Οι πάλλευκες ταράτσες κράτησαν για λίγο, και έξω μόλις σταμάτησε να βρέχει. Τα περιστέρια πήραν τη γνωστή τους θέση. Η θέα από το παράθυρο του δωματίου η ίδια. Η μοναδική χαμηλή σκεπή, υγρή, κεραμιδί και πάλι. Έχω μέρες να βγω μέρα! Το τελευταίο καιρό ξεπορτίζω τα βράδια. Χθες οι Λαρισαίοι γλεντούσαν, στη μεριά της ταχυδρομείου που κρατάει ακόμα. Έπιναν υποβρύχια, τσούγκριζαν ποτήρια . Άραγε να πίνανε στην υγεία του χαμένου εργατικού δικαίου; Η μουσική ανέβηκε στο σι ύφεση.Ποιου χαμένου; Ποιου δικαίου;Χάνεται το βόλεμα και μαζί του παρασέρνει τα πάντα. Βλέπουμε το χρόνο να περνά σαν απλοί θεατές,πίνουμε και γελάμε περιμένοντας συνέπειες. Κάποιοι έζησαν τη ζωή τους, κάποιοι άλλοι δεν πρόλαβαν να την ξεκινήσουν. Μέσα στους καπνούς και το μισοσκόταδο, οι γκόμενες καθόντουσαν σταυροπόδι στα σκαμπό, λίγο παραπάνω αλκοόλ και τους ξανάκανε ανθρώπους . Τους έβλεπες αμήχανους και μουδιασμένους, δυστυχισμένους το δίχως άλλο. Πόσες σκέψεις να παίδευαν το μυαλό τους ;
Μείναμε εκεί μέχρι να κλείσει το μαγαζί, μέχρι να σωπάσουν τα σκυλοτράγουδα , μέχρι όλα τα ποτήρια να μπουν στη θέση τους και ο κοκάκιας ιδιοκτήτης να χαιρετήσει τους πελάτες του, με αυτό το ύφος της γλοιώδης φάτσας που πρέπει να κάνει δημόσιες σχέσεις με το ζόρι. Μέχρι να γυαλίσει το πάτωμα από το σφουγγάρισμα. Όλο και πιο κοντά έρχονται και μας αγκαλιάζουν οι δυνάμεις της παράλογης καταστροφής .Μικρή σιωπή, χαιρετούρες και μετά τα χέρια να γλιστρούν στις τσέπες. Χαθήκαμε μες τα σκοτεινά κοιμισμένα δρομάκια, ο καθένας γύρισε σπίτι του.
Σαν σήμερα πριν 67 χρόνια, γεννήθηκε ένας μεγάλος άνθρωπος. Τι κι αν το ανάστημα του δεν ξεπερνούσε το 1,63; Τι κι αν έζησε μόλις 36 χρόνια; Ο Bob Marley κατάφερε να αφήσει μια μεγάλη ιστορία πίσω του. Πότε θα ξεσπάσει η ψυχή; Πότε θα κάνουμε το ατομικό και το συλλογικό μας μπαμ; Πότε θα πούμε φτάνει ; Πότε θα τραγουδήσουμε:
You can fool some people sometimes
But you can't fool all the people all the time
And now we've seen the light
(What you gonna do)
We gonna stand up for our rights
Βαρύς χειμώνας , κάθε χάραμα αλλάζει ο καιρός. Απ’τις κορυφές του Ολύμπου φυσάει βοριάς φέρνει σύννεφα χαμηλά που θάβουν τον ήλιο κι είναι σαν να μην βγήκε και σήμερα καθόλου. Τραβάω πάλι την κουρτίνα, τα περιστέρια ακόμα εκεί , μείνανε έξι στη σειρά, τα άλλα πετούν χαμηλά. Το χθεσινό γλέντι είχε και συνέπειες , ξινίλες στο στομάχι, βήχας ξηρός, ενοχλητικός, επαναλαμβανόμενος… Κοίτα να δεις, τώρα έμειναν μόνο δυο και σκύβουν τα κεφάλια σα να με χαιρετούν , σαν να κατάλαβαν πως το ίδιο κάνω κι εγώ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου