ICH LEB IM GHETTO EINER UNGESAGTEN BLÄUE



Έχεις αρχίσει επικίνδυνα να εξαπλώνεσαι. Επεκτείνεσαι και με κυριεύεις μα σ' αφήνω γιατί    μονάχα έτσι μου απαλύνεις την πραγματικότητα κι όλο μεγαλώνεις. Δεν ξέρω ακριβώς αν  λείπεις μα δεν μπορώ πια να απολαύσω ούτε καν τη μοναξιά μου γιατί όποτε κι αν μένω μόνη μου είσαι πάντα εκεί, είναι σαν να έχεις αντικαταστήσει την ψυχή μου, είναι σαν να είμαι εσύ.

Αναρωτιέμαι συνεχώς αν στην άλλη άκρη του ουρανού, στην άλλη άκρη του ωκεανού στην άλλη άκρη του παραλογισμού η δικιά μου χαμένη ψυχή κυριεύει εσένα.  Εδώ ριζώνεις χωρίς καμιά ελπίδα για τίποτα, ριζώνεις και εγκαθιδρύεσαι μέχρις ότου με αντικαταστήσεις, μέχρις ότου πάρω τη μορφή σου και εξαϋλωθώ, μέχρις ότου πεθάνω και σταματήσω να σε κουβαλάω.

Όταν κλαίω κάτι με συγκρατεί να μην πεθάνω από το κλάμα, να μην πνιγώ από τα αναφιλητά, όταν μου κόβεται η ανάσα, όταν πέφτω στη μαυρίλα μου, το μόνο που με σώζει είσαι εσύ που δεν υπάρχεις πουθενά και ενώ φαινομενικά είναι σαν να σώζομαι από το τίποτα, σώζομαι από έναν ίσκιο, τον ίσκιο σου. Μέχρι την τρέλα, μέχρι την τρέλα. Μέχρι να μεταλλαχθώ , μέχρι να με ρουφήξουν για πάντα οι σκέψεις μου, μέχρι να κλειστώ και να ζήσω αιωνίως μέσα τους, μέχρι να σε ξαναβρώ...

Υ.Σ  kunst ist selbstzerstörung. die  aufgabe des künstlers ist es sich:zug
runde:zu:richten.  B.H

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις