Όχι πια δάκρυα...

Μακρύ ασημένιο καλώδιο

στης βρύσης το λαιμό τυλιγμένο 

Θηλιά το νεκρό σου τηλέφωνο

κανείς δεν καλεί

Μουλιάζει ξεχασμένο για χρόνια

στη λεκάνη το όνειρο

Σταγόνα στο μέτωπο, 

στη μύτη, στο σαγόνι 

Κοίτα πως στριφογυρνούν 

τα χθες στο σιφόνι 

Λέρα, αφροί, τρίχες και δάκρυα

τσούζουν τα ψέματα

όταν μπαίνουν στα μάτια 

Ξέπλυνε τις μνήμες σου 

με χλιαρό νερό 

και δες τα ψάρια 

της κουρτίνας  

πως πιάνουν το χορό

Χθες ήταν που βρήκανε
 δίπλα από εσένανε

 και το παπάκι
σου νεκρό...

σ.χ