Γ' τοπικό και Μαντάμ Μποβαρύ

Το θυμάμαι εκείνο το απόγευμα. Ήμασταν στο γήπεδο της Ανθούπολης. Μέσα στο γήπεδο αγόρια με σορτσάκια, αυτοί και το ποδόσφαιρο μακρινή σχέση. Γύρω-γύρω από το συρματόπλεγμα, πασατέμπο, ηλιόσποροι, μπινελίκια, υποστήριξη, τσιγάρα και καφέδες από το Mikel σε πλαστικό. Με το που σφυρίζει ο διαιτητής ανοίγω ατάραχη το βιβλιαράκι μου για να δώσω συνέχεια στις απολαυστικές περιγραφές του Φλομπέρ και σαν άλλη Έμμα Μποβαρύ που ασφυκτιά στο μικροαστικό περιβάλλον της επαρχίας δεν δείχνω να πολυνοιάζομαι για τα πρώτα βρισίδια που αρχίζουν να πέφτουν εντός και εκτός αγωνιστικού χώρου.

Θυμάμαι πως ήταν μια ηλιόλουστη μέρα και προτίμησα να κάτσω στο γαλάζιο fiat punto αδιαμαρτύρητα, με κλειστές τις πόρτες και τα παράθυρα. Το παρμπρίζ του αυτοκινήτου μου παρείχε ανεμπόδιστη  θέα στο γήπεδο αλλά τι να το κάνεις; Είχα πάψει να ασχολούμαι με τη μπάλα από τότε που μου'ρθε περίοδος (δες από την άλωση του Άμστερνταμ με τον Βαζέχα).

Δίπλα μου καθότανε η Κατερίνα, εγώ κι εκείνη δυο κόσμοι που δεν συναντιούνται πουθενά, συναντήθηκαν όμως τα αγόρια μας που έτυχε να παίζουν και οι δυο σε εκείνο το παιχνίδι. Νομίζω ότι με αντιμετώπιζε με μεγάλη ψυχραιμία αλλά πλέον είμαι πεπεισμένη ότι η Μαντάμ Μποβαρύ της  φάνηκε κάτι σαν την Marie Claire, ήταν πάντως και οι δυο γυναίκες με πάθος.

Μπορεί να μην είναι κατάλληλος χώρος για διάβασμα ένας αγώνας γ' τοπικού αλλά είναι και ένας τρόπος για να τεστάρετε αυτό που διαβάζετε. Αν καταφέρει να σας απορροφήσει και να σας αποσπάσει την προσοχή απ'τη βαβούρα του γηπέδου, πάει να πει ότι αξίζει τον κόπο. Αμέριμνη, απορροφημένη και ξεσυνηθισμένη από τέτοιες περιγραφές "Με σταυρωμένα τα χέρια της και το κεφάλι σκυμμένο, κοίταζε τον φιόγκο της παντόφλας της κι έκανε μέσα στο σατινένιο της ύφασμα μικρές κινήσεις, κατά διαστήματα, με τα δάχτυλα του ποδιού της" , έμεινα να σκέφτομαι τις κινήσεις των δαχτύλων της.

Τότε ήταν που άρχισαν οι κλωτσιές, οι μπουνιές και ένας δικός μας είχε πιάσει τον διαιτητή από τα αυτιά και τον σήκωνε ψηλά. Μένω βουβή με το βλέμμα πια καρφωμένο στο παρμπρίζ όπου μετέπειτα διαδραματίζονται σκηνές απείρου κάλλους!Το Κατερινιώ πετάγεται έξω από το punto, βγαίνω κι εγώ. Ο δικός της ήταν που είχε αρπάξει τον διαιτητή! Ακολουθεί, πως να το πω; Πανηγύρι! Γαμώ το σπίτι σου καριόλη, νταηλίκια μέσα και έξω από το γήπεδο. Βγαίνουν κόκκινες κάρτες,από τα κόκκινα αυτιά.

Παίρνει και ο δικός μου κόκκινη για εξύβριση, γίνεται πανικός. Πέφτουν πάνω στο συρματόπλεγμα φωνάζουν οι έξω, οι μέσα κλωτσάνε το γρασίδι και φτύνουν άλλοι τραβάνε της Κατερίνας το γκόμενο από τον διαιτητή άλλοι κάνουν ντου, οι τριγύρω μου σχολιάζουν μεταξύ τους για τη φάση που έγινε. Προσπαθώ να ακούσω τι λένε για να καταλάβω γιατί όλο αυτό το τζέρτζελο. Ρωτάω την Κατερίνα, κάτι μου εξηγεί, δεν καταλαβαίνω, ο αγώνας διακόπτεται.

Μετά να σας πω την αλήθεια δεν θυμάμαι τι απέγινε με εκείνο το παιχνίδι, έχω την εντύπωση ότι αρκετη ώρα αργότερα συνεχίστηκε αλλά χωρίς τα αγόρια μας, τα οποία ήρθαν αγριεμένα, ιδρωμένα και μας πήρανε και φύγαμε. Ωραία ε;

Εγώ δεν ξαναπήγα σε αγώνα γ'τοπικού και πάνε σχεδόν δυο χρόνια από τότε. Μπορεί να ήταν μακριά από τα γούστα μου εκείνο το Κυριακάτικο απομεσήμερο με την Μαντάμ Μποβαρύ και τα γαμοσταυρίδια αλλά πιστέψτε με είναι ακόμα πιο μακριά από εμένα τα αγοράκια και τα κοριτσάκια της κουλτουροσυμφοράς! Δεν πρέπει όμως κανείς να συνηθίζει απολαύσεις που δεν μπορεί να ικανοποιεί και ποιος θα με πάει εμένα τώρα να διαβάσω Προυστ στο γήπεδο;

Αναζητώντας τη χαμένη μπάλα...

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις