2008

Γυρίζοντας από τη σημερινή συνέντευξη, μια από αυτές που δεν πίνεις ποτέ τον καφέ που σου προσφέρουν, κάθομαι αναπαυτικά στην πολυθρόνα του σαλονιού μιας και το καθιστικό είναι κατειλημμένο, απλώνω τα πόδια στο τραπεζάκι που βογκάει από το άχρηστο χαρτομάνι των χθεσινών κυριακάτικων και αρχίζω να γράφω.
Στην αρχή πίστευα ότι είναι δύσκολο να κάνεις 4 με 5 συνεντεύξεις την εβδομάδα, σιγά- σιγά γίνεται ρουτίνα . Το δίσεκτο 2008 φτάνει στο τέλος του και όπως κάνω κάθε χρόνο από το 2005 και μετά, αρχίζω τα μνημόσυνα. «Γέρε χρόνο φύγε τώρα πάει η δική σου η σειρά ήρθε ο νέος με τα δώρα με τραγούδια με χαρά.» Δεν ξέρω με πόση χαρά θα έρθει, αλλά πάντα ήλπιζα στα νέα πράγματα. Το 2008 όμως μου έδωσε τόσα όσα δεν πήρα τα τελευταία πέντε χρόνια και αδιαμφισβήτητα σε αντίθεση με το 2007 που το είχα χαρακτηρίσει ως την πιο «ντούκου» χρονιά, το 2008 ήταν η πιο δημιουργική και παραγωγική χρονιά μου, αυτό δεν είναι απαραίτητα και καλό όμως. Έφυγα από τον Πύργο, πήρα πτυχίο, άσχετα αν δεν μας το δώσανε ακόμα, πέρασα από διάφορα ραδιόφωνα που δεν στέριωσα σε κανένα, πήρα δίπλωμα οδήγησης, πήρα τον πρώτο μου μισθό, αφού πρώτα είχα περάσει και είχα βγάλει την πρώτη κάρτα ανεργίας μου από τον ΟΑΕΔ, ξεχρέωσα την κάρτα που είχε ακόμα υπόλοιπο από το περσινό Λονδίνο, την ξανά χρέωσα πάλι με χαρά, πήρα μέρος στο Roots & Routes, πήγα στην Πράγα, στην Φλωρεντία όχι για διακοπές όμως αφού ξεσκίστηκα στη δουλειά αλλά ήταν ίσως από τις 10 καλύτερες μέρες της ζωής μου. Διέσχισα όλη την Ιταλία αφού έμεινα κοντά στον ένα μήνα και με ένα διάλλειμα 4 ημερών που επέστρεψα Ελλάδα, πέρασα το πιο ανεπανάληπτο οικογενειακό Πάσχα κάνοντας τον γύρο της Σικελίας. Ήπια τον πιο αγχωμένο καφέ με τον Θανάση στο Κερατσίνι και έφυγα με 10 μποφόρ για Χανιά. Αααα JUMP NEWS μπείτε έχουμε προβλήματα ακόμα, αλλά όπου να’ ναι θα είμαστε εδώ και να είστε επιεικείς ο Θανάσης φτιάχνει τη σελίδα ενώ παράλληλα είναι ναυτάκι στη Σαλαμίνα, μια έξω να φτιάχνει το site, μια μέσα! Όταν όλο αυτό το comfuzio τελείωσε, κατέβηκα και πάλι στα νοτιοδυτικά να θυμηθώ τα παλιά, περνώντας τόσο όμορφα όσο δεν είχα περάσει 4 χρόνια στον Πύργο και συνεχίζοντας τις διακοπές μου στο Γαλαξείδι. Μέσα στο καλοκαίρι μου τη βάρεσε και πήρα το ECDL, γιατί όταν ζεις στην Ελλάδα, απογοητεύεσαι τόσο που ή θα φύγεις έξω ή θα θελήσεις κι εσύ όπως οι μισοί Έλληνες να μπεις στο δημόσιο, και ναι ομολογώ με ντροπή ότι το σκέφτηκα. Στη Φλωρεντία έμαθα από μια Σοπράνο, ενώ τραγουδούσαμε μαζί ότι έχω φωνή όπως είπε και μου πρότεινε να πάω από το ΔΩΛ, κάτι που τελικά δεν έκανα όταν μέσα Αυγούστου κι ενώ οι άλλοι τα πίνανε στις παραλίες εγώ έπιασα δουλειά στην εφημερίδα χάρη στο blog μου και τότε κατάλαβα τι θα πει ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ! Οι πρώτοι μήνες ήταν αναγνωριστικοί, κουραστικοί και όμορφοι αλλά μέσα στον γενικό πανικό που επικρατούσε με άτομα να μπαίνω-βγαίνουν και την δημιουργία ενός ραδιοφώνου στα σπάργανα και με τελειωτικό χτύπημα την και καλά οικονομική κρίση πριν το καταλάβω απολύθηκαν οι μισοί από την εφημερίδα κι εγώ έμεινα να δουλεύω part-time με έναν μισθό που έφτανε μόνο για τα τσιγάρα μου, αφού ξανάρχισα το κάπνισμα μέσα Νοέμβρη ενώ το είχα κομμένο από τον Απρίλιο. Να’ μαι λοιπόν εδώ να στέκομαι στα πρησμένα πόδια μου, να περιμένω τις γιορτές για να αποδράσω, μένοντας σε μια δουλειά με τόσο αβεβαιό μέλλον που δεν ξέρω καν αύριο αν θα δουλεύω ακόμα, για να αγοράζω τις τσίχλες μου, στριμωγμένη και στεναχωρημένη που παρόλο τον ιδρώτα που έριξα δεν κατάφερα να φύγω από την σιγουριά του πατρικού μου σπιτιού. Είμαι εδώ περιμένοντας από το 2009 μια καλύτερη ευκαιρία, πολλές φορές την ονειρεύομαι μακριά από τη Λάρισα και την Ελλάδα, άλλες πάλι είναι πολλά που δεν με αφήνουν να το κάνω, το 2008 για μένα ήταν πολλά περισσότερα από αυτές τις αράδες. Είναι η μοναδική χρονιά που θα μπορούσα να γράψω τα περισσότερα για αυτή κι όμως γράφω λίγα γιατί είναι ακόμα στενάχωρα εδώ, αλλά όχι πια φοβισμένα όπως παλιά. Καλή Χρονιά σε όλους σας και μην ξεχνάτε πως όλα όσα ζούμε είναι μια ατελείωτη φάρσα.Τίποτα δεν θα'ναι όπως παλιά....


Υ.Σ Δεν ειν' αργά δεν ειν' αργά ποτέ
Φτάνει να θέλεις να επιμένεις να πιστεύεις
Για νέες ήττες για νέες συντριβές
Για όσα ποθείς μονάχα αξίζει να παλεύεις

Γι' άλλη μια χρεοκοπία κι άλλη μια υποταγή
Κάθε στιγμή είναι μια υπέροχη ευκαιρία
Γι' άλλη μια θεραπεία κι άλλη μια υποτροπή
Κάθε στιγμή είναι μια υπέροχη ευκαιρία

Δεν ειν' νωρίς δεν ειν' νωρίς ποτέ
Στάσου στα πόδια σου μη πέφτεις, μη νυστάζεις
Για νέες πίκρες για νέες συμφορές
Για όσα σου ανήκουνε ξεκίνα μη διστάζεις

Γι' άλλη μια θεραπεία κι άλλη μια υποτροπή
Κάθε στιγμή είναι μια υπέροχη ευκαιρία
Γι' άλλη μια ισορροπία κι άλλη μια ανατροπή
Κάθε στιγμή είναι μια υπέροχη ευκαιρία

Ξύπνησαν πάλι οι άθλιες σκουριασμένες ορδές
Λυσσασμένες θρησκείες πατρίδες οικογένειες
Σκούζουν και σφάζονται για ένα καλύτερο χθες
Μα οι σημαίες τους ανεμίζουν βρωμερές και νικημένες

Μη λες ποτέ, ποτέ μη λες ποτέ
Τ' αύριο πάντοτε θα' ναι μια άλλη μέρα
Καινούριοι θρήνοι και πιο βαθιές πληγές
Σε περιμένουνε λιγάκι παραπέρα

Γι' άλλη μια ιδεολογία κι άλλη μια διαστροφή
Κάθε στιγμή είναι μια υπέροχη ευκαιρία
Γι' άλλη μια κτηνωδία γι' άλλη μια σφαγή
Κάθε στιγμή είναι μια υπέροχη ευκαιρία

Μη σταματάς μη σταματάς ποτέ
Ο πιο αδίστακτος εχθρός μέσα σου στέκει
Μπορείς αν θες παντοτινά να κλαις
Φτάνει να ξέρεις που πονάς για να χτυπιέσαι

Περικοπές

Πέρασαν οι εποχές που αφουγκραζόμουν, που ξυπνούσα το πρωί, πιο πρωί δηλαδή μεσημέρι και η μόνη έγνοια που είχα ήταν αν θα έπινα τον καφέ, μέτριο γλυκό ή σκέτο. Τώρα πια μόνο σκέτο. Περικοπές ακόμα και στη ζάχαρη! Δεν μ’ αρέσει να επαναλαμβάνομαι γιατί μου αρέσουν τα ανεπανάληπτα και ξέρω πως αυτή η χρυσή εποχή των γλυκών καφέδων έχει περάσει προ πολλού.

Τα έγραψα και στο καμουφλάζ και στη λασπόγουβα , και σε τόσα άλλα παλαιότερα post, δυστυχώς για μένα το προφητικό μου χάρισμα, δεν με βοήθησε σε πολλά, έζησα και ζω μόνο για να επιβεβαιώσω τις προφητείες μου! Είναι καλό τελικά να μπορείς να δεις λίγο πιο πέρα, δεν είναι τίποτα δύσκολο άμα ξέρεις να αφουγκράζεσαι, εμένα για παράδειγμα με βοήθησε στο να τα δέχομαι πιο στωικά τα πράγματα και να μην πέφτω θύμα των επαναστάσεων μου.

Εκείνο που με πικραίνει είναι ότι η πραγματικότητα είναι πολύ χειρότερη από όσο είχα φανταστεί, πολύ χειρότερη από τους πιο φρικτούς μου εφιάλτες . Κάθε μέρα βγαίνω με λιγότερους φίλους για καφέ, γιατί κάθε μέρα απολύουν και έναν φίλο μου, συνεργάτη, γνωστό. Δεν ζω με τον τρόμο της επόμενης μέρας , γιατί δεν έχω να ταΐσω κανέναν άλλο εκτός από τα όνειρά μου, που τα έχω αφήσει εδώ και καιρό νηστικά.

Νιώθω πως μπροστά μου είναι τρις δρόμοι εξίσου δύσκολοι και οδυνηροί. Ο ένας είναι η αυτοκτονία, περιθωριοποίηση η φυγή πως το λένε, αν όντως είσαι ρεαλιστής αυτό πρέπει να κάνεις. Ο δεύτερος δρόμος είναι αυτός του συστήματος, της ζωής, του συμβιβασμού. Ο τρίτος είναι ο πιο δύσκολος. Να μπεις στο σύστημα με τους δικούς σου όρους και να προσπαθήσεις να το αλλάξεις, αρκεί να ξέρεις μέσα σου ότι αυτό δεν πρόκειται να γίνει ποτέ, αλλά εσύ να προσπαθείς γι αυτό.

Θα δώσω ένα παράδειγμα μόνο για να αναιρέσω όσα είπα στην αρχή και να επαναληφθώ με τραγικό τρόπο. Το Comfuzio το 1996 ήταν η μόνη εκπομπή που έβγαινε ζωντανά από τη Θεσσαλονίκη μέσα από Αθηναϊκό κανάλι δες Star, από τότε αυτό δεν ξαναέγινε αν εξαιρέσουμε το ράδιο αρβύλα που ουσιαστικά αποτελείται σχεδόν από τους ίδιους ανθρώπους, αν και σε καμία περίπτωση δεν συγκρίνεται με το θρυλικό comfuzio. Αυτοί οι άνθρωποι τότε αν και μέσα στο σύστημα κάνανε κάτι το διαφορετικό.

Ξέρω πως δεν θα ξαναγίνει αυτό και ούτε θα έρθει να μου προτείνει κανένα μεγάλο κανάλι από την Αθήνα να κάνω ζωντανά από τη Λάρισα , το δικό μου comfuzio. Ξέρω όμως ότι πια δεν χρειάζεται να μεταναστεύσω στην Αθήνα για να με ακούσουνε , ξέρω ότι υπάρχει ένας τεράστιος διαδικτυακός θησαυρός που περιμένει να τον κάνω δικό μου, ήδη πριν χρόνια όταν έκανα αυτό εδώ το blog είχα κάνει ένα μεγάλο βήμα, που τότε δεν αντιλαμβανόμουνα το πόσο μεγάαααλοοοο ήταν τελικά.

Γελάω και είμαι αισιόδοξη , όσο περίεργο κι αν ακούγεται πάντα ήμουν αισιόδοξη, δεν πιστεύω σε τίποτα πια, ρουφάω μόνο κάθε γέλιο, κάθε ανέμελη ολιγόλεπτη στιγμή, κάθε πικρό καφέ πριν από μια απόλυση!
Υ.Σ Εγώ δουλεύω ακόμα !!!

Το είχα ξεχάσει .... 3 ΧΡΟΝΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΜΕΝΟΙ ΣΤΟ ΟΙΔΗΜΑ

Starbucks Coffee

http://www.riverfm.gr/

http://www.riverfm.gr/

http://www.riverfm.gr/

http://www.riverfm.gr/

http://www.riverfm.gr/

http://www.riverfm.gr/

http://www.riverfm.gr/

http://www.riverfm.gr/
Κάποιοι το λένε, εμπειρία, προϋπηρεσία, δημιουργία, δουλειά. Άλλοι πάλι το λένε σκλαβιά, κοροϊδία , άλλοι το λένε μαλακία καύλα ,μεράκι! Εγώ το μόνο που λέω είναι ότι πρέπει να είσαι μεγάλη μαζόχα για να κάνεις τον δημοσιογράφο δεν εξηγείται αλλιώς. Ξεκίνησε χθες και το ραδιόφωνο Riverfm 103,1, και όλοι άλλοι περισσότερο κι άλλοι λιγότερο πήγαμε πίπα-κώλο γι αυτό σήμερα είπαμε να πάμε με τον Κώστα τον αλανιάρη συνάδερφο για ένα ατελείωτο καφέ στα Starbucks πρωί-πρωί και πήραμε μαζί μας την σοπράνο Έλενα Γκατζά, να ρίχνει που και που από καμία κορόνα , να στανιάρουμε. Ξέρετε τι λέω εγώ; Δεν είναι η δόξα , δεν είναι τα λεφτά, είναι του δρόμου η χαρά !

Στον "κόσμο"μου

Δεν θα πω βαρέθηκα να τα βρω όλα και να τα κόψω με το FastStone, απλά δεν προλαβαίνω λόγω δουλειάς , ούτε λέω ότι έκοψα τα καλύτερα αλλά αυτά που έπεσαν μπροστά μου!!! Έρχονται πολύ πολύ πολύ καλύτερα!!! Γιούπιιιιιι

Είναι αλλιώς

Είναι αλλιώς .Τεντώνομαι κι ανοίγω τα δάχτυλα των ποδιών μου , είναι υπέροχα .Κάθε βράδυ όταν τελειώνω από την εφημερίδα φεύγω χαρούμενη και όχι μόνο για τους προφανείς λόγους ,όπως το να ζει κάποιος τις νύχτες του στη Λάρισα με ανθρώπους που δουλεύουν το πρωί κι όμως κάθονται για να πιούν κρασί μαζί σου .Είναι κι άλλοι πιο ουσιώδεις και πολύ ρομαντικοί για να αντέξουν στα στενά όρια της λέξης «δουλειά».

Οι τυπικούρες , το τρέξιμο και οι χιλιάδες χειραψίες , το ψάρωμα, οι ανιαρές συνεντεύξεις τύπου, το φωτορεπορτάζ ,τα τετριμμένα έχουν μεγάλο χαβά! Όσο για την αέναη πολιτική μαλακία , αυτή πέφτει σύννεφο, αλλά δεν πειράζει οι πολιτικοί είναι για τους δημοσιογράφους ότι ο Γκάλης για τους μπασκετμπολίστες, είναι το ψωμί τους .

Προσπαθώ να μάθω τη λεγόμενη διαχείριση χρόνου, δεν μου είναι εύκολο για δυο λόγους .Πρώτον γιατί το χάος είναι συνώνυμο της προσωπικότητας μου και δεύτερον το πάθος μου . Δεν δουλεύω μόνο τα βράδυ , η δουλειά, μου τρώει όλες τις ώρες πλην του ύπνου , μερικές φορές πιάνω τον εαυτό μου να μετουσιώνεται στην νοικοκυρά που κάνει έρωτα με τον άντρα της και σκέφτεται τι θα μαγειρέψει αύριο. Ο άντρας είναι η ζωή μου και το φαγητό οι σκέψεις μου .

Δεν μπορούσα ποτέ πριν να φανταστώ πως μπορώ να πιάσω τέτοιες ταχύτητες , όλα γίνονται τόσο γρήγορα, σκέφτεσαι γρήγορα, γράφεις γρήγορα, τρέχεις γρήγορα . Όταν τρέχεις τα δυο πρώτα , σίγουρα με τον καιρό δεν χρειάζεται να τρέχεις για το τρίτο!
Talk Show Host

I want to, I want to be someone else or I'll explode
Floating upon the surface for
The birds, the birds, the birds

You want me, well fucking well come and find me
I'll be waiting with a gun and a pack of sandwiches
And nothing, nothing, nothing, nothing

You want me, well, come on and break the door down
You want me, fucking come on and break the door down
I'm ready,
I'm ready,
I'm ready,
I'm ready
I'm ready

Δεύτερη μέρα στη δουλειά

Δεύτερη μέρα στη δουλειά . Ο μαύρος κύκλος έχει φτάσει στο πηγούνι , η ζώνη μπαίνει στην τελευταία τρύπα , η μυωπία μου από 0,25 έφτασε τους 8 βαθμούς , τα μάτια μου βγάζουν φλόγες .Ήπια δέκα φραπέδες σε μια μέρα , μίλησα με οποιαδήποτε ξεχασμένη άκρη για πληροφορίες , κοιμήθηκα λιγότερο από πέντε ώρες όπως ο Μάκης (δες Γαριφαλλόπουλος ). Πληκτρολόγησα απίστευτααααααα Πανηγύρια Πίττας –Πι__ς δελτία τύπου τοπικών οργανώσεων , πολιτιστικά δρώμενα .


Σήμερα το πρωί κατέρριψα το μύθο πως οι δημοσιογράφοι δεν δουλεύουν πρωί , αφού βγήκα από τις οκτώ για συνέντευξη και ρεπορτάζ , τυπικά δουλεύω από το μεσημέρι μέχρι το βράδυ. Αναγκάστηκα να πάρω 200 τηλέφωνα, να σερφάρω σε απίστευτες σελίδες στο internet και να γίνω κοινωνική κι ας είμαι το πιο αντικοινωνικό πλάσμα στον κόσμο .

Μετά από όλα αυτά το μόνο που έχω να σας πω είναι ότι γουστάρω , είμαι με το φασολάκι κολλημένο ακόμα πάνω στο δόντι, άυπνη με τα νεύρα τεντωμένα κι όμως δεν βλέπω την ώρα να πάω στην εφημερίδα . Η κομμώτρια δεν μπορούσε να φτιάξει το μαλλί μου στο ενδιάμεσο πρωινό μου τρέξιμο κι έτσι και σήμερα θα σκάσω μύτη με τον κότσο της θεούσας !

Απίστευτη εμπειρία το πεζοδρόμιο αν και τελικά είναι εντελώς μαζοχιστικό επάγγελμα, έτσι κι αλλιώς λίγο πολύ όταν περνάνε τα χρόνια τους περισσότερους που είπαν να το δοκιμάσουν τους περιμένει ή το δημόσιο ή ο θάνατος .

Και τέλος ,κλείνω καθώς ο χρόνος με πιέζει με το λαϊκό άσμα «Πέρνα κι εσύ , όπως πέρασαν κι άλλες , πέρνα κι εσύ κάνε το κορμί μου σκάλες !