Βάλε λίγο ακόμα …

Ταπ-Ταπ –Ταπ … Ο τριαντάρης αθλητικογράφος μου χτύπησε την πλάτη , μου έσφιξε το χέρι και μου είπε :Δουλειά σου βρήκαμε , να σου βρούμε κι έναν άντρα και δεν έχεις να πας πουθενά , κι ένα πλατύ χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπο του . Κι όλα αυτά ενώ ήταν έξι το πρωί , ο Άρης έψαχνε τα κλειδιά από το αυτοκίνητο , η φωτιά στο τζάκι άρχισε να σβήνει , τα δυο άδεια Johnnie ήταν πάνω στο τραπεζάκι , το ποτήρι μου ήταν ανάμεσα στα άλλα μισοάδειο , η Λένα μισό νυσταγμένη μου έκανε μια καταπληκτική αγκαλιά και μου είπε , τι θα κάνω εγώ χωρίς εσένα , τώρα που θα φύγεις , ενώ ήξερε καλά ότι θα με έβλεπε τη Δευτέρα , κι ότι θα με είχε σίγουρα για ακόμη ένα χρόνο εδώ… Ο Δημήτρης δεν είπε πολλά τα είχε πει όλα εκείνο το βράδυ , διστακτικά προσπαθούσε να αποσπάσει τα mail μου και τα τηλεφωνά μου, αλλά κατάλαβε ότι δεν ήταν κατάλληλη η στιγμή και το έκοψε , εξάλλου είχε μια σιγουριά στα μάτια , ότι αν τα ήθελε θα μπορούσε να τα βρει .

Μπήκα στο σπόρ αμάξι του Άρη που θα με γύριζε σπίτι , ένας αγχωμένος , άνεργος , εργένης τριανταπεντάρης οικονομολόγος , που σε όλη την διαδρομή της επιστροφής , μου εξιστορούσε την αποτυχημένη του ζωή . Μόλις είχε αφήσει την Αθήνα πίσω του και όλα τα λογιστήρια των εταιριών που δούλεψε κατακαιρούς , από επιπλάδικα μέχρι εταιρίες με είδη κομμωτικής , για οχτακόσια ευρώ το μήνα …
Μπήκα στο σπίτι μετά από δώδεκα ώρες απουσίας , έξω άρχισε να ξημερώνει και οι καμπάνες να χτυπάνε , σήκωσα το ακουστικό και σε πήρα , τελικά αυτό που χρειαζότανε για να ξαναβρώ την παλιά Σοφία , ήταν δυο-τρία Johnnie παραπάνω και η λογοδυάρια με έπιασε και πάλι … Θαύμαζα τον εαυτό μου καθώς σου μιλούσα , είχαμε βρει ξανά την επικοινωνία μας , αλλά με θαύμαζα περισσότερο γιατί τα έλεγα ωραία η ρουφιάνα …
Ήταν γύρω στις πεντέμιση το απόγευμα της Αγίας Αικατερίνης , όταν πήρα το τρένο , βαγόνια του προαστιακού πάνω σε ράγες από εποχή Τρικούπη , τι ειρωνεία; Σε δέκα λεπτά είχα φτάσει ήδη στο σπίτι της Λένας , η διάθεση μου δεν ήταν και η καλύτερη, δύσκολες οι ισορροπίες τελικά … Η Λένα σήμερα θα έκλεινε τα 29 , δεν είχε ούτε ένα χρόνο παντρεμένη , καθόμασταν και πίναμε καφέ , ενώ εκείνη πηγαινοερχότανε στην κουζίνα της , μετά στολίσαμε το χριστουγεννιάτικο δέντρο της μαζί , κάπως νωρίς βέβαια , αλλά το είχε έθιμο λέει κάθε φορά στα γενέθλια της να στολίζει το δέντρο … Το σπίτι δεν άργησε να γεμίσει κόσμο , πρώτη φορά έβλεπα τόσους δημοσιογράφους μαζεμένους σε ένα σαλόνι, κι όμως άλλες παρουσίες μου τράβηξαν την προσοχή … Άκουγα τις συζητήσεις , από ένα σημείο και μετά η προσοχή έπεσε πάνω μου , όλοι την είχαν δει μέντορες , στην αρχή έκατσα να ακούσω ,ποιος ξέρει ίσως κάτι που δεν ξέρω θα μάθαινα έλεγα , κι όμως τα πράγματα δεν ήταν έτσι όπως τα περίμενα …
Μετά ήρθε και η συνηθισμένη ερώτηση . Πόσο χρονών είσαι ; Πόσο με κάνεις είπα . Εεε, μικρούλα είσαι γύρω στα 25 . Απογοητεύτηκα είναι η αλήθεια . Η Λένα πετάχτηκε για να σώσει την κατάσταση και αφού φανέρωσε την πραγματική μου ηλικία είπε ότι σκέφτομαι πολύ ώριμα γι’ αυτό το λόγο με κάνει παρέα . Αγγούρια με λουλούδια δηλαδή . Η βραδιά άρχισε να έχει ενδιαφέρον όταν μείναμε οι πέντε μας , ο Σοφοκλής , η Λένα , ο Άρης , ο Δημήτρης κι εγώ χαλαρώσαμε στους καναπέδες και το αλκοόλ άρχισε να ρέει άφθονό …
Τον τελευταίο καιρό έχουν παραλύσει τα πάντα , δυσκολεύομαι να γράψω ακόμα και μια λέξη , δυσκολεύομαι να βρω τον εαυτό μου , σιγά –σιγά όμως επανέρχομαι , δεν μπορεί όλα κάποτε θα φτιάξουν , κι αν δεν φτιάξουν , δεν βαριέσαι …

Ανάλατες μέρες

Χμ… Τι να γράψω, τι να γράψω ; Να γράψω για τα ταξίδια που δεν έκανα ; Να γράψω για τους καινούργιους ανθρώπους που δεν γνώρισα , να γράψω για τις τρελές απολαύσεις που δεν γεύτηκα ;
Να γράψω για τους τρελούς οργασμούς που δεν είχα ,να γράψω για τους έρωτες που δεν έχασα , να γράψω για τις φιλίες που δεν έχασα , να γράψω για τα όνειρα που δεν έκανα;
Άνετα θα μπορούσα να γράψω , εξάλλου το μόνο που μου απέμεινε είναι η φαντασία μου . Ειδικά όταν ΔΕΝ γίνεται τίποτα , εκείνη βρίσκει χώρο για να οργιάσει . Αλλά όχι δεν θα γράψω για όλα αυτά …
Άσχετα με το ότι συνέβη στη ζωή μου αυτόν τον τελευταίο χρόνο που γράφω στο μπλόγκ, πιστεύω ότι σε γενικές γραμμές τα περισσότερα post κυμαινόντουσαν σε έναν αισιόδοξο τόνο πάντα …
Τέρμα οι πίπες και οι εύθυμες μέρες, καλώς ή κακώς τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα τον τελευταίο καιρό , ίσως από τα δυσκολότερα που έχω αντιμετωπίσει τα τελευταία χρόνια…
Κρατάω ακόμη την ψυχραιμία μου , όλη αυτή η κατάσταση που επικρατεί είναι ψυχοφθόρα και τα αποτελέσματα της τα βλέπω καθημερινά πάνω μου , το μόνο καλό είναι ότι μπορεί να μην πλέω σε πελάγη ευτυχίας αλλά σίγουρα πλέω στα παντελόνια μου !
Το φαγητό είναι μια απόλαυση , για μένα τουλάχιστον πάντα ήταν , τώρα με αφήνει απλά αδιάφορη , τρώω όταν θυμάμαι μόνο από ανάγκη , αλλά δεν απολαμβάνω τίποτα. Το χειρότερο από όλα είναι ότι δεν νιώθω τίποτα , ναι τα πράγματα είναι τραγικά , έπρεπε να νιώθω πίεση , άγχος , ανασφάλεια , φόβο , μα εγώ δεν έχω καν κουράγιο να συζητήσω για όλα αυτά , να αναστενάξω , κάθομαι απλώς απαθής και βλέπω ότι όλα αυτά μου συμβαίνουν, φοβάμαι ότι μια μέρα θα ξυπνήσω, θα αντιδράσω , θα ξεσπάσω και θα έχουν συσσωρευτή τόσα και θα τρέχω και δεν θα φτάνω . Χθες κατάφερα μετά από τόσο καιρό να κλάψω, δεν κράτησε πολύ , αλλά ήταν πραγματικά υπέροχα . Ανακούφιση , λύτρωση έστω και για λίγο …
Διάβασα ένα περσινό μου post , «Βγάλτε το δα από τα Μουδανιά»http://scholeva.blogspot.com/2005/11/blog-post_113332687446862426.html, που το είχα γράψει 30/11/05 , ναι όπως και τότε, έτσι και τώρα όλα γίνονται μηχανικά , μόνο που τότε, απλά η ρουτίνα ήταν στα φόρτε της , ενώ τώρα τα πράγματα είναι και μη χειρότερα !

ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΗΣ "ΑΙΘΡΑΣ"

Ψευδής ανακοίνωση , περί διαγωνισμού σεναρίου , για το περιοδικό Γαλέρα .

http://galera.gr/magazine/modules/articles/article.php?id=428

Ανακοίνωση από το περιοδικό .

http://galera.gr/magazine/modules/articles/article.php?id=430

Έπεσα θύμα μιας ψευδής ανακοίνωσης , περί διαγωνισμού σεναρίου και καλά στο περιοδικό Γαλέρα … Για τον ψευδή αυτόν διαγωνισμό με ενημέρωσε ο αδερφός μου . Μπήκα στον κόπο να γράψω , έτσι για την πλάκα μου, δεν έχω να χάσω τίποτα σκέφτηκα . Τελικά σήμερα είδα στο site του περιοδικού ότι πρόκειται περί φάρσας !
Την βρήκαν κομψή πάντως και το σκέφτονται, μπορεί κάποτε στο μέλλον , να το υιοθετήσουν ! Εγώ έστειλα το σενάριο μου (σενάριο λέμε τώρα) έτσι κι αλλιώς είμαι άσχετη με το θέμα πόσο μάλλον με το σενάριο για κόμικς ! Απλά έβαλα την φαντασία μου να δουλέψει . Βέβαια στα ονόματα των θυμάτων που πίστεψαν την ανακοίνωση και έστειλαν σενάριο δεν υπάρχει το δικό μου πουθενά , και το έλεγα μάλλον δεν το έστειλα σωστά , μήπως να το ξαναστείλω ; Αφού τελικά αποδείχτηκε ότι πρόκειται περί φάρσας , δεν πειράζει καλύτερα που δεν πήγε ! Αφού κάθισα και κάθισα και το έγραψα όμως, είπα ας το δημοσιεύσω στο blog μου !


ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ ΜΕ ΤΗ ΣΕΙΡΑ ΠΟΥ ΕΜΦΑΝΙΖΟΝΤΑΙ

Ονούρ : 45χρονός Τούρκος , οδηγός της μοιραίας νταλίκας

Νίκος: Οδηγός Ι.Χ που βρίσκεται ακριβώς πίσω από την νταλίκα .Βολιώτης εργοστασιάρχης γύρω στα 50 .

Νίκη : Συνεπιβάτης του Ι.Χ, γραμματέας και ερωμένη του Νίκου γύρω στα 30 .

Ντέπιδες και Ντικάπριο 1 και 2 αντίστοιχα :εργάτες του ειδικού συνεργείου απεγκλωβισμών της «Χουάιτ Γκόλντ».

Χαρδαβδέλας : Δημοσιογράφος . Καλύπτει το θέμα για την «Αίθρα» ένα χρόνο μετά

Φραγκοφονόπουλος : Τηλεφωνική παρέμβαση στην εκπομπή , μεσήλικο λαμόγειο από τον Πύργο Ηλείας που έχει την κασέτα από τις κάμερες ασφαλείας του τούνελ

Κομπάρσοι: Δημοσιογράφοι με κάμερες , ο κύριος Πολτόπουλος βιοχημικός, καθηγητής του πανεπιστημίου του Kingston, ο εκπρόσωπος της «Χουάιτ Γκόλντ» κύριος Πιπερόπουλος , η κυρία Μύριαμ Αστρολόγος-μελλοντολόγος καθώς και η Σαμπρίνα , η Νίνα και η Μίνα πρώην παίκτριες του Survivor 666.









STORYBOARD

· Σκηνή πρώτη..
Η ιστορία ξεκινάει , περιγράφοντας μερικά στιγμιότυπα , λίγο πριν μπει ο Ονούρ (Τούρκος νταλικέρης )μέσα στο τούνελ Αίθρα της κακιάς Σκάλας . Ακριβώς πίσω από την νταλίκα ακολουθεί Ι.Χ με Βολιώτικες πινακίδες , περιγράφονται οι επιβάτες και τι κάνουν λίγο πριν γίνει το μοιραίο, ενώ πηγαίνουν για επαγγελματικούς λόγους στην Πάτρα . Γίνεται το μοιραίο…
· Σκηνή δεύτερη
Η επόμενη σκηνή μας μεταφέρει έξω από το τούνελ τη στιγμή που καταφθάνει το ειδικό συνεργείο της «Χουάϊτ Γκόλντ», ενώ η ουρά των αυτοκινήτων μεγαλώνει συνεχώς , στο σημείο καταφθάνουν και οι πρώτες τηλεοπτικές κάμερες …
· Σκηνή Τρίτη
Μεταφερόμαστε ένα χρόνο μετά στο τηλεοπτικό πλατό , της εκπομπής Φως στο τούνελ που παρουσιάζει ο γνωστός δημοσιογράφος Χαρδαβδέλας, προσπαθώντας να εξιχνιάσει το περιστατικό της Αίθρας και το τι είχε γίνει πραγματικά εκείνη τη νύχτα στο τούνελ …Στο πάνελ βρίσκονται διάφοροι διακεκριμένοι θετικοί επιστήμονες , ο Ονούρ οδηγός του μοιραίου φορτίου , αυτόπτες μάρτυρες , εκπρόσωπος της «Χουάϊτ Γκόλντ», μέντιουμ καθώς και πρώην παίκτες ριάλιτι… Ξαφνικά επεμβαίνει στην εκπομπή τηλεφωνικά , ένας τύπος από τον Πύργο Ηλείας που λέει ότι κρατάει στα χέρια του κασέτα , με πολύτιμο υλικό από τις κάμερες ασφαλείας του τούνελ , που δείχνει καρέ καρέ τι πραγματικά συνέβη εκείνο το βράδυ στο τούνελ… Ειδικό ελικόπτερο του τηλεοπτικού σταθμού καταφθάνει στον Πύργο για να παραλάβει την κασέτα , έναντι αδράς αμοιβής.

· Σκηνή τέταρτη
Η ώρα που όλοι περίμεναν έχει φτάσει … Τη στιγμή που η νταλίκα φτάνει στα μισά του τούνελ , ο αγωγός αρχίζει να παραμορφώνεται και να μεγαλώνει φρακάροντας την νταλίκα μέσα στο τούνελ… Άφωνοι όλοι παρακολουθούν τον αγωγό να μεταμορφώνεται σε Λερναία Ύδρα , έχοντας εκατοντάδες κεφάλια από διάφορες διάσημες γυναίκες , που είχαν κάνει πλαστικές ή μπότοξ στο παρελθόν , και εκατομμύρια μαστούς να διογκώνονται όλο και περισσότερο… Εκείνη την στιγμή καταφθάνει και το ειδικό συνεργείο απεγκλωβισμών της «Χουάϊτ Γκόλντ».. Διάφοροι Τζόνυ Ντέπιδες , μπουκάρουν μέσα έχοντας πιει τα κέρατα τους , με το εγχειρίδιο «Kissing and Likking» ανά χείρας , αρχίζουν να το εφαρμόζουν καταγράμμα… Οι μισοί αρχίζουν να γλείφουν και να φιλάνε όσους μαστούς μπορούσαν περισσότερους , ενώ οι άλλοι μισοί , προσπαθούσαν να εξολοθρέψουν τα κεφάλια , προσπαθώντας να τα κάνουν να καταπιούν το ειδικό ελιξίριο… Μετά από ώρες υπεράνθρωπης προσπάθειας , ο αγωγός μεταμορφώνεται σε ένα τεράστιο αιδοίο , που αρχίζει να κοκκινίζει και να ερεθίζεται ώσπου εκρήγνυται και απελευθερώνει το τούνελ , γεμίζοντας το παντού με απομεινάρια σιλικόνης , ιστούς και κολπικά υγρά …






ΚΑΡΕ ΠΡΩΤΟ
Η νταλίκα προχωρούσε ενώ ο Ονούρ είχε πιάσει τη δεξιά λωρίδα πηγαίνοντας με 30 km/h, ψάχνοντας τα τσιγάρα αμέριμνος ενώ τραγουδούσε την τούρκικη βερσιόν του άσματος «Φιλάκια»
- Ονούρ «Με ζηλεύεις για το τίποτα , κι όλα μου τα βρίσκεις ύποπτα , μα σου λέω δεν τρέχει τίποτα κι αν δεν με πιστεύεις μουτς-μούτς » (Περιγραφή καρέà , φαίνεται ο εσωτερικός μπροστινός χώρος της νταλίκας μαζί με τον Ονούρ )** Προαιρετικό –έτσι όπως το είδε η φαντασία της sophie’s_jamaica

ΚΑΡΕ ΔΕΥΤΕΡΟ
Ακριβώς από πίσω του υπάρχει ένα Ι.Χ, με δυο επιβάτες την Νίκη και το Νίκο. Η Νίκη έχει σκύψει και προσπαθεί να ξεκουμπώσει το φερμουάρ του Νίκου , ενώ εκείνος μιλάει με έναν συνεργάτη του μέσω hands free …
- Nίκος Ναι ρε , όπως τα είπαμε .. Κοίτα τον σαν χελώνα πάει , άντε επιτέλους έπιασε δεξιά ο βρωμιάρης... Τι κουβαλάει ο μαλάκας ;
- Νίκη Μμμμμ…
(Περιγραφή καρέàφαίνονται μόνο οι δυο επιβάτες του αυτοκινήτου, ο Νίκος φαίνεται νευριασμένος , δεν φαίνεται το πρόσωπο της Νίκης , βγαίνει μόνο ένα Μμμμ από το πίσω μέρος του κεφαλιού της )**


ΚΑΡΕ ΤΡΙΤΟ
Η νταλίκα μπαίνει μέσα στο τούνελ όταν ξαφνικά , ακούγεται ένας εκκωφαντικός θόρυβος , η νταλίκα έχει τετραπλασιαστεί κι έχει σφηνώσει στο τούνελ , τα I.Χ που ακολουθούν , αρχίζουν και φρενάρουν απότομα , γίνεται καραμπόλα κάμποσων χιλιομέτρων , ενώ μέσα από το Ι.Χ που βρίσκεται πίσω από την νταλίκα , ακούγεται η τσιρίδα του Νίκου…
(Περιγραφή καρέ àΓίνεται ένα γενικό πλάνο φαίνεται η φρακαρισμένη νταλίκα, το πίσω μέρος της νταλίκας στην είσοδο του τούνελ , από το πίσω αυτοκίνητο βγαίνει ένα Αααααα, και φαίνεται και η καραμπόλα που έχει δημιουργηθεί από πίσω )






ΚΑΡΕ ΤΕΤΑΡΤΟ
Καταφθάνει στο σημείο το ειδικό συνεργείο απεγκλωβισμών της «Χουάιτ Γκόλντ», οι Τζόνυ Ντέπιδες και οι Ντικάπριο αρχίζουν να βγαίνουν από ένα μεγάλο φορτηγάκι , ενώ ακριβώς δίπλα από το φορτηγάκι υπάρχουν τηλεοπτικές κάμερες και δημοσιογράφοι .
-Τζόνυ Ντεπ 1 Ρε βλάκα Λεονάρντο , έφερες τους Walkers ?
- Ντικάπριο 1 Ναι ρε μαλάκα Τζόνυ τους έφερα..
Τζόνυ Ντεπ 2 Κρατάει στα χέρια του το εγχειρίδιο οδηγιών της εταιρίας «Kissing and Likking».
(Περιγραφή καρέ à υπάρχουν καμιά δεκαριά τύποι , οι μισοί έχουν φάτσα Ντικάπριο και οι άλλοι μισοί φάτσα Τζόνυ Ντεπ . Γενικό πλάνο φαίνονται να κατεβαίνουν από το φορτηγάκι και να μπαίνουν στο τούνελ , παραδίπλα φαίνονται οι δημοσιογράφοι , ενώ ο Τζόνυ 1-Ντικάπριο 1 και Τζόνυ 2 , είναι πίσω από τους άλλους Ντέπιδες και Ντικάπριο και φαίνονται πιο μεγάλοι από τους υπόλοιπους )

ΚΑΡΕ ΠΕΜΠΤΟ
Ένα χρόνο μετά
Βρισκόμαστε στο τηλεοπτικό πλατό της εκπομπής Φως στο τούνελ , που παρουσιάζει ο γνωστός δημοσιογράφος Χαρδαβδέλας , προσπαθώντας να εξιχνιάσει το περσινό ανεξήγητο συμβάν της Αίθρας και το τι είχε γίνει πραγματικά εκείνο το βράδυ στο τούνελ…
- Χαρδαβδέλας Κυρίες και κύριοι καλησπέρα σας , καλώς ήρθατε για ακόμα μια φορά στην εκπομπή Φως στο τούνελ . Θέμα της αποψινής μας εκπομπής είναι το ανεξήγητο φρακάρισμα της νταλίκας στο τούνελ «Αίθρα», που μετέφερε αγωγό ασύνηθους μεγέθους και σχήματος , μπλα, μπλα, μπλα .
Καλεσμένοι απόψε στην εκπομπή είναι , ο κύριος Πολτόπουλος , βιοχημικός, καθηγητής του πανεπιστημίου του Kingston , ο κύριος Ονούρ Μπακλαβόγλου οδηγός της μοιραίας νταλίκας, ο εκπρόσωπος της «Χουάιτ Γκόλντ» κύριος Πιπερόπουλος , η κυρία Νίκη αυτόπτης μάρτυς , η κυρία Μύριαμ Αστρολόγος-μελλοντολόγος καθώς και η Σαμπρίνα , η Νίνα και η Μίνα πρώην παίκτριες του Survivor 666.







ΚΑΡΕ ΕΚΤΟ
Ξαφνικά επεμβαίνει τηλεφωνικά , ένας τύπος από τον Πύργο Ηλείας που λέει ότι κρατάει στα χέρια του , κασέτα με πολύτιμο υλικό , από τις κάμερες ασφαλείας του τούνελ, που δείχνει καρέ-καρέ τι πραγματικά συνέβη εκείνο το βράδυ στο τούνελ .
- Χαρδαβδέλας Ναι –ναι , με ειδοποιούν , ότι έχουμε ένα πολύ σοβαρό τηλεφώνημα από τον Πύργο Ηλείας , παρακαλώ να βγάλουμε τον κύριο στον αέρα … Ναι κύριε Φραγκοφονόπουλε μας ακούτε ;
- Φραγκοφονόπουλός Ναι κύριε Χαρδαβδέλα σας ακούω .
- Χαρδαβδέλας Πείτε μας λοιπόν κύριε Φραγκοφονόπουλε , με ειδοποίησαν από το κοντρόλ , ότι ισχυρίζεστε ότι έχετε κασέτα από τις κάμερες ασφαλείας του τούνελ , που δείχνει καρέ-καρέ τα γεγονότα . Είναι αλήθεια αυτό κύριε Φραγκοφονόπουλε ; Ξέρετε είναι πάρα πολύ σοβαρό το ζήτημα , δεν είναι ώρα για φάρσες ..
- Φραγκοφονόπουλος Ναι κύριε Χαρδαβδέλα , υπάρχει στην κατοχή μου η κασέτα που είπατε.
- Χαρδαβδέλας Και πως βρέθηκε αυτή η κασέτα στα χέρια σας κύριε ;
- Φραγκοφονόπουλος Κύριε Χαρδαβδέλα ήδη έχω πει πολλά , και η ζωή μου κινδυνεύει , θέλετε την κασέτα ή όχι , μπορώ να την δώσω και στην κυρία Κορομηλά , μου δίνει περισσότερα
- Χαρδαβδέλας Όχι κύριε Φραγκοφονόπουλε τι λέτε , ήδη έχουμε στείλει το ειδικό ελικόπτερο του σταθμού να έρθει στον Πύργο να παραλάβει από τα χέρια σας την κασέτα .

ΚΑΡΕ ΕΒΔΟΜΟ
Χωρίς λόγια … Φαίνεται η σκηνή που το ελικόπτερο καταφθάνει στην ταράτσα του κύριου Φραγκοφονόπουλου

ΚΑΡΕ ΟΓΔΟΟ
Επιστρέφουμε στο τηλεοπτικό πλατό.
- Χαρδαβδέλας Κυρίες και κύριοι επιστρέψαμε , μετά από τις ολιγόωρες διαφημίσεις , ναι έχουμε στα χέρια μας την πολύτιμη κασέτα , θα δείτε αμοντάριστα πλάνα . Παρακαλούμε να απομακρύνεται τα παιδία από τις τηλεοράσεις και να τα επαναφέρεται την ώρα των διαφημίσεων, Χριστούγεννα έρχονται άλλωστε….


ΚΑΡΕ ΕΝΑΤΟ
Βλέπουμε τα αμοντάριστα πλάνα από τις κάμερες ασφαλείας , δεν υπάρχει ήχος ούτε λόγια . Τη στιγμή που η νταλίκα είναι στα μισά του τούνελ αρχίζει ο αγωγός να παραμορφώνεται και να μεγαλώνει φρακάροντας την νταλίκα μέσα στο τούνελ . Ο αγωγός μεταμορφώνεται σε Λερναία Ύδρα , έχοντας εκατοντάδες κεφάλια από διάφορες διάσημες γυναίκες , που είχαν κάνει πλαστικές ή μποτοξ στο παρελθόν (βλ. Πάμελα, Αγγελοπούλου, κλπ )και εκατομμύρια μαστούς να διογκώνονται όλο και περισσότερο .

ΚΑΡΕ ΔΕΚΑΤΟ
Εκείνη την στιγμή φαίνονται και οι τύποι από το ειδικό συνεργείο απεγκλωβισμών της «Χουάιτ Γκόλντ»… Διάφοροι Τζόνυ Ντέπιδες , μπουκάρουν μέσα έχοντας πιει τα κέρατα τους , με το εγχειρίδιο «Kissing and Likking» ανά χείρας , αρχίζουν να το εφαρμόζουν κατά γράμμα … Οι μισοί αρχίζουν να γλείφουν και να φιλάνε όσους μαστούς μπορούσαν περισσότερους , ενώ οι άλλοι μισοί , προσπαθούσαν να εξολοθρέψουν τα κεφάλια , προσπαθώντας να τα κάνουν να καταπιούν το ειδικό ελιξίριο …

ΚΑΡΕ ΕΝΔΕΚΑΤΟ
Μετά από ώρες υπεράνθρωπής προσπάθειας και γλειψίματος , ο αγωγός μεταμορφώνεται σιγά-σιγά σε ένα τεράστιο αιδοίο , που αρχίζει και κοκκινίζει και να ερεθίζεται ώσπου εκρήγνυται και απελευθερώνει το τούνελ , γεμίζοντας το παντού με απομεινάρια σιλικόνης , ιστούς και κολπικά υγρά …


ΤΕΛΟΣ


** Προαιρετικό –έτσι όπως το είδε η φαντασία της sophie’s_jamaica

Για την Ελίνα …

Όταν είσαι στα εικοσιένα σου, δεν ξέρω κατά πόσο κατεστραμμένος μπορείς να δηλώνεις .Έχεις πολλά βήματα μπροστά σου και όχι και τόσα πίσω σου, και σίγουρα σε κάποια θα πατήσεις γερά και σε κάποια πάλι όχι , το παν στην τελική είναι να προχωράς …

Λίγο πριν το τέλος ενός κύκλου και την αρχή ενός καινούργιου , αυτό που μένει είναι ο συσσωρεμένος χρόνος που ακουμπάει πάνω στις πλάτες μου, υπάρχουν στιγμές που νιώθω ότι με βαραίνει κι άλλες που ξέρω ότι αν δεν υπήρχε αυτός δεν θα είχα φτάσει εδώ, δεν θα είχα κάνει το ταξίδι , δεν θα είχα προχωρήσει , δεν θα ήμουνα εγώ…

Ημέρα απολογισμών η σημερινή , ταξιδιάρικη μέρα από το πρωί! Γυρίζοντας σπίτι , χαμογέλασα ειρωνικά στον Βοb του απέναντι τοίχου . Τελικά μπορεί να έχω τύψεις για αυτά που μπορεί να έκανα μέσα σε αυτά τα τρία χρόνια, χαίρομαι όμως που δεν έχω τύψεις για αυτά που δεν έκανα !

Αφορμή για αυτούς τους παιχνιδιάρικους απολογισμούς ήταν και πάλι ένα τηλεφώνημα , ένα τηλεφώνημα που περίμενα χρόνια τώρα ! Η επιτυχία είπε επιτέλους να χτυπήσει την πόρτα, όχι την δικιά μου, έχει χρόνια να με θυμηθεί , χτύπησε όμως της μονάκριβης ξαδέρφης μου , που ξέρω ότι την περίμενε καρτερικά από το 2002! Η χαρά μου δεν περιγράφεται , πετάω στα ουράνια , και θα σας εξηγήσω γιατί τόση χαρά …

Η ξαδέρφη μου η Ελίνα είναι ένα σημαντικό πρόσωπο για μένα , είναι ένας άνθρωπος που με επηρέασε αρκετά στη ζωή μου …Όντας οχτώ χρόνια μεγαλύτερη μου ,τολμώ να πω ότι με έναν περίεργο τρόπο με έπλασε , είναι από τα λίγα πρόσωπα που υπάρχει από τις πρώτες αναμνήσεις μου μέχρι σήμερα … Την θυμάμαι αθώα και αφελή , τότε που δεν είχε χάσει τον εαυτό της , την θυμάμαι να γελά , και ήταν από τους λίγους ανθρώπους που αν και είχε περάσει δύσκολες καταστάσεις από μικρή , πάντα ήξερε να χαμογελά αληθινά χωρίς να υποκρίνεται …

Όπου κι αν κοιτάξω πίσω μου , εκείνη υπάρχει παντού , και όσο κι αν αλλοτριώθηκε στην πορεία , τώρα πια μπορώ να δω κατάματα το γιατί και να την δικαιολογήσω για όλα τα παραστρατήματα της … Εξάλλου τους ανθρώπους είναι άδικο να τους κρίνεις μόνο από μια φάση της ζωής τους , κι ότι κι αν έγινε εκείνη μου έχει δώσει τόσα, εμπειρίες , γνώση , συμβουλές , λεφτά , παρέα , υποστήριξη , γέλιο, τα πάντα, πράγματα που δεν διαγράφονται εύκολα …

Το 2002, Οκτώβρη μήνα , καθόμουν και την χάζευα μέσα στην αίθουσα τελετών του Α.Π.Θ να ορκίζεται μαζί με δεκάδες άλλους τελειόφοιτους της Νομικής , τότε δεν ήξερα ότι θα ήταν η τελευταία φορά που θα έβλεπα την Ελίνα που ήξερα …

Με τον καιρό άρχιζε να με απογοητεύει καθημερινά , κι όταν έναν άνθρωπο τον έχεις πρότυπο , όταν κάποιος είναι τόσο σημαντικός για σένα και αρχίζει και σε προδίδει καθημερινά αρχίζεις και απελπίζεσαι , απογοητεύεσαι , κι αυτή η απογοήτευση είναι χειρότερη από κάθε άλλη…

Όλοι προχωρούσαμε στις ζωές μας , εκείνη όμως όχι , δεν μπορώ να πω ότι δεν προσπαθούσε , προσπαθούσε και με το παραπάνω , αλλά τα πάντα πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο για εκείνη …Άρχισε να βρίσκει παρηγοριά στο ποτό και στις χαρτορίχτρες , άρχιζε σιγά σιγά να χάνει την πίστη της στον εαυτό της , να κατρακυλάει κάθε μέρα στον κόσμο της , να γίνεται καχύποπτη και επιθετική με τον οποιοδήποτε , να πλησιάζει τα τριάντα και να έχει χάσει κάθε πίστη ,στους άντρες , στην φιλία , και με αυτά που της συνέβησαν δεν την κατηγορώ κι όλας … Όσο για τα οικονομικά της, πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο , δούλευε κατά καιρούς σε διάφορα δικηγορικά γραφεία για να παίρνει τρις και εξήντα, να δανείζεται από εδώ κι από εκεί , για να πληρώνει τρελά λεφτά σε μέντιουμ που θα της χάιδευαν τα αυτιά λέγοντας της , πως και δουλειά θα βρει κι όλο και κάποιος άντρας θα βρεθεί να την αγαπήσει πραγματικά … Τα δευτέρια στα μπακάλικα της γειτονίας της πήγαιναν σύννεφο και τα χρέη μεγάλωναν …

Όχι , όχι δεν θέλω να το πιστέψω ότι υπήρχε αυτή η Ελίνα , μόνο ένα κακό όνειρο ήταν , ένας εφιάλτης που τώρα τέλειωσε … Ήθελα να την βοηθήσω , της μίλησα αρκετές φορές , αλλά μετά δυστυχώς τα παράτησα … Που ξέρεις εσύ μου έλεγε και μου έκλεινε το τηλέφωνο ή άρχιζε να μου επιτίθεται στα καλά καθούμενα … Μετά απλά της χάιδευα κι εγώ τα αυτιά , με είχε απογοητεύσει τόσο , που την είχα αφήσει στην μοίρα της , που της έλεγα μόνο αυτά που ήθελε να ακούσει , δεν της έκοψα την καλημέρα προσφάτως μόνο και μόνο επειδή είναι συγγενής μου , είχα απογοητευτεί τόσο , που είχα ξεχάσει εντελώς την παλιά Ελίνα και όλα όσα σήμαινε κάποτε για μένα… Κι όμως υπήρχαν στιγμές μέσα σε αυτά τα τέσσερα χρόνια που ξέσπαγε , που άφηνε έστω και για λίγο τον παλιό της εαυτό να βγει στην επιφάνεια , η Ελίνα που ήξερα δεν είχε πεθάνει , πάντα ήλπιζα στην μέρα της ανάστασης της …

Η μέρα που περίμενα τόσα χρόνια έφτασε , είναι μόνο η αρχή, η Ελίνα που ήξερα επανήλθε … Για εκείνο που μετανιώνω είναι γιατί σε αυτή την τόσο δύσκολη φάση της ζωής της , εγώ δεν ήμουνα τόσο κοντά όσο θα έπρεπε , μετανιώνω που έχασα την πίστη μου σε αυτή , κι αν και φαινομενικά πάντα την υποστήριζα , στο μυαλό μου καθημερινά την υποβίβαζα , δεν πίστευα πια ότι θα τα κατάφερνε κι ας της έλεγα συνεχώς ότι πίστευα σε εκείνη , ψέματα της έλεγα , δεν πίστευα πια …

Της εύχομαι μόνο καλή αρχή , ελπίζω να έμαθε πολλά όντας τόσα χρόνια στην ξεφτύλα , γιατί όπως και να το κάνουμε πάντα πίστευα πως η ξεφτύλα είναι ένα μεγάλο σχολείο , που λίγοι όμως καταφέρνουν να αποφοιτήσουν από εκεί …

Εύχομαι η αναγέννηση της να είναι ολοκληρωτική κι αν αυτό είναι δύσκολο για αρχή , εύχομαι στην πορεία να αποτινάξει τα όποια κατάλοιπα αυτής της περιόδου κουβαλάει ακόμα μέσα στο πετσί της …

Χαίρομαι για εκείνη , μακάρι να μπορούσε να μάθει πόσο χαίρομαι , μακάρι να ήξερε πόσα πολλά σημαίνει για μένα , πόσο την αγαπάω , ντρέπομαι που την έκρινα τόσο άσχημα όλα αυτά τα χρόνια , ίσως να μην είχα καν αυτό το δικαίωμα , δεν έχω καταφέρει ούτε τα μισά από ότι έχει κάνει εκείνη στη ζωή της …

Την έκρινα με μεγάλη ευκολία , έλεγα μεγαλόφωνα πως ότι κι αν συνέβαινε στη ζωή μου εγώ ποτέ δεν θα έπεφτα τόσο χαμηλά , πως ποτέ δεν θα ήμουν τόσο αδύναμη , ποτέ δεν θα αφηνόμουνα τόσο στις αδυναμίες μου , πως ποτέ δεν θα υποτιμούσα τόσο την νοημοσύνη μου.Ακόμα το πιστεύω γιατί ίσως ακόμα είμαι βολεμένη , ακόμα το πιστεύω γιατί έχω ίσως την ψευδαίσθηση ότι παρόλες τις ευαισθησίες και τις αδυναμίες μου είμαι αρκετά πιο δυνατή από αυτές…

Όλα πίσω μας είναι , το παρελθόν μας δεν είναι τίποτα άλλο από μια συσσώρευση χρόνου , εμπειριών , δακρύων , γέλιων , πόνου , χαράς , τα περισσότερα ίσως να είναι μπροστά μας και μας περιμένουν στην επόμενη γωνία που θα στρίψουμε …

Όλη κι όλη μας η περιουσία δεν είναι τίποτα άλλο ,από αυτά που είχαμε και από αυτά που περιμένουμε , το καλύτερο από όλα όμως είναι ο παρόντας χρόνος , αυτή η συμπύκνωση του εξαιρετικού μας παρελθόντος , με το τρομακτικά άγνωστο μέλλον που μας περιμένει στη γωνία …

Χρόνια Πολλά Μπλογκάκι μου !

Να ζήσεις μπλογκάκι μου και χρόνια πολλά , μεγάλο να γίνεις με ποστάκια πολλά , παντού να σκορπίζεις της Sophie’s το φως και όλοι να λένε τι μπλόγκ είναι αυτό !

Λοιπόν είναι γεγονός , εδώ κι ένα χρόνο Εκπαιδευτήκαμε σίγουρα στο οίδημα …
Αυτό το μπλόγκ οφείλει την ύπαρξη του καθαρά και μόνο στην τύχη, άντε και λίγο στον Μιχάλη… Ξεκίνησα να γράφω στο μπλόγκ χωρίς ουσιαστικά να ξέρω πολλά γι’ αυτό , το μόνο που ήξερα είναι ότι είχε ένας φίλος μου(ένα τέτοιο πράγμα!!!)μου άρεσε και ήθελα κι εγώ !

Στην αρχή έγραφα μόνο για μένα, όχι ότι τώρα, μετά από ένα χρόνο κάνω κάτι διαφορετικό, απλώς μέσα από αυτό το μπλόγκ στην πορεία, μου δόθηκε η ευκαιρία να ανταλλάξω απόψεις, να γνωρίσω ανθρώπους , με πολλούς από αυτούς να συναντηθώ από κοντά και με μερικούς από αυτούς να συνάψω και φιλικές σχέσεις …
Στην ουσία δεν έκανα κάτι διαφορετικό από αυτό που συνήθιζα να κάνω και πιο παλιά, να γράφω δηλαδή… Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου , πάντα αυτό έκανα, έγραφα. Δεν μπορούσα να φανταστώ πως θα περνούσε μια μέρα χωρίς να έχω γράψει κάτι , δεν έχει σημασία τι . Στην αρχή έγραφα σε κάτι μικρά ημερολόγια με μικρές κλειδαριές, γεμάτα καρδούλες και αρκουδάκια , με χρωματιστά φύλλα ποτισμένα με πανέμορφα αρώματα , κι όμως εγώ από τότε είχα μια μανία να τα λερώνω με τα ατσούμπαλα γράμματα μου με τις ανορθόγραφες λέξεις μου …
Το γράψιμο για μένα ήταν και είναι λύτρωση , είναι ένας τρόπος για να εκφράζομαι ,μπορεί να περάσει μια μέρα και να μην κάνω πολλά πράγματα , αλλά για μένα μια μέρα χωρίς γράψιμο , είναι μια χαμένη μέρα …
Θα μου πείτε και τι γράφω ; Τα πάντα … Ότι μπορεί να φανταστεί ο καθένας , όλα γύρω μου δεν είναι τίποτα άλλο από μια έμπνευση , από μια αφορμή για να γράψω , κάπως έτσι είναι για μένα .
Άνθρωποι, ταξίδια, εικόνες , έρωτες , καθημερινότητα, γεύσεις , σκέψεις , συναισθήματα , μυρωδιές , σχέσεις, αναμνήσεις , όλα αυτά θέλω να τα αποτυπώσω με κάποιο τρόπο και μιας και δεν είμαι καλή στην ζωγραφική, τα αποτυπώνω, γράφοντας γι’ αυτά . Δεν ισχυρίζομαι ότι είμαι καλή στο γράψιμο , απλώς είναι ένας τρόπος αυτοέκφρασης και τίποτα παραπάνω .. Θα ήθελα να μπορούσα μέχρι και το κάθε λεπτό, την κάθε μου ανάσα, τον κάθε μου θυμό να τα αποτύπωνα με λέξεις…

Κάποια στιγμή άφησα τα στυλό και τα χαρτιά , και καθηλώθηκα μπροστά από μια οθόνη κι ένα πληκτρολόγιο , δεν άλλαξε τίποτα, εγώ εκεί συνέχιζα να γράφω .
Πριν από ένα χρόνο το μόνο που άλλαξε ήταν ότι εγώ συνέχισα μεν να γράφω , αλλά μου δόθηκε παράλληλα η ευκαιρία τα όσα γράφω να τα μοιράζομαι μαζί σας κι αυτό αλήθεια όπως και να το κάνεις είναι πραγματικά υπέροχο !
Κλείνοντας θα ήθελα να αναφέρω γιατί «Εκπαιδευμένοι στο οίδημα»!
Το 2004 αποφάσισα να γράψω κάτι , κάτι με αρχή μέση και τέλος , δεν μπορώ να πω ότι τα κατάφερα … Αυτές τις 100 σελίδες που έγραψα τότε λοιπόν, τις είχα δώσει ένα τίτλο «Εκπαιδευμένη στο οίδημα» , ο πληθυντικός στο μπλόγκ μου , δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ένα λάθος , ένα λάθος που στην πορεία αποδείχτηκε προφητικό !

Χάος...

Διακλάδωση: Παράθυρο των διχαζομένων διαδρομών
Ενας σπουδαίος παράγοντας στην εμφάνιση νέων δομών είναι η συνεισφορά των διακυμάνσεων ή διαταράξεων, δηλαδή των ξαφνικών αλλαγών που επιτρέπουν κάτι καινούργιο να εμφανιστεί, ακόμη και εκεί που η ύπαρξη της εντροπίας θα το απέκλειε. Αυτό συμβαίνει επειδή οι δομές διασποράς είναι μη γραμμικά συστήματα, η τάξη των οποίων αναδύεται απο το χάος. Μια και μόνο διακύμανση προστιθέμενη σε άλλες θα μπορούσε να γίνει αρκετά ισχυρή ώστε να επαναοργανώσει το όλο σύστημα σε ένα νέο πρότυπο. Τα σημεία αυτά, τα ονομάζει σημεία διακλάδωσης και είναι σημεία στα οποία καταρρέει η ντετερμινιστική περιγραφή και το σύστημα τότε ακολουθεί μία από τις πολλές πιθανές διακλαδώσεις του δρόμου.

Διάγραμμα διακλάδωσης για χημικές αντιδράσεις μακριά από την ισρροπία. Καθώς η μη γραμμική αντίδραση οδηγείται μακρυά από την ισορροπία, ο αριθμός των πιθανών ευσταθών καταστάσεων αυξάνεται δραματικά!Οι διακεκομμένες γραμμές δείχνουν ασταθείς καταστάσεις (χάος). Οι συνεχείς γραμμές είναι ευσταθείς λύσεις ή λύσεις «σταθερής κατάστασης», τις οποίες το σύστημα μπορεί να τις διατηρήσει στην πορεία. Το διάγραμμα θα μπορούσε να αναπαραστήσει πολλά διαφορετικά είδη συστημάτων, χημικά ή βιολογικά. 'Οπως δείχνουν οι διακεκομμένες γραμμές, όταν η μεταβολή προχωρεί κι άλλο, το σύστημα περνά μέσα από αστάθειες όπου έρχεται αντιμέτωπο με επιλογές, οι περισσότερες των οποίων οδηγούν σε χάος και κάποιες σε τάξη. 'Οσες οδηγούν σε τάξη γίνονται ευσταθείς πραγματοποιώντας σύζευξη επαναλήψεων και δημιουργώντας ένα συνδεόμενο δίκτυο ανάδρασης.
Σαν στιγμιαίο παράθυρο στο όλον, η ενίσχυση των διακλαδώσεων οδηγεί σε τάξη ή χάος. Στην αντίληψη του Prigogine για τα πράγματα η διακλάδωση --λέξη που σημαίνει το σημείο διχασμού ή διαίρεσης-- αποτελεί βασική έννοια. Η διακλάδωση σε ένα σύστημα είναι μια στιγμή ζωτικής σημασίας όταν κάτι τόσο μικρό όσο ένα μεμονωμένο φωτόνιο, μια ελαφρά διακύμανση της εξωτερικής θερμοκρασίας, μια αλλαγή της πυκνότητας, ή το φτερούγισμα μιας πεταλούδας στο Χονγκ Κονγκ, διογκώνεται τόσο πολύ με την επανάληψη ώστε δημιουργείται μια διχάλα -και το σύστημα παίρνει νέα κατεύθυνση. Με το πέρασμα του χρόνου, ο χείμαρρος των σημείων διακλάδωσης κάνει το σύστημα είτε να κατακερματιστεί καταλήγοντας στο χάος, είτε να σταθεροποιήσει μια νέα συμπεριφορά μέσω σειράς βρόχων ανάδρασης ( όπως αυτοκατάλυση, σταυροειδής κατάλυση και αυτοπαρεμπόδιση).

Που να πρωτοβάλω τάξη ; Δεν είναι η πρώτη φορά που έρχομαι σε αυτό το δίλλημα . Σε γενικές γραμμές η ζωή μου ανέκαθεν χαοτική ήταν , μα τώρα παράγινε το κακό...
Η έλλειψη άγχους είναι ακόμα ένα στοιχείο που πλαισίωνε πάντα τη ζωή μου , ο συνδυασμός αυτών των δυο άλλοτε φέρνει την καταστροφή και άλλοτε την δημιουργία και σε αυτή την συγκεκριμένη περίπτωση , φέρνει μάλλον το πρώτο .
Τι χρειάζεται λοιπόν να μπει σε τάξη ; Ας αρχίσουμε από τα δύσκολα..
Σε πλήρη αποδιοργάνωση βρίσκεται εδώ και μήνες η μνήμη μου, αυτό φάνηκε πολύ καλά σήμερα , μιας και όταν άνοιξα τα μάτια μου και προσπάθησα να θυμηθώ αν είχα να κάνω κάτι , δεν θυμήθηκα φυσικά και άλλαξα πλευρό , με αποτέλεσμα μετά από λίγη ώρα να δεχτώ καταιγισμό τηλεφωνημάτων για την απρεπή συμπεριφορά μου , και φυσικά για την ασυνέπεια μου …
Ένιωσα και νιώθω τρομερά άσχημα για ότι έγινε . Τελικά έστω και καθυστερημένα έφερα εις πέρας τις υποχρεώσεις μου , αλλά το κακό είχε ήδη γίνει. Δεν μου έχει ξανασυμβεί αυτό, τουλάχιστόν όχι ακριβώς με τον ίδιο τρόπο.
Στο παρελθόν αν ποτέ ήμουν ασυνεπής αυτό κατά κάποιο τρόπο το επιδίωξα ή έκανα ότι το ξέχασα ενώ στην πραγματικότητα απλά το είχα αμελήσει , αυτή τη φορά ήταν διαφορετικά .. Είχα ετοιμάσει τα πάντα κι απλά ΞΕΧΑΣΤΗΚΑ , ΔΕΝ θυμήθηκα , τραγικό… Με το που γύρισα γέμισα τους τοίχους σε όλο το σπίτι με κίτρινα χαρτάκια , σημείωνα -σημείωνα και τελειωμό δεν είχα , γέμισα το κινητό μου με υπενθυμίσεις αλλά τα κλάματα δεν τα έβαλα , ήθελα να νιώσω για λίγο το άγχος να με κυριεύει αλλά το πούστικο δεν ερχότανε … Αιτία όλων αυτών είναι ότι εδώ και ένα μήνα κάνω διακοπές, φορτώνοντας επιδεικτικά τα πάντα στον κόκορα…
Λόγω κακής διαχείρισης των οικονομικών μου ή αλλιώς αυτό μεταφράζεται λόγω καλοπέρασης και καλοζωίας υπέρ του δέοντος , η τσέπη μου τσακίστηκε , καθότι όλα αυτά ήταν πέρα των δυνατοτήτων της με αποτέλεσμα το ταμείο να έχει πέσει έξω και εγώ να χρωστάω και της Μιχαλούς… Αυτό ομολογώ ότι με αγχώνει , αλλά όχι και τόσο όσο θα έπρεπε ..
Χάος στη μνήμη μου , χάος στην τσέπη μου , χάος και στο νοικοκυριό μου …
Δεν φημίζομαι για την νοικοκυροσύνη μου , αλλά τα πράγματα έφτασαν στο απροχώρητο κι έτσι χθες πήγα και κοιμήθηκα στης Τάνιας .. Εκεί με περίμενε ένα ήσυχο , καθαρό και ζεστό περιβάλλον , ένα μαλακό διπλό κρεβάτι με καθαρά σεντόνια και φυσικά ένα γεμάτο ψυγείο με φρούτα και λαχανικά μιας και η Τάνια κάνει δίαιτα , οπότε πήρα και τις βιταμίνες που χρειαζόμουνα και έριξα και κάτι ύπνους τρικούβερτους , και ξέχασα να ξυπνήσω και να πάω να κάνω τις δουλειές μου. Περιττό να πω ότι μου έχει φύγει η μέση αφού από το μεσημέρι που γύρισα, έβαλα 2-3 πλυντήρια (άσε που πηγαινοέρχομαι στης Ζωής, μιας και το δικό μου έχει χαλάσει όπως και η φωτογραφική μου , γαμησέτα σου λέω … ) σιδέρωσα τα απαραίτητα , έπλυνα τις στοίβες από ποτήρια και πιάτα που στεκόντουσαν στο νεροχύτη για μέρες και με χαιρετούσαν, κατέβασα και καμιά ντουζίνα σακουλές σκουπιδιών κι ακόμα στο σπίτι επικρατή χαμός , με πεταμένε βιβλία, χαρτιά , εφημερίδες και ότι άλλο μπορεί να βάλει ο νους του ανθρώπου…
Χάος στη μνήμη μου , χάος στην τσέπη μου , χάος στο νοικοκυριό, χάος και στην υγεία μου … Αυτά παθαίνεις όταν θέλεις να κάνεις τον χειμερινό κολυμβητή με -2 έξω, όταν καπνίζεις αβέρτα , όταν δεν έχεις αξιωθεί ακόμα να στρώσεις τα χαλιά στο σπίτι , όταν οι κραιπάλες χτυπάνε κόκκινο επί καθημερινής βάσεως και άλλες τόσες μαλακίες που ούτε για να τις πω δεν είναι !!! Πρέπει επειγόντως να πάω να κοιταχτώ , πριν ψοφήσω σαν το σκυλί…
Και να ήταν μόνο αυτά, υποτίθεται ότι σπουδάζω και ότι εδώ κι ένα μήνα έχουμε αρχίσει μαθήματα , όσο έχετε δει οι περισσότεροι από εσάς που με διαβάζετε τη σχολή μου , άλλο τόσο την έχω δει κι εγώ ..
Πηγαίνω μόνο σε κάποια εργαστήρια επειδή η παρακολούθηση είναι υποχρεωτική και επειδή έχω ήδη φορτωθεί απουσίες οπότε δεν με παίρνει να λείψω ακόμα κι αν ψήνομαι στον πυρετό… Αλλά και σε αυτά που πάω αλίμονο κι αν έχω καταλάβει τίποτα , αφού συνήθως θα έχω σύρει τα πόδια μου με το ζόρι μέχρι εκεί και αν και θα έχω τα μάτια μου ανοιχτά στην ουσία θα κοιμάμαι όρθια …
Άφησα για το τέλος τα συναισθηματικά μου και τις σκέψεις μου, γιατί εκεί κι αν είναι μπάχαλο τα πράγματα … Στις εννιά του μακαρίτη άλλον έβαλε στο σπίτι…
Τι να κάνουμε βρε παιδιά ; Αυτά συμβαίνουν ,δεν σου έρχονται όποτε τα θέλεις . Τώρα γιατί συμβαίνουν μόνο σε μένα είναι ένα άλλο θέμα . Από ότι με ενημέρωσαν οι ειδικοί , πάσχω, γιατί είμαι συναισθηματικά ανασφαλής και τις ανασφάλειες μου αυτές ψάχνω να τις καλύψω μέσω της ανδρικής παρουσίας στη ζωή μου, ενώ θα έπρεπε να στέκομαι στα πόδια μου χωρίς δεκανίκια … Το πρόβλημα είναι ότι εγώ αρνούμαι να συνειδητοποιήσω ότι έχω πρόβλημα , αρνούμαι να δεχτώ ότι δεν στέκομαι μόνη μου στα πόδια μου κι ότι ψάχνω συνεχώς για μια ανδρική παρουσία δίπλα μου επειδή δεν νιώθω πλήρης όταν μένω μόνη με τον εαυτό μου …
Ίσως αν κάποτε το καταλάβω να αρχίσω να κάνω κάτι και γι’ αυτό…
Δεν έδωσα λοιπόν πολλά περιθώρια στον εαυτό μου να αναδιοργανωθεί ούτε συναισθηματικά , μετά από δυο χρόνια σχέσης , έμεινα πρόσφατα μόνη μου…
Λογικά θα έπρεπε να αφήσω δυο μήνες για να πενθήσω για ότι έχασα , άλλους δυο για να πλακωθώ στη δουλειά για να ξεχάσω , άλλους δυο για να μαλακιστώ με τους φίλους μου και να κάνω όσα υποτίθεται ότι δεν μπορούσα να κάνω όσο ήμουνα μέσα στη σχέση, άλλους δυο για να φλερτάρω ασύστολα μιας και θα ήμουνα ελεύθερη , άντε και άλλους δυο για να δω τι θα κάνω με το μέλλον μου και μετά να αρχίσω να ψάχνομαι… Κάτι τέτοιο όμως δεν έγινε, δυο μήνες έμεινα μόνη μου και μετά πήγα και ερωτεύτηκα…
Και τώρα τι κάνουμε ; Άντε πες με λίγα ζόρια , τα λεφτά τα βρίσκεις , στα μαθήματα παίρνεις σημειώσεις και από εδώ και μπρος βάζεις ένα πρόγραμμα , άντε πας και στους γιατρούς πλακώνεσαι στα φάρμακα και στρώνεις , άντε ξεσκίζεσαι και δυο μέρες στις δουλειές και το σπίτι έρχεται κι αυτό στα ίσια του , άντε βάζεις και τις υπενθυμίσεις στο κινητό και είσαι εντάξει με τις υποχρεώσεις σου. Με τον εαυτό σου όμως, πως μπορείς να είσαι εντάξει όταν δεν του έδωσες το χρόνο που του χρειαζότανε για να επανέλθει ; Με τον άνθρωπο που εισέβαλες στη ζωή του και τα έκανες όλα μπάχαλο τι κάνεις ; Οι περισσότερες ανθρώπινες σχέσεις είναι απαιτητικές , κι αυτό το γνωρίζω καλά , εξαρχής προσπάθησα και προσπαθώ να δώσω τον καλύτερο εαυτό μου , σε αυτό το καινούργιο ξεκίνημα στη ζωή μου , πλάι σε έναν άνθρωπο που υπόσχεται πολλά , αλλά αλήθεια είναι διαθέσιμος αυτός ο καλύτερος εαυτός μου; Δεν ξέρω. Από την άλλη είναι καθαρά προσωπικό μου ζήτημα και πρέπει να το λύσω μόνη μου , δεν μου φταίει κανείς άλλος για τις επιλογές μου …
Μετά από πολύ καιρό, βρίσκομαι μόνη με τον εαυτό μου , αντιμέτωπη με τις σκέψεις και τις φοβίες μου, προσπαθώντας να αναδιοργανωθώ και να βάλω μια τάξη σε αυτό το χάος που επικρατεί στη ζωή μου … Δεν αγχώνομαι αν και ίσως θα έπρεπε , δεν μετανιώνω για τις τρέλες και την καλοπέραση των προηγούμενων μηνών που έχουν σαν αποτέλεσμα, τώρα να τρέχω και να μην φτάνω. Είμαι εδώ όρθια και στέκομαι στα πόδια μου , ξέροντας να παίζω καλά πια με τις χαοτικές καταστάσεις… Είμαι εδώ και είμαι ευτυχισμένη γιατί ξέρω πως ακόμη έχω τεράστια αποθέματα δύναμης και αγάπης μέσα μου , πως όλα αυτά δεν είναι παρά ένα μικρό λοφάκι , μια τοσοδούλικη ανηφορίτσα που δεν κλάνουν μια, μπροστά στα βουνά που μπορώ να ανέβω, κι έτσι κι αλλιώς έχω τόσο περίσσευμα θράσους , που μπορώ να ομολογήσω ότι ακόμα κι αν συμβαίνουν όλα αυτά εγώ είμαι ερωτευμένη και έτοιμη για ακόμα μια φορά να καώ με τον καλύτερο τρόπο , να καώ μαζί σου …

Αν με αξιώσει η Πιστωτική...

Με αιφνιδίασε ευχάριστα η είδηση της κυκλοφορίας του πρώτου τεύχους , της εφημερίδας «Φωνόγραφος» που είναι αποτέλεσμα συλλογικής προσπάθειας συμφοιτητών μου. Με την ευκαιρία , θέλω να τους ευχηθώ καλή αρχή και ελπίζω να μην στερέψουν ποτέ από ιδέες …
Διαβάζοντας λοιπόν το άρθρο του κ. Κούτρα “Voice Over IP ή Τηλεφωνία μέσω διαδικτύου” , και ενώ βρισκόμουνα πάνω στο τρένο , μειδίασα με ευχαρίστηση .Τον τελευταίο καιρό , άρχισα να ψάχνομαι πάνω στο θέμα . Τι τα θες ; Τόσα υπεραστικά , φίλους στας Ευρώπας , εσχάτως και στο Αμέρικα , κάνω το σκατό μου παξιμάδι για να ξεχρεώνω κάθε τόσο τον π(ΟΤΕ).
Με αυτά και με αυτά με δυο άδειες τσέπες , αγκαλιά με τις τάσεις φυγής μου , μην έχοντας φράγκο , περιορίστηκα σε ένα σύντομο ταξιδάκι στην Αχαϊκή πρωτεύουσα και όσο για τα μακρινά ως την Τζαμάικα ή την Νέα Υόρκη , ποιος ξέρει; Αν με αξιώσει η πιστωτική κάποτε θα πάω …
Είχε έρθει η ώρα να ανακαλύψω το skype λοιπόν , στο ρετιρέ του Γείτονα στα Ψηλά Αλώνια … Μπαίνοντας στο σπίτι παρατήρησα ότι το μόνο που έλειπε από εκεί μέσα ήταν το τραπεζάκι του πινγκ-πονγκ, που όμως είχα προλάβει και το είχε χώσει κάπου στην αποθήκη !!!
Η ώρα της αλήθειας έφτασε , κάθισα στον καναπέ και μπροστά μου ήταν δυο παγιδευμένες φιγούρες στον τοίχο οι οποίες μου μίλησαν και με χαιρέτησαν …
Δεν άργησα να μπω στο νόημα … Καθόμασταν άνετοι στον καναπέ, μπροστά μας μια κάμερα πάνω σε ένα τρίποδο , πίσω μας ένας projector as να προβάλει στον απέναντι τοίχο , τον Φοίβο με την Γεωργία που βρισκόταν στο Παρίσι και έπιναν τα κρασάκια τους , εμείς πάλι περιοριστήκαμε , με τον Γείτων και τον Γείτονα ή αλλιώς με τον Γιώργο και το Θοδωρή στις Amstel , αφού σας λέω ούτε σάλιο δεν παίζει …
Μετά με σύστησαν με τα παιδιά , τσουγκρίσαμε αμφότεροι τα ποτήρια μας και περάσαμε μια καταπληκτική βραδιά , καθώς ήταν σαν να ήμασταν μαζεμένοι όλοι σε ένα σπίτι … Τρελάθηκα σας λέω , ψήθηκα τόσο άγρια , που ξέχασα ήδη τη Τζαμάικα , βρήκα καλύτερο τρόπο να χρεώσω την πιστωτική !

Υ.Σ Μα καλά που σε βρήκα , στο κουτάκι του Skype ;