
μοιάζουν όλοι: πλησιάζουν
ο ένας τον άλλο
συναθροίζονται
στριμώχνονται
είναι εύθυμοι
κι είναι συνάμα ευχαριστημένοι
ενώ εγώ
καίγομαι στην κόλαση.
η καρδιά μου είναι χιλίων ετών.
δεν είμαι σαν τους άλλους.
εγώ θα πέθαινα εκεί που κάνουν τα πικνίκ τους
θα πήγαινα από ασφυξία κάτω από τις σημαίες τους
τα τραγούδια τους με πλήττουν άγρια
οι στρατιώτες τους δεν με συμπαθούν
το χιούμορ τους με πληγώνει
το ενδιαφέρον τους είναι δολοφονικό.
δεν είμαι σαν τους άλλους
καίγομαι
στην κόλαση.
στην κόλαση
του εαυτού μου.
Τρίτη, Αυγούστου 17, 2010
Δευτέρα, Αυγούστου 16, 2010
Δεκαπενταύγουστος
Δεκαπενταύγουστος στους πρόποδες του Ολύμπου. Ο καύσωνας καίει τα πάντα κι εγώ κάθομαι στην καταπράσινη αυλή μου με την απέραντη θέα ενώ με χαϊδεύει ένα δροσερό Ραψανιώτικο αεράκι. Είναι να μην νιώθω προνομιούχα;
Απολαμβάνω το δροσερό μου καφεδάκι ύστερα από ένα λουκούλλειο οικογενειακό γεύμα, συνοδευμένο με Λιάπη του 2004 και δυο-τρεις στροφές με Τσιτσάνη.
Διαβάζω την συνέντευξη του Νάνου Βαλαωρίτη στο «Κ» της Καθημερινής και στον Αλέξη Γαγλιά και στέκομαι σε μερικά λόγια του : «Οι ποιητές κατ’αρχήν δε πιστεύουν στη χρησιμότητα. Είναι εκ γενετής άχρηστοι… Την ιδέα ότι κάτι πρέπει να είναι χρήσιμο για να υπάρχει, την επέβαλλε η αστική,εμπορική τάξη. Η ποιητική λειτουργία σχετίζεται με κάτι βαθύτερο στον άνθρωπο, όπως το όραμα, το συναίσθημα, την προοπτική απένταντι στον κόσμο. Και πλουτίζει τον άνθρωπο αυτή η ποιητικότητα που μερικοί τόσο φοβούνται και καταπιέζουν εντός τους. Είναι απαραίτητα όπως το όνειρο, που ανακυκλώνει την καθημερινή εμπειρία. Αν δεν ονειρευτούμε το επόμενο πρωί θα είμαστε σχιζοφρενείς»
Θα πέσω για ύπνο νωρίς για να ονειρευτώ τη ζωή που δεν έζησα, μα κι αυτή που επέλεξα να ζήσω και δεν θα αναρωτηθώ τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω γιατί απλά μεγάλωσα.
Απολαμβάνω το δροσερό μου καφεδάκι ύστερα από ένα λουκούλλειο οικογενειακό γεύμα, συνοδευμένο με Λιάπη του 2004 και δυο-τρεις στροφές με Τσιτσάνη.
Διαβάζω την συνέντευξη του Νάνου Βαλαωρίτη στο «Κ» της Καθημερινής και στον Αλέξη Γαγλιά και στέκομαι σε μερικά λόγια του : «Οι ποιητές κατ’αρχήν δε πιστεύουν στη χρησιμότητα. Είναι εκ γενετής άχρηστοι… Την ιδέα ότι κάτι πρέπει να είναι χρήσιμο για να υπάρχει, την επέβαλλε η αστική,εμπορική τάξη. Η ποιητική λειτουργία σχετίζεται με κάτι βαθύτερο στον άνθρωπο, όπως το όραμα, το συναίσθημα, την προοπτική απένταντι στον κόσμο. Και πλουτίζει τον άνθρωπο αυτή η ποιητικότητα που μερικοί τόσο φοβούνται και καταπιέζουν εντός τους. Είναι απαραίτητα όπως το όνειρο, που ανακυκλώνει την καθημερινή εμπειρία. Αν δεν ονειρευτούμε το επόμενο πρωί θα είμαστε σχιζοφρενείς»
Θα πέσω για ύπνο νωρίς για να ονειρευτώ τη ζωή που δεν έζησα, μα κι αυτή που επέλεξα να ζήσω και δεν θα αναρωτηθώ τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω γιατί απλά μεγάλωσα.
Πέμπτη, Αυγούστου 12, 2010
Πατάτα
Νιώθω τα πόδια μου να ψήνονται στην φλεγόμενη άσφαλτο,ενώ η τσιμεντούπολη μοιάζει σαν μια τεράστια φριτέζα.Για πρώτη φορά στη ζωή μου κατάλαβα πως είναι να είσαι τηγανιτή πατάτα και όχι μια σκέτη πατάτα!
Ο αποπνικτικός αέρας της τσιμεντούπολης απλώνεται πάνω μου σαν καυτό λάδι,μέχρι το αστικό να με αφήσει στον καταψύκτη της δουλειάς, που το κλιματιστικό παγώνει το χαμόγελο μου .Ναι τώρα κατάλαβα πως είναι να είσαι όχι απλά μια τηγανιτή πατάτα, αλλά μια προτηγανισμένη πατάτα.Λίγο μετά το σχόλασμα θα μπω ξανά στην φριτέζα και καθώς θα έχει μεσημεριάσει,το λάδι θα είναι πιο καυτό και θα ψηθώ μια και καλή μαζί με τις άλλες πατάτες.
Αυτός ο τρόπος ζωής θα μας φάει…
Θα μαζέψω τα μπογαλάκια μου και θα ανηφορήσω για να κρατήσουμε τα έθιμα και τις παραδόσεις δεκαπενταύγουστος έρχεται,μην ξεχνιέστε και θα γίνω για λίγο,μια χωριάτικη πατάτα.Πόσο θα ήθελα να γίνω για πάντα μια χωριάτικη πατάτα!
Τετάρτη, Αυγούστου 11, 2010
2003-2004 συνέχεια...3 μέρος
Το φως του φεγγαριού ηττημένο στα μάτια μου και η νύχτα να μοιράζει στους δρόμους τα όνειρα. Ταξιδεύω τη σκιά μου στο άπειρο, μόνο ο εαυτός μου ορίζει τη μοίρα μου.
Η υγρή και ζεστή μου ανάσα δεν θολώνει το τζάμι το Μάιο,πάνω σε ρόδες λεωφορείων γυρνάω τα θέλω μου χωρίς μοτέρ, σε βαγόνια ιδρωμένα από έρωτα.
Μια λέξη μονάχα που ξέχασα τι μου κάνει;Και τι δεν μου πάει; Ίσως απλά ξεγελάστηκα, πως χωρούσα στο πλάι σου, στης σκιάς σου το πέπλο…To σκοινί που κρατώ είναι αγκάθια γεμάτο και ματώνει τα χέρια μου…Εγώ ανεβαίνω κι εσύ κλοτσάς από πάνω μου λέγοντας πως δεν κάνεις για μένα, πάντα δίκαιο είχες, ίσως να έχεις και τώρα…
Μα τα κλειδιά της ονειροχώρας μου, κρατάω γερά μέσα στα ιδρωμένα χέρια μου, για αυτή την ελεύθερη ζωή που πάντα ήθελα να ζήσω…
Έφτασα στο λιμάνι, ξημερώνοντας Τρίτη, κοιτάζοντας την Πάτρα που έτυχε να περάσω.. Η Jamaica είναι μίλια μακριά, μ’ένα τσιγάρο στο χέρι προσπαθώ να σκοτώσω την ώρα μου, περιμένω πως ίσως αλλάξουν τα πράγματα, μα εγώ ήδη τα άλλαξα…
Ω!! Θεέ μου τι όμορφες ταξιδιάρικες στιγμές; Τι γλυκείες εμπειρίες; Τι μίζερες, κουρασμένες ώρες που ζω…Μονάχα ένα σπίτι περιμένει εδώ και τα κλειδιά μέσα στη τσέπη.. Μπήκα στο ζεστό φοιτητικό μου σπίτι, με ένα ναργιλέ στη γωνιά, και την αφίσα του Bob να μου χαμογελάει και βρήκα χρόνο στις μέρες μου να γράψω ένα παραμύθι, μέσα από βαλίτσες, βιβλία, κατσαρόλες, μανταλάκια.
Το μόνο μέσα σε τούτο το σπίτι που σου θυμίζει κάτι απ΄τα βόρεια είναι το πράσινο μήλο στο ναργιλέ, τα πλακάκια στο μπάνιο μου, και οι αναμνήσεις απ’τα κάστρα που εδώ κάτω σωπαίνουν, μα γεμίζουν τους τοίχους μυρωδιές και με βάζουν να κάθομαι σε αυτή την καρέκλα, να με προστάζουν να γράψω…
Κι έτσι τα δάχτυλα μου ακουμπούν και τινάζονται ρυθμικά πάνω στο πληκτρολόγιο, το βλέμμα καρφωμένο στην οθόνη, νοσταλγεί και εκείνο τις ημέρες που λέρωνα με μελάνες τα χέρια μου, και στοίβαζα τις στιγμές μου σε χαρτιά με λέξεις κι αυτά λερωμένα…
Μια τούρτα είναι η ζωή και η Α.Ε.Λ το κερασάκι*
Κι αν κάποτε η ζωή σου σε φέρει ξαπλωμένο στο χορτάρι, δίπλα στις όχθες του Πηνειού θα καταλάβεις τα μυστικά που σου ψιθυρίζει το ποτάμι, η υγρασία θα σου τρυπάει τα κόκαλα, και ο φλογερός ήλιος της Λάρισας που έτυχε να σε γεννήσει θα φωτίζει από εδώ και πέρα κάθε σου βήμα όπου κι αν πας όπου κι αν ταξιδέψεις, θα γυρνάς δειλά στη γέφυρα, θα ανεβαίνεις στο λόφο όπως παλιά, θα κλείνεις τα μάτια θα μυρίζεις λιβάνι από τον Άγιο Αχίλλειο, θα ανέβεις ως το Θερμαϊκό, για να καταλήξεις εδώ στους Αγίους Τόπους …
Τι κι’ αν τίποτε δεν ήρθε όπως τότε που ήμουν 16, κι όλα τα ονειρευόμουν αλλιώς, πίνοντας μπύρες με φίλους που τώρα έχουν χαθεί ,κάνοντας βόλτες με μηχανάκια και δίνοντας υποσχέσεις σε παγκάκια; Δεν παραπονιέμαι, γιατί τώρα έχω χάσει πολλά από αυτά που είχα τότε, μα τώρα ζω αυτήν την ουτοπική ελευθερία που νόμιζα πως σου δίνει την ευτυχία, και που ίσως κι έτσι να’ ναι….
Αν και πάντα πορευόμουνα μόνη, είχα ανάγκη από ανθρώπους γύρω μου, εκείνο που δεν θα συγχωρέσω πότε στον εαυτό μου, είναι πως πάντα ξοδευόμουν κάπου που ήξερα πως είναι τόσο μα τόσο εφήμερο, έκανα πάντα το λάθος να θέλω να αδράξω τη μέρα , να κάνω αυτό που ήθελα εγώ χωρίς να σκέφτομαι.
Δεν ξέρω και ίσως να μην μάθω ποτέ αν αυτό που έκανα πάντα ήταν λάθος ή απλά ήταν ο τρόπος που διάλεξα να ζω.
Θα πεθάνω ένα ανοιξιάτικο πρωινό μόνη σε μια κουνιστή καρέκλα παρέα με τις λέξεις μου και τίποτα άλλο, και ίσως αυτός να ήταν και ο προορισμός που είχα κι εγώ να μην το είχα καταλάβει ποτέ. Είμαι τόσο μικρή κι όμως καθόλου διαφορετική, δεν θέλω ήρωας να γίνω και για τίποτα να ξεχωρίζω, θέλω μονάχα εσένα να αγαπάω, είναι νωρίς να κάνω πίσω, γι’αυτό θα το ζήσω κι αυτό κι ας είναι λάθος, δεν μπορεί κάποτε θα βρω κι εγώ την κατάληξη μου, όταν πεθάνω θα την ξέρω πια…
Όταν είσαι στα δεκαοχτώ σου, δεν ξέρω κατά πόσο κατεστραμμένος μπορείς να δηλώνεις , έχεις πολλά βήματα μπροστά σου και λίγα πίσω σου και σίγουρα σε κάποια θα πατήσεις λάθος και σε άλλα θα πατήσεις γερά, το πάν στην τελική όμως είναι να προχωράς …
Το μεγαλύτερο ψέμα που έχω πει στη ζωή μου, είναι πως δεν έχω μετανιώσει για τίποτα από όσα έχω κάνει μέχρι τώρα, φυσικά και έχω μετανιώσει για πολλά, απλώς για μένα πλέον η μετάνοια είναι μια πράξη άνευ ουσίας ,ότι έγινε έγινε αγαπημένο μου αγόρι…
Έχει μπει ένα πρόγραμμα στη ζωή μου και τώρα αρχίζω να λέω πως ζω πραγματικά πριν απλώς ταξίδευα για να βρω τον προορισμό που με προσγείωσε εδώ και όλα ξεκίνησαν από την αρχή και αυτό είχε τα καλά του μερικές φορές, είχε και τα άσχημα. Είναι θλιβερό και δύσκολο να αποχαιρετάς ανθρώπους που αγάπησες και εξακολουθείς να αγαπάς αλλά καμιά φορά για το καλό μας ή γιατί έτσι πρέπει ή γιατί δεν γίνεται αλλιώς πρέπει να λέμε αντίο…
Απαλή και χαριτωμένη μουσική χαϊδεύει τα αυτιά ,η συνήθεια μιας βδομάδας ,έγινε με μιας συνήθεια για μια πορεία από εδώ και πέρα και δεν είναι θέμα συμβιβασμού είναι ίσως θέμα απλώς συνειδητοποίησης της αντικειμενικής πραγματικότητας όπως έχει…
Ξεκινάει ένας νέος δρόμος, μια καινούργια αρχή πολύ πιο σταθερή και πολύ πιο βιώσιμη για μένα, χωρίς εισιτήρια ,μπαγκάζια, χωρίς εσένα, χωρίς πολλά που ήρθαν στη ζωή μου λίγο πριν κάνω μια καινούργια αρχή και πολλά που κουβαλούσα από παλιά…
Δεν έχει σημασία για μένα πλέον ούτε η τύχη μου που έπαψα να αφορίζω, ούτε ο τόπος που ζω κινούμε και αναπνέω ούτε οι άνθρωποι που έτυχε να συναναστρέφομαι, πάτησα γερά στα πόδια μου και άρχισα να ορίζω στόχους και πορείες, να απαιτώ απ’ τον εαυτό μου όνειρα πιο προσγειωμένα.
Πολύ απλά δεν ονειρεύομαι, δεν ελπίζω σε κάποια αλλαγή, ούτε απαιτώ από τους ανθρώπους κάτι το όποιο δεν μπορούν να μου δώσουν, θεωρώ παρ’ολα αυτά πως είναι μια περίοδος αλλαγής για τη Σοφία και δεν έχει κανένα όνομα αυτή η αλλαγή, ούτε καμία γεύση, άνοστη ,άοσμη και ακίνδυνη με οδηγό της την περπατημένη είναι και δεν την βαριέμαι ούτε την απαρνιέμαι γιατί δεν είναι εξαναγκασμός, είναι επιλογή, όπως και όλα όσα έχω κάνει μέχρι τώρα στη ζωή μου…
Δεν φοβάμαι ούτε τις λέξεις πια,ούτε τα νοήματα τους,γι’αυτό και θεωρώ πλέον τον εαυτό μου ελεύθερο από κάθε είδους συναίσθημα..
Συνεχίζεται...
Η υγρή και ζεστή μου ανάσα δεν θολώνει το τζάμι το Μάιο,πάνω σε ρόδες λεωφορείων γυρνάω τα θέλω μου χωρίς μοτέρ, σε βαγόνια ιδρωμένα από έρωτα.
Μια λέξη μονάχα που ξέχασα τι μου κάνει;Και τι δεν μου πάει; Ίσως απλά ξεγελάστηκα, πως χωρούσα στο πλάι σου, στης σκιάς σου το πέπλο…To σκοινί που κρατώ είναι αγκάθια γεμάτο και ματώνει τα χέρια μου…Εγώ ανεβαίνω κι εσύ κλοτσάς από πάνω μου λέγοντας πως δεν κάνεις για μένα, πάντα δίκαιο είχες, ίσως να έχεις και τώρα…
Μα τα κλειδιά της ονειροχώρας μου, κρατάω γερά μέσα στα ιδρωμένα χέρια μου, για αυτή την ελεύθερη ζωή που πάντα ήθελα να ζήσω…
Έφτασα στο λιμάνι, ξημερώνοντας Τρίτη, κοιτάζοντας την Πάτρα που έτυχε να περάσω.. Η Jamaica είναι μίλια μακριά, μ’ένα τσιγάρο στο χέρι προσπαθώ να σκοτώσω την ώρα μου, περιμένω πως ίσως αλλάξουν τα πράγματα, μα εγώ ήδη τα άλλαξα…
Ω!! Θεέ μου τι όμορφες ταξιδιάρικες στιγμές; Τι γλυκείες εμπειρίες; Τι μίζερες, κουρασμένες ώρες που ζω…Μονάχα ένα σπίτι περιμένει εδώ και τα κλειδιά μέσα στη τσέπη.. Μπήκα στο ζεστό φοιτητικό μου σπίτι, με ένα ναργιλέ στη γωνιά, και την αφίσα του Bob να μου χαμογελάει και βρήκα χρόνο στις μέρες μου να γράψω ένα παραμύθι, μέσα από βαλίτσες, βιβλία, κατσαρόλες, μανταλάκια.
Το μόνο μέσα σε τούτο το σπίτι που σου θυμίζει κάτι απ΄τα βόρεια είναι το πράσινο μήλο στο ναργιλέ, τα πλακάκια στο μπάνιο μου, και οι αναμνήσεις απ’τα κάστρα που εδώ κάτω σωπαίνουν, μα γεμίζουν τους τοίχους μυρωδιές και με βάζουν να κάθομαι σε αυτή την καρέκλα, να με προστάζουν να γράψω…
Κι έτσι τα δάχτυλα μου ακουμπούν και τινάζονται ρυθμικά πάνω στο πληκτρολόγιο, το βλέμμα καρφωμένο στην οθόνη, νοσταλγεί και εκείνο τις ημέρες που λέρωνα με μελάνες τα χέρια μου, και στοίβαζα τις στιγμές μου σε χαρτιά με λέξεις κι αυτά λερωμένα…
Μια τούρτα είναι η ζωή και η Α.Ε.Λ το κερασάκι*
Κι αν κάποτε η ζωή σου σε φέρει ξαπλωμένο στο χορτάρι, δίπλα στις όχθες του Πηνειού θα καταλάβεις τα μυστικά που σου ψιθυρίζει το ποτάμι, η υγρασία θα σου τρυπάει τα κόκαλα, και ο φλογερός ήλιος της Λάρισας που έτυχε να σε γεννήσει θα φωτίζει από εδώ και πέρα κάθε σου βήμα όπου κι αν πας όπου κι αν ταξιδέψεις, θα γυρνάς δειλά στη γέφυρα, θα ανεβαίνεις στο λόφο όπως παλιά, θα κλείνεις τα μάτια θα μυρίζεις λιβάνι από τον Άγιο Αχίλλειο, θα ανέβεις ως το Θερμαϊκό, για να καταλήξεις εδώ στους Αγίους Τόπους …
Τι κι’ αν τίποτε δεν ήρθε όπως τότε που ήμουν 16, κι όλα τα ονειρευόμουν αλλιώς, πίνοντας μπύρες με φίλους που τώρα έχουν χαθεί ,κάνοντας βόλτες με μηχανάκια και δίνοντας υποσχέσεις σε παγκάκια; Δεν παραπονιέμαι, γιατί τώρα έχω χάσει πολλά από αυτά που είχα τότε, μα τώρα ζω αυτήν την ουτοπική ελευθερία που νόμιζα πως σου δίνει την ευτυχία, και που ίσως κι έτσι να’ ναι….
Αν και πάντα πορευόμουνα μόνη, είχα ανάγκη από ανθρώπους γύρω μου, εκείνο που δεν θα συγχωρέσω πότε στον εαυτό μου, είναι πως πάντα ξοδευόμουν κάπου που ήξερα πως είναι τόσο μα τόσο εφήμερο, έκανα πάντα το λάθος να θέλω να αδράξω τη μέρα , να κάνω αυτό που ήθελα εγώ χωρίς να σκέφτομαι.
Δεν ξέρω και ίσως να μην μάθω ποτέ αν αυτό που έκανα πάντα ήταν λάθος ή απλά ήταν ο τρόπος που διάλεξα να ζω.
Θα πεθάνω ένα ανοιξιάτικο πρωινό μόνη σε μια κουνιστή καρέκλα παρέα με τις λέξεις μου και τίποτα άλλο, και ίσως αυτός να ήταν και ο προορισμός που είχα κι εγώ να μην το είχα καταλάβει ποτέ. Είμαι τόσο μικρή κι όμως καθόλου διαφορετική, δεν θέλω ήρωας να γίνω και για τίποτα να ξεχωρίζω, θέλω μονάχα εσένα να αγαπάω, είναι νωρίς να κάνω πίσω, γι’αυτό θα το ζήσω κι αυτό κι ας είναι λάθος, δεν μπορεί κάποτε θα βρω κι εγώ την κατάληξη μου, όταν πεθάνω θα την ξέρω πια…
Όταν είσαι στα δεκαοχτώ σου, δεν ξέρω κατά πόσο κατεστραμμένος μπορείς να δηλώνεις , έχεις πολλά βήματα μπροστά σου και λίγα πίσω σου και σίγουρα σε κάποια θα πατήσεις λάθος και σε άλλα θα πατήσεις γερά, το πάν στην τελική όμως είναι να προχωράς …
Το μεγαλύτερο ψέμα που έχω πει στη ζωή μου, είναι πως δεν έχω μετανιώσει για τίποτα από όσα έχω κάνει μέχρι τώρα, φυσικά και έχω μετανιώσει για πολλά, απλώς για μένα πλέον η μετάνοια είναι μια πράξη άνευ ουσίας ,ότι έγινε έγινε αγαπημένο μου αγόρι…
Έχει μπει ένα πρόγραμμα στη ζωή μου και τώρα αρχίζω να λέω πως ζω πραγματικά πριν απλώς ταξίδευα για να βρω τον προορισμό που με προσγείωσε εδώ και όλα ξεκίνησαν από την αρχή και αυτό είχε τα καλά του μερικές φορές, είχε και τα άσχημα. Είναι θλιβερό και δύσκολο να αποχαιρετάς ανθρώπους που αγάπησες και εξακολουθείς να αγαπάς αλλά καμιά φορά για το καλό μας ή γιατί έτσι πρέπει ή γιατί δεν γίνεται αλλιώς πρέπει να λέμε αντίο…
Απαλή και χαριτωμένη μουσική χαϊδεύει τα αυτιά ,η συνήθεια μιας βδομάδας ,έγινε με μιας συνήθεια για μια πορεία από εδώ και πέρα και δεν είναι θέμα συμβιβασμού είναι ίσως θέμα απλώς συνειδητοποίησης της αντικειμενικής πραγματικότητας όπως έχει…
Ξεκινάει ένας νέος δρόμος, μια καινούργια αρχή πολύ πιο σταθερή και πολύ πιο βιώσιμη για μένα, χωρίς εισιτήρια ,μπαγκάζια, χωρίς εσένα, χωρίς πολλά που ήρθαν στη ζωή μου λίγο πριν κάνω μια καινούργια αρχή και πολλά που κουβαλούσα από παλιά…
Δεν έχει σημασία για μένα πλέον ούτε η τύχη μου που έπαψα να αφορίζω, ούτε ο τόπος που ζω κινούμε και αναπνέω ούτε οι άνθρωποι που έτυχε να συναναστρέφομαι, πάτησα γερά στα πόδια μου και άρχισα να ορίζω στόχους και πορείες, να απαιτώ απ’ τον εαυτό μου όνειρα πιο προσγειωμένα.
Πολύ απλά δεν ονειρεύομαι, δεν ελπίζω σε κάποια αλλαγή, ούτε απαιτώ από τους ανθρώπους κάτι το όποιο δεν μπορούν να μου δώσουν, θεωρώ παρ’ολα αυτά πως είναι μια περίοδος αλλαγής για τη Σοφία και δεν έχει κανένα όνομα αυτή η αλλαγή, ούτε καμία γεύση, άνοστη ,άοσμη και ακίνδυνη με οδηγό της την περπατημένη είναι και δεν την βαριέμαι ούτε την απαρνιέμαι γιατί δεν είναι εξαναγκασμός, είναι επιλογή, όπως και όλα όσα έχω κάνει μέχρι τώρα στη ζωή μου…
Δεν φοβάμαι ούτε τις λέξεις πια,ούτε τα νοήματα τους,γι’αυτό και θεωρώ πλέον τον εαυτό μου ελεύθερο από κάθε είδους συναίσθημα..
Συνεχίζεται...
Τρίτη, Αυγούστου 10, 2010
Δευτέρα, Αυγούστου 09, 2010
Καλημέρα!
Μ’ αρέσουν τα πρωινά στην πόλη,ειδικά αυτά τα καλοκαιρινά σαν το σημερινό.Μπορεί να κατάφερα πριν από λίγες μέρες να κάνω την μεγαλύτερη διαδρομή ως οδηγός Ι.Χ(Λάρισα-Αγιόκαμπος)μετά από 2 χρόνια που έχω το δίπλωμα,αλλά ακόμα επιμένω παραδοσιακά και οικολογικά να πηγαίνω στη δουλειά με το αστικό!
Το πρωί είναι ένας άλλος κόσμος από αυτόν που ήξερα μέχρι τώρα και εδώ και ένα χρόνο μου έχει προσφέρει πολλά,όπως αυτή την απερίγραπτη μυρωδιά καφέ που αναβλύζει από τις δεκάδες καφετέριες της πόλης(ας μην ξεχνάμε ότι ζω στην φραπεπρωτεύουσα του σύμπαντος,στη Λάρισα ντεεεεε!)και ο ήλιος που δεν κουράστηκε ακόμα κάθε πρωί να ανατέλλει,χαϊδεύει την επιδερμίδα μου!
Κάθε πρωί οι άνθρωποι βγαίνουν από τα σπίτια τους κάνουν μια στάση σε μια καφετέρια και με ένα χάρτινο ποτηράκι στο χέρι ξεκινούν πάντα τη μέρα τους. Κάθε πρωινό είναι ένα καινούργιο ξεκίνημα, μια νέα αρχή, μια μέρα που μπορεί να κρύβει τόσα αναπάντεχα μέσα της.
Ξεκινάς από το σπίτι και σήμερα στο γραφείο, μπορεί να σου πούνε πως δεν σε χρειάζονται άλλο, η κοπέλα σου να σου πει ότι είναι έγκυος ή ότι βρήκε άλλον ή ότι σε βαρέθηκε, ή ότι θέλει να πάτε ένα ταξίδι. Ξημερώνει μια μέρα που μαθαίνεις πως κάποιος δικός σου,πέθανε,τράκαρε,αρρώστησε, παντρεύεται,ξενιτεύεται,περνάει στο πανεπιστήμιο,κερδίζει το λαχείο.Πόσα μπορούν να συμβούν μέσα σε μια μέρα;
Για θυμήσου, σίγουρα έχεις χαραγμένες πάνω σου κάποιες τέτοιες μέρες,που ξύπνησες ευτυχισμένος και ανυποψίαστος και ο ουρανός έπεσε πάνω από το κεφάλι σου ή κάποιες άλλες κατσούφικες μέρες με πικρό καφέ, που χτύπησε κάποιο τηλέφωνο και μια αγγελική φωνή σου είπε ότι το όνειρο σου από εδώ και στο εξής μπορεί να ξεκινήσει!
Μα σκέψου κι εκείνες τις καθημερινές ρουτινιάρικες μέρες, πρέπει σε εκείνες να δώσεις ειδικό φόρο τιμής,γιατί αυτές είναι που στην τελική σε έκαναν αυτό που είσαι σήμερα, εκείνες οι μέρες που τίποτα συγκλονιστικό δεν έγινε στην κατά τα άλλα πολυτάραχη ζωή σου!
Άλλη μια συναρπαστική μέρα ξεκίνησε και δεν θα την αφήσω να πάει χαμένη!
Καλημέρα σε όλους σας!
2003-2004 συνέχεια...
Συνέχεια από το post http://scholeva.blogspot.com/2010/07/2003-2004.html
«ΑΝΑΧΩΡΩ»
Ξεκινάς από την Γ.Σταύρου. Περπατάς με ελπίδες στην Γεροκοστοπούλου ,στην Αγίας Σοφίας, στα Ψηλά Αλώνια, έτσι για ψώνια και καταλήγεις στους Αγίους Τόπους *
Παίρνεις τον Μπράλο και ξαφνικά περιμένεις σε μια στάση στην Αγίου Δημητρίου ,στην Εγνατία, στην Τσιμισκή, στη Λεωφόρο Στρατού, στην Κωνσταντινουπόλεως ,τη Νίκης ,τη Μεγάλου Αλεξάνδρου, Ολυμπιάδος ,Εθνικής Αμύνης ,Σβώλου,25 Μαρτίου, Σοφούλη, Βασιλίσσης Όλγας ,τη Μάρκου Μπότσαρη, Κανάρη, Καρακάση, Παπαναστασίου, comfuzio….
Κάθομαι στην πολυθρόνα κι έχω ξεσκιστεί να γελάω αν βάλω στο γρήγορο να παίξουν οι τελευταίοι μήνες θα έτρεχα και δεν θα έφτανα διέσχιζα την Ελλάδα, έτρεχα μέσα στην Θεσσαλονίκη σαν τρελή, έτρεχα - έτρεχα ασταμάτητα, βρήκα ένα δέντρο, σταμάτησα και έφτυσα αίμα..
Πια δεν ξέρω ποιόν να πιστέψω. Ποιανού αγίες είναι πιο θαυματουργές; Ποιανού αξίες είναι πιο βιώσιμες; Δεν ξέρω αν πρέπει να τα παρατήσω κι αν δεν τα έχω παρατήσει ήδη.
Για μένα στην τελική όλα αυτά είναι μπούρδες θα κάνω αυτό που μου γουστάρει ωσότου θα με παίρνει…. Αυτό δεν έκανα πάντα εξάλλου; Δεν υποψιάζομαι προς τα πού με οδηγούν οι λέξεις μου ,υπόσχομαί πως μπορεί να απουσιάζω αρκετά αλλά δεν θα φύγω ποτέ ,αναρωτιέμαι πως θα ήταν ο ουρανός αν ζούσα στο πλάι του, πως θα ήταν τα ξημερώματα, δεν θα μάθω πότε και αυτό ίσως να είναι το καλύτερο, θα έχω μονάχα τον εαυτό μου το πρωί που θα πρέπει να τα βρούμε!
Μπουζούκια, ροκάδικα, κλαμπ, συναυλίες ,πιτόγυρα το πρωί, μπάνια, αυτή σου λέει είναι η φοιτητική ζωή και δεν με χαλάει καθόλου, τρέλα στο κεφάλι, δεν θα ψοφήσω για χάρη κανενός ,τουλάχιστον αποφύγαμε τα απωθημένα!
Το μέλλον είναι μια ενδιαφέρουσα λέξη, όταν μάλιστα βρίσκεσαι στον 21ο αιώνα ,ακόμα πιο εξαιρετική το παρελθόν γιατί προϋποθέτει κόπο, δάκρυα ,φθορά, πράγματα που δεν κρατήσαμε. Εξάλλου ο χρόνος είναι η μόνη αλήθεια.
Αυτή η συσσώρευση των φόβων των σημαδιών του σκοταδιού. Όλα πίσω μας είναι και το πιο φοβερό απ’ όλα, το μέλλον που θα κρατήσει βασανιστικά πολύ.
Το μόνο που μπορεί να αξίζει είναι αυτός ο παρόντας χρόνος ,αυτή η συμπύκνωση του εξαιρετικού μας παρελθόντος με το τρομακτικά άγνωστο μέλλον που κρύβεται στη γωνία… Ο χρόνος δεν περνάει απλώς στάζει σαν οξύ πάνω στο ρημαγμένο μας κορμί κι αφήνει σημάδια θανάτου… Σημάδια που δεν φεύγουν ποτέ…*
Χορεύω στο μυαλό του, χορεύω ασταμάτητα, δεν τον αφήνω να ησυχάσει, κλείνω τα μάτια και ονειρεύομαι πως χορεύω στο μυαλό του… Είμαι τόσο κουρασμένη ανοίγοντας τα βλέφαρα μου παρατηρώ την μορφή μου στο παράθυρο του τρένου, δεν μπορώ να διακρίνω την συνηθισμένη μου χλομάδα κι έτσι μου αρέσω ,κάθομαι και με χαζεύω. Ακριβώς δίπλα μου κάθεται μια νεαρή κοπέλα αμίλητη και προσεγμένη τόσο, τα βλέφαρα της κοκαλωμένα από τη μάσκαρα , τα νύχια της χρωματισμένα με ένα ροζ μανό(όζα για τους συμπατριώτες ).
Ούτε είχα καταλάβει πότε κάθισε δίπλα μου, τότε κοίταξα λίγο πιο πέρα μπροστά από τις μορφές μας που αντανακλούσαν στο τζάμι, είδα πως ήμασταν ακόμη εδώ στον γνωστό σταθμό της Θεσσαλονίκης ,κοίταξα το ρολόι του σταθμού σε λίγα λεπτά θα φεύγαμε, ο δρόμος για το αλλού ήταν ανοιχτός και τα σκυλιά δεμένα, αναρωτιέμαι γιατί κανείς δεν με ρώτησε αν ήθελα να φύγω…
Είναι ωραία η αίσθηση του να φεύγεις ακόμη κι αν είναι ψευδαίσθηση μονάχα που αυτή τη φορά δεν ήταν καθόλου ψευδαίσθηση.
Όταν ταξιδεύεις σε μακρινές πολιτείες έχεις όλο το χρόνο να κρίνεις τον εαυτό σου, εγώ δεν το έκανα ποτέ, μονάχα κοιτούσα το φεγγάρι που πάντα ταξίδευε μαζί μου και αυτό μου έφτανε.
Καμία ευχή δεν έπιασε όσα αστέρια κι αν αυτοκτόνησαν για πάρτη μου, σε όλα τα ταξίδια μου, ήταν κι αυτά ονειροπόλα σαν κι έμενα.
Νόμιζαν πως θα μπορούσαν να αλλάξουν κάτι με το να φουντάρουν…
Όλη και όλη μου η ευτυχία μπορούσε να χωρέσει σε μια βαλίτσα δεν χρειαζόμουνα τίποτα άλλο για να πω πως ήμουν ευτυχισμένη ακόμη και με την ευτυχία μου τα είχα βρει. Ήθελα μια αγκαλιά, άλλοι μπορεί να την θεωρούνε βάρος, άλλοι ανάγκη, εγώ την θεωρώ απαραίτητη για να επιβιώσω.
Κάποτε που σου ζήτησα μέτριο καφέ, μου’ χες πει, πως τα μέτρια είναι για τους μέτριους. Για τους λάθος, ποια είναι; Μέχρι πριν λίγο καιρό πίστευα πως άνηκα στην ομάδα των μετρίων, κάπου εκεί είχα αυτοπροσδιοριστεί , όλα αλλάζουν όμως στη ζωή και ειδικά στη δική μου, μιας και είμαι πιτσιρίκα. Τον τελευταίο καιρό όμως, όταν περπατάω τα βράδια στους δρόμους μόνη και παρ’όλο που είναι Μάιος κρυώνω, έρχονται όλα στο μυαλό και χωρίς πολλή σκέψη διαπιστώνω πως έπαψα πια να ανήκω στην φιλήσυχη τάξη των μετρίων…
Η ένταξη μου, σε εκείνους που αποκαλούν τύπους που την έχουν δει αλλιώς από ότι είναι, είναι γεγονός. Πάντα κάνω την λάθος αρχή, τη λάθος κίνηση, τη λάθος στιγμή, στο λάθος μέρος, με τους λάθος ανθρώπους, με αποτέλεσμα να ζω μια λάθος ζωή.
Αν και λάθος, είναι ο τρόπος που διάλεξα να ζήσω.
Απλώς οδηγήθηκα προς τα εκεί.
Τίποτα δεν κάνω έτσι όπως θα «έπρεπε» να κάνω..
Έπρεπε να μην ήμουν εδώ, έπρεπε να μην πίνω, έπρεπε να μην καπνίζω, έπρεπε να μην τα ξύνω όλη μέρα, έπρεπε να μην κοιμάμαι την υπόλοιπη μέρα, έπρεπε να μην είχα ερωτευτεί εσένα.
Έπρεπε να διαβάζω, έπρεπε να είχα φέρει την κιθάρα μου εδώ,
έπρεπε να μην λέω ψέματα, έπρεπε να σκέφτομαι όπως οι συνομήλικοι μου . Έπρεπε να ξοδεύω τα λεφτά μου αλλού, έπρεπε να μην ζω μονάχα πράγματα εφήμερα, έπρεπε να μην συμβιβάζομαι με το μέτριο, έπρεπε να μην παρασύρομαι τόσο εύκολα, έπρεπε να μην πιστεύω τόσο πολύ στους ανθρώπους, έπρεπε να μιλάω όταν κάτι με πείραζε, έπρεπε να μην κάνω τον μαλάκα, έπρεπε να γελάω όταν έπρεπε, έπρεπε να πιστεύω σε κάτι, πολλά έπρεπε….
Πότε δεν ήθελα να ήμουν διαφορετική και ποτέ μου δεν ήμουνα, ζηλεύω τις «φυσιολογικές» ζωές…
Έχω ανάγκη από μια αγκαλιά, ένα χάδι, δυο ψεύτικα λόγια. Ζηλεύω τους συμφοιτητές μου που είναι ζευγαράκια, που κοιμούνται αγκαλιά, που ξυπνάνε μαζί, που τρώνε μαζί , που νοιάζονται για κάτι μαζί ,που πάνε εκδρομές μαζί, που βλέπουν τηλεόραση μαζί, που ζηλεύουν μαζί, που κάνουν έρωτα μαζί.
Ζηλεύω που κάποτε θα βρουν μια δουλίτσα, θα αποκτήσουν ένα αυτοκινητάκι, που θα κάνουν συμβόλαια μαζί, που θα κάνουν παιδία μαζί, και που θα πεθάνουν χώρια…
Δεν θα καταφέρω ποτέ να ζήσω μια τέτοια ζωή, ούτε για λίγο, ούτε για πάντα. Γιατί απλά δεν οδηγούμε προς τα εκεί, γιατί υποσυνείδητα μπορεί να φοβάμαι, γιατί όπως σου είχα γράψει πάντα καθόμουνα σε μια λάθος θέση…Μην μου λες λοιπόν πως δεν κάνεις για μένα, το ξέρω πολύ καλύτερα από σένα.
Θα’ θελα απλά να είχα κάποιον να νοιάζεται για μένα, υπαρξιακές ανασφάλειες θα μου πεις με έχουν πιάσει βραδιάτικα και τι φταις εσύ να κάθεσαι να τις διαβάζεις, όταν ο χρόνος σου, σου είναι πολύτιμος;
Θα’ θελα να είχα αστέρια που θα ήξεραν να γελούν…* Θα’ θελα να είχα ένα μπουκάλι βότκα ακόμη, θα’ θελα να είχα δύο-τρία πακέτα ακόμη…Θα’ θελα να είχα όνειρα για μας , θα’ θελα να’ χα όνειρα που θα μπορούσαν να επιβιώσουν.. Θα’ θελα να’χα δυο εισιτήρια για την Jamaica και καμία βαλίτσα στο χέρι…Θα έπρεπε να ήθελα πολλά ακόμη…
Y.Σ Bro αν δεν μπορείς να περιμένεις τη συνέχεια όλο το κείμενο θα το βρεις εδώ http://sophiejamaica.blogspot.com/2007/03/blog-post_10.html , αλλά νομίζω ότι θα σε κουράσει να το διαβάσεις μονοκοπανιά , καλύτερα λίγο-λίγο! Κι αν ξεχνιέμαι καμιά φορά, να με τσιγκλάς για να ανεβάζω τις συνέχειες !
*ΠΥΡΓΟΣ ΗΛΕΙΑΣ
**ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΑΡΘΡΟ ΣΕ ΤΕΥΧΟΣ ΤΗΣ ΒΑΒΕΛ ΤΟΥ 1992
«ΑΝΑΧΩΡΩ»
Ξεκινάς από την Γ.Σταύρου. Περπατάς με ελπίδες στην Γεροκοστοπούλου ,στην Αγίας Σοφίας, στα Ψηλά Αλώνια, έτσι για ψώνια και καταλήγεις στους Αγίους Τόπους *
Παίρνεις τον Μπράλο και ξαφνικά περιμένεις σε μια στάση στην Αγίου Δημητρίου ,στην Εγνατία, στην Τσιμισκή, στη Λεωφόρο Στρατού, στην Κωνσταντινουπόλεως ,τη Νίκης ,τη Μεγάλου Αλεξάνδρου, Ολυμπιάδος ,Εθνικής Αμύνης ,Σβώλου,25 Μαρτίου, Σοφούλη, Βασιλίσσης Όλγας ,τη Μάρκου Μπότσαρη, Κανάρη, Καρακάση, Παπαναστασίου, comfuzio….
Κάθομαι στην πολυθρόνα κι έχω ξεσκιστεί να γελάω αν βάλω στο γρήγορο να παίξουν οι τελευταίοι μήνες θα έτρεχα και δεν θα έφτανα διέσχιζα την Ελλάδα, έτρεχα μέσα στην Θεσσαλονίκη σαν τρελή, έτρεχα - έτρεχα ασταμάτητα, βρήκα ένα δέντρο, σταμάτησα και έφτυσα αίμα..
Πια δεν ξέρω ποιόν να πιστέψω. Ποιανού αγίες είναι πιο θαυματουργές; Ποιανού αξίες είναι πιο βιώσιμες; Δεν ξέρω αν πρέπει να τα παρατήσω κι αν δεν τα έχω παρατήσει ήδη.
Για μένα στην τελική όλα αυτά είναι μπούρδες θα κάνω αυτό που μου γουστάρει ωσότου θα με παίρνει…. Αυτό δεν έκανα πάντα εξάλλου; Δεν υποψιάζομαι προς τα πού με οδηγούν οι λέξεις μου ,υπόσχομαί πως μπορεί να απουσιάζω αρκετά αλλά δεν θα φύγω ποτέ ,αναρωτιέμαι πως θα ήταν ο ουρανός αν ζούσα στο πλάι του, πως θα ήταν τα ξημερώματα, δεν θα μάθω πότε και αυτό ίσως να είναι το καλύτερο, θα έχω μονάχα τον εαυτό μου το πρωί που θα πρέπει να τα βρούμε!
Μπουζούκια, ροκάδικα, κλαμπ, συναυλίες ,πιτόγυρα το πρωί, μπάνια, αυτή σου λέει είναι η φοιτητική ζωή και δεν με χαλάει καθόλου, τρέλα στο κεφάλι, δεν θα ψοφήσω για χάρη κανενός ,τουλάχιστον αποφύγαμε τα απωθημένα!
Το μέλλον είναι μια ενδιαφέρουσα λέξη, όταν μάλιστα βρίσκεσαι στον 21ο αιώνα ,ακόμα πιο εξαιρετική το παρελθόν γιατί προϋποθέτει κόπο, δάκρυα ,φθορά, πράγματα που δεν κρατήσαμε. Εξάλλου ο χρόνος είναι η μόνη αλήθεια.
Αυτή η συσσώρευση των φόβων των σημαδιών του σκοταδιού. Όλα πίσω μας είναι και το πιο φοβερό απ’ όλα, το μέλλον που θα κρατήσει βασανιστικά πολύ.
Το μόνο που μπορεί να αξίζει είναι αυτός ο παρόντας χρόνος ,αυτή η συμπύκνωση του εξαιρετικού μας παρελθόντος με το τρομακτικά άγνωστο μέλλον που κρύβεται στη γωνία… Ο χρόνος δεν περνάει απλώς στάζει σαν οξύ πάνω στο ρημαγμένο μας κορμί κι αφήνει σημάδια θανάτου… Σημάδια που δεν φεύγουν ποτέ…*
Χορεύω στο μυαλό του, χορεύω ασταμάτητα, δεν τον αφήνω να ησυχάσει, κλείνω τα μάτια και ονειρεύομαι πως χορεύω στο μυαλό του… Είμαι τόσο κουρασμένη ανοίγοντας τα βλέφαρα μου παρατηρώ την μορφή μου στο παράθυρο του τρένου, δεν μπορώ να διακρίνω την συνηθισμένη μου χλομάδα κι έτσι μου αρέσω ,κάθομαι και με χαζεύω. Ακριβώς δίπλα μου κάθεται μια νεαρή κοπέλα αμίλητη και προσεγμένη τόσο, τα βλέφαρα της κοκαλωμένα από τη μάσκαρα , τα νύχια της χρωματισμένα με ένα ροζ μανό(όζα για τους συμπατριώτες ).
Ούτε είχα καταλάβει πότε κάθισε δίπλα μου, τότε κοίταξα λίγο πιο πέρα μπροστά από τις μορφές μας που αντανακλούσαν στο τζάμι, είδα πως ήμασταν ακόμη εδώ στον γνωστό σταθμό της Θεσσαλονίκης ,κοίταξα το ρολόι του σταθμού σε λίγα λεπτά θα φεύγαμε, ο δρόμος για το αλλού ήταν ανοιχτός και τα σκυλιά δεμένα, αναρωτιέμαι γιατί κανείς δεν με ρώτησε αν ήθελα να φύγω…
Είναι ωραία η αίσθηση του να φεύγεις ακόμη κι αν είναι ψευδαίσθηση μονάχα που αυτή τη φορά δεν ήταν καθόλου ψευδαίσθηση.
Όταν ταξιδεύεις σε μακρινές πολιτείες έχεις όλο το χρόνο να κρίνεις τον εαυτό σου, εγώ δεν το έκανα ποτέ, μονάχα κοιτούσα το φεγγάρι που πάντα ταξίδευε μαζί μου και αυτό μου έφτανε.
Καμία ευχή δεν έπιασε όσα αστέρια κι αν αυτοκτόνησαν για πάρτη μου, σε όλα τα ταξίδια μου, ήταν κι αυτά ονειροπόλα σαν κι έμενα.
Νόμιζαν πως θα μπορούσαν να αλλάξουν κάτι με το να φουντάρουν…
Όλη και όλη μου η ευτυχία μπορούσε να χωρέσει σε μια βαλίτσα δεν χρειαζόμουνα τίποτα άλλο για να πω πως ήμουν ευτυχισμένη ακόμη και με την ευτυχία μου τα είχα βρει. Ήθελα μια αγκαλιά, άλλοι μπορεί να την θεωρούνε βάρος, άλλοι ανάγκη, εγώ την θεωρώ απαραίτητη για να επιβιώσω.
Κάποτε που σου ζήτησα μέτριο καφέ, μου’ χες πει, πως τα μέτρια είναι για τους μέτριους. Για τους λάθος, ποια είναι; Μέχρι πριν λίγο καιρό πίστευα πως άνηκα στην ομάδα των μετρίων, κάπου εκεί είχα αυτοπροσδιοριστεί , όλα αλλάζουν όμως στη ζωή και ειδικά στη δική μου, μιας και είμαι πιτσιρίκα. Τον τελευταίο καιρό όμως, όταν περπατάω τα βράδια στους δρόμους μόνη και παρ’όλο που είναι Μάιος κρυώνω, έρχονται όλα στο μυαλό και χωρίς πολλή σκέψη διαπιστώνω πως έπαψα πια να ανήκω στην φιλήσυχη τάξη των μετρίων…
Η ένταξη μου, σε εκείνους που αποκαλούν τύπους που την έχουν δει αλλιώς από ότι είναι, είναι γεγονός. Πάντα κάνω την λάθος αρχή, τη λάθος κίνηση, τη λάθος στιγμή, στο λάθος μέρος, με τους λάθος ανθρώπους, με αποτέλεσμα να ζω μια λάθος ζωή.
Αν και λάθος, είναι ο τρόπος που διάλεξα να ζήσω.
Απλώς οδηγήθηκα προς τα εκεί.
Τίποτα δεν κάνω έτσι όπως θα «έπρεπε» να κάνω..
Έπρεπε να μην ήμουν εδώ, έπρεπε να μην πίνω, έπρεπε να μην καπνίζω, έπρεπε να μην τα ξύνω όλη μέρα, έπρεπε να μην κοιμάμαι την υπόλοιπη μέρα, έπρεπε να μην είχα ερωτευτεί εσένα.
Έπρεπε να διαβάζω, έπρεπε να είχα φέρει την κιθάρα μου εδώ,
έπρεπε να μην λέω ψέματα, έπρεπε να σκέφτομαι όπως οι συνομήλικοι μου . Έπρεπε να ξοδεύω τα λεφτά μου αλλού, έπρεπε να μην ζω μονάχα πράγματα εφήμερα, έπρεπε να μην συμβιβάζομαι με το μέτριο, έπρεπε να μην παρασύρομαι τόσο εύκολα, έπρεπε να μην πιστεύω τόσο πολύ στους ανθρώπους, έπρεπε να μιλάω όταν κάτι με πείραζε, έπρεπε να μην κάνω τον μαλάκα, έπρεπε να γελάω όταν έπρεπε, έπρεπε να πιστεύω σε κάτι, πολλά έπρεπε….
Πότε δεν ήθελα να ήμουν διαφορετική και ποτέ μου δεν ήμουνα, ζηλεύω τις «φυσιολογικές» ζωές…
Έχω ανάγκη από μια αγκαλιά, ένα χάδι, δυο ψεύτικα λόγια. Ζηλεύω τους συμφοιτητές μου που είναι ζευγαράκια, που κοιμούνται αγκαλιά, που ξυπνάνε μαζί, που τρώνε μαζί , που νοιάζονται για κάτι μαζί ,που πάνε εκδρομές μαζί, που βλέπουν τηλεόραση μαζί, που ζηλεύουν μαζί, που κάνουν έρωτα μαζί.
Ζηλεύω που κάποτε θα βρουν μια δουλίτσα, θα αποκτήσουν ένα αυτοκινητάκι, που θα κάνουν συμβόλαια μαζί, που θα κάνουν παιδία μαζί, και που θα πεθάνουν χώρια…
Δεν θα καταφέρω ποτέ να ζήσω μια τέτοια ζωή, ούτε για λίγο, ούτε για πάντα. Γιατί απλά δεν οδηγούμε προς τα εκεί, γιατί υποσυνείδητα μπορεί να φοβάμαι, γιατί όπως σου είχα γράψει πάντα καθόμουνα σε μια λάθος θέση…Μην μου λες λοιπόν πως δεν κάνεις για μένα, το ξέρω πολύ καλύτερα από σένα.
Θα’ θελα απλά να είχα κάποιον να νοιάζεται για μένα, υπαρξιακές ανασφάλειες θα μου πεις με έχουν πιάσει βραδιάτικα και τι φταις εσύ να κάθεσαι να τις διαβάζεις, όταν ο χρόνος σου, σου είναι πολύτιμος;
Θα’ θελα να είχα αστέρια που θα ήξεραν να γελούν…* Θα’ θελα να είχα ένα μπουκάλι βότκα ακόμη, θα’ θελα να είχα δύο-τρία πακέτα ακόμη…Θα’ θελα να είχα όνειρα για μας , θα’ θελα να’ χα όνειρα που θα μπορούσαν να επιβιώσουν.. Θα’ θελα να’χα δυο εισιτήρια για την Jamaica και καμία βαλίτσα στο χέρι…Θα έπρεπε να ήθελα πολλά ακόμη…
Y.Σ Bro αν δεν μπορείς να περιμένεις τη συνέχεια όλο το κείμενο θα το βρεις εδώ http://sophiejamaica.blogspot.com/2007/03/blog-post_10.html , αλλά νομίζω ότι θα σε κουράσει να το διαβάσεις μονοκοπανιά , καλύτερα λίγο-λίγο! Κι αν ξεχνιέμαι καμιά φορά, να με τσιγκλάς για να ανεβάζω τις συνέχειες !
*ΠΥΡΓΟΣ ΗΛΕΙΑΣ
**ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΑΡΘΡΟ ΣΕ ΤΕΥΧΟΣ ΤΗΣ ΒΑΒΕΛ ΤΟΥ 1992
Παρασκευή, Αυγούστου 06, 2010
Πέμπτη, Αυγούστου 05, 2010
Διακοπές στην Άνδρο!
Άνδρος,ένας προορισμός που για να είμαι ειλικρινής ούτε που είχε περάσει ποτέ από το μυαλό μου να τον επισκεφτώ,να είναι καλά τα περσινά ξενογαμήσια της Μενεγάκη με τον Ματέο και η Ελεάνα με το Στέλιο που φέτος ήταν δάσκαλοι στο δημοτικό σχολείο Κορθίου της Άνδρου!
Συνήθως στα ταξίδια μου είμαι οργανωτική και διαβασμένη για το μέρος που πρόκειται να επισκεφτώ και αν καμιά φορά δεν το έκανα,θα είχα την ασφάλεια οργανωμένων συνταξιδιωτών που θα το έκαναν εκείνοι για μένα.
Αυτή την φορά δεν είχα τίποτα,πήγαμε πιο φλου και από το φλου και πέρασα απίστευτα όμορφα και ξέγνοιαστα.Να φανταστείς είχα εκτυπώσει κάποιες πληροφορίες από το internet στη δουλειά και δεν είχα κάνει τον κόπο να τους ρίξω μια ματιά, το μόνο που είχα κοιτάξει ήταν πως θα βγούμε από την Αθηνών-Λαμίας για Ραφήνα.
Δεν θα σας πω όμως όλα αυτά τα γλυκανάλατα για τα απίστευτα ηλιοβασιλέματα,τα άσπρα σπιτάκια,τις χρυσές αμμουδιές,τις απομονωμένες και μαγευτικές παραλίες,τα ωραία φαγητά,τα απίστευτα μουσεία και τα άπειρα μονοπάτια προς εξερεύνηση.Τώρα αν την έχετε δει και Κακλαμανάκης νομίζω ότι η Άνδρος είναι το καταλληλότερο μέρος για διακοπές!
Ναι η Άνδρος είναι ένα πανέμορφο νησί,μεγάλο θα έλεγα περίπου 300 και βάλε χιλιόμετρα,γι αυτό και θα σε συμβούλευα να πάρεις όχημα μαζί σου,αν και οι δρόμοι που θα συναντήσεις είναι μόνο για γαϊδούρια!
Ίσως να γράψω κάποιο άλλο πόστ με ταξιδιωτικές οδηγίες και ποιες παραλίες είναι οι καλύτερες για να επισκεφτείς,τώρα θέλω να σου πω τον πόνο μου για όλα όσα δεν μου άρεσαν στο νησί!
Δεν μου άρεσε που έβαζαν κάπαρη πάντα στην χωριάτικη,εντάξει μπορεί να παράγουν κάπαρη αλλά δεν χρειάζεται να μας φλομώσουν,δεν μου άρεσε που στις οργανωμένες παραλίες περίμενες μια ώρα για να έρθουν να σου πάρουν παραγγελία(χωρίς να έχει κόσμο), δεν μου άρεσαν καθόλου τα «Φρουτάλια» που έφαγα στο Νημποριό(εντάξει εδώ μπορεί να φταίω κι εγώ και η μπόρα που είχε πιάσει εκείνη την ώρα,γιατί παρήγγειλα να φάω το παραδοσιακό τους πιάτο σε μια παρακμιακή ταβέρνα)αηδία απερίγραπτη που δεν θυμίζει σε τίποτα νησιώτικη συνταγή. Ομελέτα με πατάτες,χωριάτικο λουκάνικο κι όλα αυτά τηγανισμένα σε λίπος χοιρινού!
Αυτό όμως που πραγματικά με εξόργισε και μου θύμισε Πελοπόννησο ήταν άλλο.Είχα την αίσθηση ότι δεν βρίσκομαι σε ένα τουριστικό μέρος,αλλά στο παραθεριστικό μέρος των Ανδριωτών –μέτοικων Αθηνών,που έρχονται στο χωριό τους και θέλουν μόνο να ξεκουραστούνε,δεν γουστάρουν τουρισμό,πως το λένε!
Ε μόνο αυτό μπορώ να φανταστώ,όταν στις τρις το μεσημέρι σε όλη τη χώρα υπήρχε μόνο μια ταβέρνα για να φας ανοιχτή,όλες οι άλλες κλείνανε το μεσημέρι και ανοίγανε το απόγευμα, ενώ εννιά η ώρα το πρωί ήταν ανοιχτά,γιατί είναι λογικό εννιά το πρωί να πας να φας σουβλάκι!
Όσο για συγκοινωνία;Ανύπαρκτη,ευτυχώς είχαμε δικό μας όχημα,από το Κόρθι που μέναμε και για Χώρα και για το Γαύριο που είναι το λιμάνι είχε μόνο 2 δρομολόγια την ημέρα με το τελευταίο να είναι 2:30 το μεσημέρι!Όσο για κόσμο,η αλήθεια είναι ότι δεν είχε,ήταν τίγκα στους ελληνοαμερικάνους,Ανδριώτες μέτοικους Αμερικής δηλαδή!
Αν εξαιρέσεις όλα αυτά,οι παραλίες ήταν απερίγραπτες,όπως αυτή της «Γριάς το πήδημα» ή αυτή της Χρυσής άμμου ή η παραλία στο Συνετί και τα Πίσω γιάλια. Η νυχτερινή ζωή στο Μπατσί, στη Χώρα, στο Κόρθι και αλλού ήταν ικανοποιητική,οι τιμές λογικές και φθηνές σε πολλές περιπτώσεις,οι ρυθμοί ήταν απίστευτα ράθυμοι,το μαγαζί «Νοσταλγία» στην Πλατεία της Χώρας το ερωτεύτηκα,το παγωτό επίσης που έφαγα στο ζαχαροπλαστείο της πλατείας απερίγραπτα γευστικό.
Μου άρεσε η γενικότερη αρχιτεκτονική της Χώρας,οι εκκλησίες και τα μουσεία της,μου άρεσαν τα όμορφα μονοπάτια που γύμνασαν την γάμπα μου,ανηφόρα-κατηφόρα μέχρι να φτάσουμε στις μαγευτικές παραλίες.
Σας συνιστώ ένα σκαφάκι,που δεν είχαμε εμείς,γιατί έχω την αίσθηση πως οι καλύτερες παραλίες είναι αυτές που δεν είδαμε γιατί ήταν προσβάσιμες μόνο με πλωτά μέσα,μόνο που κι αυτά ήταν ανύπαρκτα,πως ασπούμε στην Σαντορίνη πληρώνεις καραβάκι και σε πάει,εεεε στην Άνδρο δεν υπάρχει.
Εντάξει μπορεί να νοικιάζανε και ιστιοπλοϊκά ή βαρκούλες και δεν ξέρω κι εγώ τι, μερικοί λέγανε ότι δεν χρειαζότανε καν να έχεις δίπλωμα για ιστιοπλοϊκό και στο δίνανε,αλλά δεν μας λες και θαλασσόλυκους και έτσι κάτσαμε στα αυγά μας!
Αυτά λοιπόν για την πανέμορφη Άνδρο που είναι δίπλα από την Αθήνα (δυο ώρες από Ραφήνα και με super fast μιάμιση) και δίπλα από την Τήνο και τη Μύκονο που μπορείς άνετα να πεταχτείς, πρώτα για όργια στη Μύκονο και μετά για συγχώρεση στην Τήνο) και με αρκετά φθηνά ακτοπλοϊκά εισιτήρια σε σύγκριση με άλλους προορισμούς και με σχετικά φθηνή διαμονή.
Να πας στην Άνδρο,αν σου αρέσει η επικίνδυνη οδήγηση,αν είσαι ή θες να γίνεις Κακλαμανάκης,αν είσαι κουλτουριάρης,αν έχεις δίπλωμα για ιστιοπλοϊκό,αν είσαι περιπατητής και σου αρέσει να ανακαλύπτεις μονοπάτια,αν θες να φας σουβλάκι στις εννιά το πρωί!
Τετάρτη, Αυγούστου 04, 2010
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
-
Σας καλημερίζω όλους , από την πόλη που δεν κοιμάται ποτέ , από την πιο υγρή, καυτή και ιδρωμένη πόλη του πλανήτη , μα φυσικά από την βασίλ... -
Όλα είναι δρόμος και κυρίως ανηφορικός γιατί καλά τα Yolo αλλά κάποια στιγμή μπαίνεις στην πραγματική ζωή και καταλαβαίνεις (...) είτε μπεις...
