Προσπαθούσε μανιωδώς να με ψυχολογήσει πριν το ρίξει στα σεμινάρια και την επαγγελματική ψυχολογία. Απορώ που έβρισκε το ενδιαφέρον. Αν ήξερε κάτι για μένα; Κουράδες ήξερε και δε λέω ότι φταίει αλλά αγνοούσε ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής μου και καλά έκανε.
Έζησα όλη μου τη ζωή προσπαθώντας πάντα να μην τραβήξω τα βλέμματα, οπότε ήταν φυσικό να με εκνευρίζει που είχα γίνει αντικείμενο παρατηρήσεις χωρίς να ρωτηθώ. Τώρα που το σκέφτομαι χωρίς καν να προκαλέσω, τώρα αν έθιξα τον εγωισμό οποιουδήποτε δικό του πρόβλημα σκέφτηκα.
Έπαψα να παρατηρώ και να αναλύω τους ανθρώπους , μου το απαγορεύει η καθημερινότητα μου πια, μου το απαγορεύει και η καθημερινή ανελέητη τριβή μαζί τους, οι περισσότεροι είναι τόσο μπάσταρδοι που όχι απλά δεν αξίζει να τους παρατηρήσεις και να γράψεις κάτι γι αυτούς, οι περισσότεροι αξίζουν και πρέπει να μείνουν στην προσωπική τους μιζέρια και αφάνεια.
Με έχουν απογοητεύσει τόσο οι άνθρωποι , όχι ότι ποτέ τους είχα και σε μεγάλη εκτίμηση, φαντάσου και να τους είχα δηλαδή αλλά ότι θα ήταν τόσο τιποτένιοι ούτε αυτό το περίμενα. Αθώα γαρ, ναι ακόμα.
Τώρα με τις γάτες είναι αλλιώς η κατάσταση κι αν οι μπάσταρδοι τις λένε μπάσταρδες είναι γιατί ποτέ δεν τους συγχώρεσαν ότι μπορούν και μόνες τους, ότι είναι ανεξάρτητες.
Ο γάτος γουργουρίζει, ζεσταίνει, κατανοεί , ψυχολογεί και θεραπεύει. Μα δε θέλω τίποτα τώρα πια από να τον πάρω αγκαλιά ...
 |
| Ραψ |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου