Σαν να μην υπάρχει αύριο...

Μόλις έχω φάει τη μπουγάτσα με κρέμα!

Από το άγριο χάραμα τρώω, λίγη τούρτα που έμεινε από τα χθεσινά γενέθλια του μπαμπά, ένα απομεινάρι κορμού που έκανε η μαμά, ένα τόστ με μαύρο ψωμί, γαλοπούλα και light κασέρι, ένα σνίτσελ κοτόπουλο ολόκληρο με φέτα και κάτι πατάτες από τις χθεσινές μπριζόλες, ένα χυμό φράουλα χωρίς ζάχαρη, μπουγάτσα με κρέμα 170 γρ, μπουγάτσα κοτόπουλο κι αυτή 170 γρ δεν την έφαγα όλη όμως γιατί έσκασα και φυσικά ένα φρέντο καπουτσίνο σκέτο, γιατί ο σκέτος είναι που κάνει τη διαφορά! Αν είχα φάει κάτι παραπάνω θα μεγάλωνε και η ανάρτηση αλλά δεν μπορώ να τα κάνω όλα για την έμπνευση τέλος πάντων! Πρώτα τρώμε και μετά γράφουμε...

Η ώρα είναι ακόμα μια, έχω ξυπνήσει πουρνό- πουρνό και το βράδυ μας έχουν καλεσμένους έξω για φαγητό, δεν ξέρω γιατί το κάνω αυτό στον εαυτό μου, μα έξω έχει κρύο και μ'έχει πιάσει μια λαιμαργία. Όταν γύρω σου όλοι αδυνατίζουν, πάνε σε γυμναστήρια προσέχουν τον εαυτό τους και το έτερον ήμισυ έχει αδυνατίσει κι έχει κάνει κορμί θανατηφόρο με αποτέλεσμα όλοι γύρω σου να μιλούν και να κοιτάζουν ΤΟ κορμί, τότε ή θα πάθεις κατάθλιψη γιατί εσύ δεν βρίσκεσαι σε φόρμα ή θα εκμεταλλευτείς αυτό το κορμί ή θα μπεις κι εσύ στο ίδιο τριπάκι ή απλά θα συνεχίσεις να τρως σαν να μην συμβαίνει τίποτα και σαν να μην υπάρχει αύριο. Ε εγώ αυτό κάνω τρώω σαν να μην υπάρχει μεθαύριο, γιατί μεθαύριο θα γυρίσω στη δουλειά και θα έχω τα ίδια νεύρα που είχα στο χθεσινό post οπότε κάπου πρέπει να ξεσπάσω κι εγώ. 

Κάθε χρόνο κάνω ή σχεδόν κάθε χρόνο προσπαθώ να κάνω μια μικρή ανασκόπηση της χρονιάς που φεύγει κι έχουν φύγει αρκετές χρονιές από τότε που άρχισα να γράφω σε αυτό εδώ το blog να εδώ μπορείτε να διαβάσετε την πρώτη μου ανασκόπηση πριν έντεκα χρονάκια. Για φέτος νομίζω ότι δεν έχω να πω και πολλά. Έγιναν πράγματα στη ζωή μου αλλά πιο παρασκηνιακά, σε πρώτο πλάνο ήρθαν οι ζωές των αγαπημένων μου προσώπων, εγώ έπαιξα λίγο κομπαρσιλίκι φέτος και λίγο δράμα. 

Αυτό που θα θυμάμαι από το δεκαέξι είναι η μετακόμιση στα τέλη Γενάρη, το καινούργιο μας τεράστιο σπίτι που σχεδόν μέχρι τον Απρίλιο ήταν άδειο και είχε μόνο μια κρεβατοκάμαρα, την χειμωνιάτικη απόδραση στα λουτρά Πόζαρ και στον Άγιο Αθανάσιο που παραλίγο να γινόμασταν ξαδέρφια του John Snow, τον υπέροχο γάμο του αδερφού μου, τη γνωστή και αγαπημένη απόδραση στα Χανιά, τις διακοπές μας στη Σκιάθο και τις βουτιές μας στις Κουκουναριές, τα σαββατοκύριακα μας στη Ραψάνη και το Πήλιο,  την selfie με τον Κορτώ, τα λίγα βιβλία οάσεις που διάβασα, το 8th Street Mode Festival στη Θεσσαλονίκη, το κάψιμο με κάποιες σειρές, στο γήπεδο για την άνοδο της ΑΕΛ στη σούπερ λιγκ, την τετάρτη Νοεμβρίου ως μια πολύ κακή μέρα αλλά και λίγες μέρες αργότερα τον ερχομό του πανέμορφου κούκλου ανιψιού. Ε σίγουρα το δεκαέξι ήταν πιο φτωχό σε εμπειρίες σε σχέση με το 2015, δεν είχε υπερατλαντικά ταξίδια, βουτιές στη Τζαμάικα ,pina colada στο Μεξικό, γάμους, φούιτ στη Θάσο κι άλλα τέτοια ήταν λίγο πιο πικρό στη γεύση σαν δίσεκτο και είχε και μια πολύ κουραστική, φορτωμένη καθημερινότητα αλλά αυτή την κουβαλάω από τον Οκτώβριο του 2013 έτσι κι αλλιώς κι αν και φτωχό στις εμπειρίες, ακριβό στην τσέπη κυρίως λόγω σπιτιού. 

Για το 2017 που έρχεται εύχομαι να τρώω λιγότερο, να απαλλαγώ από την απαίσια δουλειά, να έρθουν όλα αυτά που περιμένω και που δεν έφερε το 2016, να πιστέψω λίγο παραπάνω σε εμένα, να στρώσω τον κώλο μου κάτω όχι μόνο για να τον γυμνάσω αλλά  κυρίως για να κάνω τα όνειρα μου πραγματικότητα. Να πάψω να ζω τόσο φλου και να βάλω κάποιους στόχους και κυρίως να έχω την υγεία μου για να μπορέσω να κάνω έστω τα μισά από αυτά. 

υ.σ Φιλιά στις γλάστρες χαιρετισμούς στο πιάνο και εις άλλα με υγεία 

Χρόνια πολλά στον τιτανοτεράστιο μπαμπούλη του σύμπαντος!

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις