DownTown-Larissa by night

Stand της εφημερίδας που δουλεύω! Οι ανταγωνιστές βάζουν φωτιά στα χαριτωμένα κόκκινα stand του «Κόσμος» ή οι ειδήσεις μας βγάζουν φλόγες!!!

No comments

Όποιος γεμίζει αυτή την πλατεία γίνεται πρωθυπουργός

Α΄ Αρχαίο Θέατρο Λάρισας-υπάρχει και Β΄

Α΄ Αρχαίο Θέατρο Λάρισας-υπάρχει και Β΄

Είναι αλλιώς

Είναι αλλιώς .Τεντώνομαι κι ανοίγω τα δάχτυλα των ποδιών μου , είναι υπέροχα .Κάθε βράδυ όταν τελειώνω από την εφημερίδα φεύγω χαρούμενη και όχι μόνο για τους προφανείς λόγους ,όπως το να ζει κάποιος τις νύχτες του στη Λάρισα με ανθρώπους που δουλεύουν το πρωί κι όμως κάθονται για να πιούν κρασί μαζί σου .Είναι κι άλλοι πιο ουσιώδεις και πολύ ρομαντικοί για να αντέξουν στα στενά όρια της λέξης «δουλειά».

Οι τυπικούρες , το τρέξιμο και οι χιλιάδες χειραψίες , το ψάρωμα, οι ανιαρές συνεντεύξεις τύπου, το φωτορεπορτάζ ,τα τετριμμένα έχουν μεγάλο χαβά! Όσο για την αέναη πολιτική μαλακία , αυτή πέφτει σύννεφο, αλλά δεν πειράζει οι πολιτικοί είναι για τους δημοσιογράφους ότι ο Γκάλης για τους μπασκετμπολίστες, είναι το ψωμί τους .

Προσπαθώ να μάθω τη λεγόμενη διαχείριση χρόνου, δεν μου είναι εύκολο για δυο λόγους .Πρώτον γιατί το χάος είναι συνώνυμο της προσωπικότητας μου και δεύτερον το πάθος μου . Δεν δουλεύω μόνο τα βράδυ , η δουλειά, μου τρώει όλες τις ώρες πλην του ύπνου , μερικές φορές πιάνω τον εαυτό μου να μετουσιώνεται στην νοικοκυρά που κάνει έρωτα με τον άντρα της και σκέφτεται τι θα μαγειρέψει αύριο. Ο άντρας είναι η ζωή μου και το φαγητό οι σκέψεις μου .

Δεν μπορούσα ποτέ πριν να φανταστώ πως μπορώ να πιάσω τέτοιες ταχύτητες , όλα γίνονται τόσο γρήγορα, σκέφτεσαι γρήγορα, γράφεις γρήγορα, τρέχεις γρήγορα . Όταν τρέχεις τα δυο πρώτα , σίγουρα με τον καιρό δεν χρειάζεται να τρέχεις για το τρίτο!
Talk Show Host

I want to, I want to be someone else or I'll explode
Floating upon the surface for
The birds, the birds, the birds

You want me, well fucking well come and find me
I'll be waiting with a gun and a pack of sandwiches
And nothing, nothing, nothing, nothing

You want me, well, come on and break the door down
You want me, fucking come on and break the door down
I'm ready,
I'm ready,
I'm ready,
I'm ready
I'm ready

Σιωπή

Βρίσκομαι στο εξοχικό μας στη Ραψάνη , ζητώντας απεγνωσμένα ένα εικοσιτετράωρο γαλήνης … Πίνω καφέ, έξω βρέχει κι εγώ φτιάχνομαι με τη μυρωδιά από το βρεγμένο χώμα. Σκέφτομαι την επιστροφή στη Λάρισα, βρέχει κι εγώ εδώ ήρθα με ανοιχτά παπούτσια ,πρέπει να περάσω από το σπίτι να αλλάξω και μετά να πάω στην εφημερίδα. Διαβάζω τις κυριακάτικες , και το μάτι μου κολλάει στη συνέντευξη του Ρέντσο Πιάνο στον Γιώργο Αρχιμανδρίτη, στο ΒΗΜagazino.Ο Ρέντσο Πιάνο, Ιταλός αρχιτέκτονας , σχεδιάζει τα νέα κτίρια της Εθνικής Λυρικής Σκηνής και της Εθνικής Βιβλιοθήκης που θα χτιστούν στο Δέλτα Φαλήρου. «Εγώ όπως σας είπα έχω μάθει να ακούω τους άλλους από μικρός και προσπαθώ να παίρνω από αυτούς , να κλέβω, να κλέβω, να κλέβω … Γιατί ένας αρχιτέκτονας είναι σαν τον κουρσάρο . Πρέπει να ζει ελεύθερος και να αρπάζει . Δίχως μάσκα . Πρέπει, όμως, κάποια στιγμή να επιστρέψει αυτά που έχει πάρει . Γι αυτό πρέπει να ακούει την καρδιά των τόπων και των ανθρώπων . Υπάρχει μια πολύ ωραία φράση της Μαργκερίτ Γιουρσενάρ που λέει πως “όταν δημιουργείς , πρέπει να ξέρεις να κοιτάς μέσα στο σκοτάδι”. Κι αυτό είναι αλήθεια». Κολλάω , το μυαλό μου κάνει διάφορους συνειρμούς και σκέψεις , διαβάζω λίγο παρακάτω .
…Όπως και το να ακούς μες στη σιωπή …
«Ακριβώς! Όταν, για παράδειγμα, μπαίνουμε σε ένα σκοτεινό δωμάτιο , δεν βλέπουμε τίποτε. Έπειτα, όμως , από δύο λεπτά η κόρη των ματιών μας διαστέλλεται και αρχίζουμε να διακρίνουμε πράγματα που δεν βλέπαμε πριν . Το ίδιο ισχύει και για το πνεύμα . Χρειάζεται τη σιωπή . Και, για να μπορέσεις να αφουγκραστείς ένα τόπο , πρέπει να περιμένεις , να είσαι τίμιος και ανοιχτός , να μην εμμένεις στις δικές σου απόψεις …» Σιωπή η ομορφότερη λέξη που άκουσα ποτέ μου , ανακάλυψα εδώ και καιρό την αξία της . Δεν μιλάω πια πολύ , μονάχα για τα απαραίτητα , η Σοφία της σιωπής , χα-χα-χα! Στο δρόμο συναντώ καθημερινά «πεθαμένες καλησπέρες» ανθρώπους που ανήκουν μια για πάντα στο μπαούλο του μυαλού μου . Τα καλύτερα πράγματα που σκέφτηκα, είναι αυτά που δεν έχω πει ποτέ . Κατεβάζω τους διακόπτες και πάλι σκοτάδι ,επιστροφή στα τετριμμένα , ο Σουφλιάς σε λίγο θα βρίσκεται στο Ομόλιο για τα εγκαίνια της σήραγγας των Τεμπών , άραγε θα βρω κίνηση στο δρόμο;

Δεύτερη μέρα στη δουλειά

Δεύτερη μέρα στη δουλειά . Ο μαύρος κύκλος έχει φτάσει στο πηγούνι , η ζώνη μπαίνει στην τελευταία τρύπα , η μυωπία μου από 0,25 έφτασε τους 8 βαθμούς , τα μάτια μου βγάζουν φλόγες .Ήπια δέκα φραπέδες σε μια μέρα , μίλησα με οποιαδήποτε ξεχασμένη άκρη για πληροφορίες , κοιμήθηκα λιγότερο από πέντε ώρες όπως ο Μάκης (δες Γαριφαλλόπουλος ). Πληκτρολόγησα απίστευτααααααα Πανηγύρια Πίττας –Πι__ς δελτία τύπου τοπικών οργανώσεων , πολιτιστικά δρώμενα .


Σήμερα το πρωί κατέρριψα το μύθο πως οι δημοσιογράφοι δεν δουλεύουν πρωί , αφού βγήκα από τις οκτώ για συνέντευξη και ρεπορτάζ , τυπικά δουλεύω από το μεσημέρι μέχρι το βράδυ. Αναγκάστηκα να πάρω 200 τηλέφωνα, να σερφάρω σε απίστευτες σελίδες στο internet και να γίνω κοινωνική κι ας είμαι το πιο αντικοινωνικό πλάσμα στον κόσμο .

Μετά από όλα αυτά το μόνο που έχω να σας πω είναι ότι γουστάρω , είμαι με το φασολάκι κολλημένο ακόμα πάνω στο δόντι, άυπνη με τα νεύρα τεντωμένα κι όμως δεν βλέπω την ώρα να πάω στην εφημερίδα . Η κομμώτρια δεν μπορούσε να φτιάξει το μαλλί μου στο ενδιάμεσο πρωινό μου τρέξιμο κι έτσι και σήμερα θα σκάσω μύτη με τον κότσο της θεούσας !

Απίστευτη εμπειρία το πεζοδρόμιο αν και τελικά είναι εντελώς μαζοχιστικό επάγγελμα, έτσι κι αλλιώς λίγο πολύ όταν περνάνε τα χρόνια τους περισσότερους που είπαν να το δοκιμάσουν τους περιμένει ή το δημόσιο ή ο θάνατος .

Και τέλος ,κλείνω καθώς ο χρόνος με πιέζει με το λαϊκό άσμα «Πέρνα κι εσύ , όπως πέρασαν κι άλλες , πέρνα κι εσύ κάνε το κορμί μου σκάλες !

Zion Bus Line

Εισπνοή , εκπνοή . Ανάσα …
Η ανάγκη μου για καθημερινές μετακινήσεις , με έκανε να ξεπεράσω τον όποιο φόβο μου για το τιμόνι , αν και δεν ξέρω εκείνο τι αισθάνεται για μένα. Οι ολοένα αυξανόμενες ανάγκες μετακίνησης λοιπόν, έκαναν πιο επιτακτική την ανάγκη για απόκτηση δικού μου Ι.Χ , μιας και τώρα ο αδερφός μου με φρίκη ανέχεται το αυτοκόλλητο του New killer που έχω κολλήσει στο δικό του .
Έτσι κι αλλιώς σε λιγότερο από μια βδομάδα αναχωρεί για Ιταλία και τα περιθώρια στενεύουν …

Πήρα σβάρνα λοιπόν όλες τις αντιπροσωπείες και τις μάντρες . Γερμανικά , Γαλλικά, Ιταλικά, Γιαπωνέζικα, Κορεάτικα , Αμερικάνικα ,Ισπανικά, Γιουγκοσλάβικα , μεταχειρισμένα , του κουτιού , με ταχύτητες ή αυτόματα , καινούργια και παλιά μοντέλα ,κι όμως τίποτα. για τη sophie_jamaica .
Να πω ότι είμαι και δύσκολη σε αυτά , τέσσερεις ρόδες και να τσουλάει …
Από την άλλη σκέφτομαι πως το ιδανικό μέσω μεταφοράς για μένα είναι τα κίτρινα λεωφορεία της Jamaica , πολλές φορές αναρωτιέμαι τι κάνω εγώ εδώ !



Ακόμα περιμένω το τραμ που μας είχε τάξει ο κ. Τζανακούλης όταν έβαζε υποψηφιότητα για το αξίωμα του Δημάρχου το 1998 . Εξακολουθεί να είναι Δήμαρχος Λαρισαίων , για το τραμ ούτε λόγος . Εντάξει μπορεί ούτε τα καραβάκια να τα είδαμε να πλέουν στον Πηνειό και να μας μεταφέρουν από το ένα μέρος της πόλης στο άλλο , αλλά λιμάνι έχουμε ,όλα κιόλα !

Αντί για την zion bus line λοιπόν , τις τελευταίες μέρες χρησιμοποιώ το Larsa bus line , δε λέω ανανεωμένος στόλος , αλλά κι εγώ με εισιτήριο κανονικό 90 λεπτά και φοιτητικό 70 , που να ισχύει μόνο για μια διαδρομή και χωρίς να εκδίδει μηνιαία κάρτα για τους μόνιμούς πελάτες του μαγαζιού , σε πάω και με ελικόπτερό , μέχρι και στα μπουζούκια αν είσαι θαμώνας και τους τα ακουμπάς σε βάζουν πρώτο τραπέζι πίστα ενώ η Larsa bus line είναι χειρότερη και από φαρμακείο !!!
Γι αυτό κι εγώ είμαι για κανένα Fiat 500!

Όποιος γνωρίζει τους Χατζηφραγκέτα (δες Φραγκιαδάκης –Χατζηγιάννης )τους ακούτε και στο gcast , να τους πείτε ότι τους ψάχνω για συνέντευξη ! Τους ανακάλυψα στο www.koiladatwntempwn.gr

Γιατί δεν θέλω να γίνω δημοσιογράφος

Τις τελευταίες μέρες τριγυρνάω στους δρόμους του Π. Φαλήρου, καινούργια γειτονία καινούργια λημέρια , αν κατέβω ακόμα ένα βράδυ με τις πιτζάμες και πάω στο περίπτερο για παγωτό σίγουρα θα γίνω cult φυσιογνωμία της περιοχής .

Χτυπάει το σπασμένο Motorola που πρέπει επιτέλους να το δώσω φόλα , ενώ προσπαθώ να διαλέξω πύραυλο και από την άλλη άκρη ο αδερφός μου από το ολοκαίνουργιο iPhone 16 G που πήρε περιχαρής μου λέει πως κάποια παλιά του συμμαθήτρια ονόματι τάδε(το όνομα δεν το συγκράτησα) που είναι δημοσιογράφος στην εφημερίδα «ο Κόσμος» της Λάρισας τον έκανε add στο facebook και του άφησε ένα comment που εν ολίγοις έλεγε ότι διαβάζει το blog της αδερφής του και πως είναι τρομερή πέννα . Όταν το άκουσα ήδη είχα αρχίσει να γλύφω τον τεράστιο σοκολατένιο μου πύραυλό , χάρηκα , αλλά μέχρι εκεί , άργησε …

Όταν έκανα τα πρώτα μου βήματα και απέρριψα τις σπουδές στα νομικά στην Ιταλία , για να πάω στο ολοκαίνουργιο τότε ΤΕΙ του κερατά στον Πύργο Ηλείας και να με λυπούνται οι φίλοι μου και οι πέτρες το έκανα γιατί ήθελα να γίνω δημοσιογράφος .

Όταν ξενυχτούσα στο studio της ΟΡΤ να παίζω rock και να παπαρολογώ, χωρίς να παίρνω δεκάρα τσακιστεί το έκανα γιατί ήθελα να γίνω δημοσιογράφος . Όταν ξεκίνησα να γράφω αυτό εδώ το blog , έλεγα σε όλους σας το πόσο πολύ ήθελα να γίνω δημοσιογράφος γιατί δεν μπορώ τίποτα άλλο να κάνω στη ζωή μου.

Όταν παραλίγο δύο φορές να παίζω λαϊκά και να γίνω η νέα Χριστίνα Λαμπίρη του ραδιοφώνου , παραλίγο θα το έκανα γιατί ήθελα να γίνω δημοσιογράφος . Όταν καθόμουνα και άκουγα τον κάθε παπάρα δημοσιογράφο (ειδικά αυτοί της επαρχίας είναι ακόμα χειρότεροι ) να μου λέει το μακρύ του και το κοντό του το έκανα γιατί ήθελα να γίνω δημοσιογράφος , όταν πίστεψα με όλο μου το είναι τα καλά λόγια που ερχόταν από διάφορους άλλοτε ανιδιοτελώς και άλλοτε όχι , για το γράψιμο μου , το έκανα γιατί ήθελα να γίνω δημοσιογράφος.

Όταν πήγα στον οικονομικό διευθυντή της Ελευθερίας(μεγάλη εφημερίδα της Λάρισας)και τον άκουσα να μου μιλάει ενώ κοιτούσε το ρολόι του , πως και τζάμπα να γράφω για την εφημερίδα του δεν πρόκειται ποτέ να βάλει κείμενο μου, άσχετα αν δεν είχε δει καν ποτέ γραπτά μου , το υπέμενα γιατί ήθελα να γίνω δημοσιογράφος.

Τώρα θα σας πω γιατί με τίποτα δεν θέλω να γίνω δημοσιογράφος .


Το πρόβλημα εξαρχής ήταν ότι μπέρδευα την πούτσα με την βούρτσα . Δεν είχα σκεφτεί ότι για να γίνεις δημοσιογράφος πρέπει να προέρχεσαι από κάποια πολύ εύπορη οικογένεια , και εντάξει τι να σου κάνουν οι ασπιρίνες που πουλάει ο πατέρας μου πάνω από 30 χρόνια στη Λάρισα από το ταπεινό του Φαρμακείο , αν είχε φαρμακοβιομηχανία τότε σίγουρα κάτι θα γινότανε .

Πώς να γίνω δημοσιογράφος , όταν δεν έχω από πίσω κανένα κόμμα για να με προωθήσει , θα πάω να χτυπήσω πόρτα στους αναρχοαυτόνομους εκεί σίγουρα θα κάνω καριέρα ούτε στο 902 δεν με παίρνουν, ούτε στο Τηλεάστυ . Μπαμπά ή μαμά μεγαλοδημοσιογράφο , εκδότη , καναλάρχη , εφοπλιστή , μπετατζή , παρουσιαστή δεν έχω , που πάω ξεβράκοτη στα αγγούρια ; Αν έχεις μεγάλα βυζιά πάς μέχρι ένα σημείο , αλλά ούτε τέτοια έχω και τότε άρχισα να το σκέφτομαι καλύτερα .

Μετά παίζουν ρόλο και οι γνωριμίεεεεεςςςςς ξέρω εγώ οι καλές οι γνωριμίες . Υπάρχει και άλλος δρόμος που τον πήρε ο φίλος μου ο Αντώνης ο Μπιδέρης και χαίρομαι γι αυτόν . Να κάνεις δέκα άλλες δουλειές στην αρχή, να τρέχεις σαν το σκυλί , να βάζεις λεφτά από την τσέπη σου και να μένεις σε μια άθλια γκαρσονιέρα στο κέντρο της Αθήνας μέχρι κάποτε να γίνεις μεγάλος και τρανός , αν ποτέ γίνεις κι εγώ είμαι πολύ τεμπέλα , και πολύ ασυμβίβαστη κι αυτό πληρώνω .

Θέλω ποιότητα ζωής , θέλω χρόνο για να παρατηρώ τη ζωή και να γράφω γι αυτή , θέλω εξοχικά και βόλτες στη θάλασσα , θέλω να έχω την συνείδηση μου καθαρή και να γράφω σενάρια με την φαντασία μου και χαμένα στιχάκια που αιώνια θα ψάχνουν να βρουν τον στόχο τους , και να είμαι άνετη να δίνω 4, 50 ευρώ για να πίνω καφέ στην ΟΣΤΡΙΑ .

Ελπίζω μόνο κάποτε να δεχθούν να δημοσιεύσουν κάτι δικό μου στον «Κόσμο», αν και πια δεν με νοιάζει . Τον τελευταίο χρόνο φοβήθηκα πολύ , πάρα πολύ κάθε βράδυ έτρεμα από τον φόβο μου , ήμουν τόσο απελπιστικά ανόητη και αθώα και μεταλλάχτηκα δεν ξέρω ούτε κι εγώ σε τι , χάρη σε αυτή μου τη μετάλλαξη μου προσφέρθηκε μια καλή δουλειά , με λεφτά που για αρχή δεν θα περίμενα ούτε στα πιο τρελά όνειρα μου , και έχει σχέση και με την μετακόμιση που σας έλεγα πως θα κάνω μέχρι το τέλος του χρόνου . Μπορεί να μην είναι αυτό που κάποτε ήθελα να γίνω , αλλά και πάλι δεν μπόρεσα να ξεφύγω και πολύ αφού έχει άμεση σχέση με το αντικείμενο.

Όσο για το γράψιμο και για την τρομερή πέννα που είπε η φίλη δημοσιογράφος και την ευχαριστώ δημόσια γι αυτό, δεν πρόκειται ποτέ να σταματήσει , γιατί αν καταφέρουν να μου γαμήσουν και την φαντασία και το γράψιμο μου που είναι η λύτρωση μου , τότε θα έχω πεθάνει ακόμα κι αν φαινομενικά ζω , εξάλλου από την αρχή το ήξερα ότι είμαι πολύ καλλιτεχνική φύση η πουτάνα για να αντέξω, γι αυτό και τα παρατάω και πάω σπίτι μου , αφήνω το χώρο για άλλους και για να πούμε και την αλήθεια στον κόσμο που μας διαβάζει την αποτυχία μπορείς να την ντύσεις με όσους περισσότερους επιθετικούς προσδιορισμούς και να την κάνεις να φαίνεται επιτυχία , όμως ξέρετε κάτι τον κόσμο τον έχω γραμμένο , γιατί η δυστυχία δεν γίνεται ευτυχία με τίποτα ….

El Pecado και σπίτι

Κι ενώ η οικογένεια μου βρισκότανε στην λίμνη Πλαστήρα και απολάμβανε το μοναδικό Θανάση Παπακωνσταντίνου και τον διαχρονικό Νιόνιο , εγώ εξόριστη εις τας Αθήνας , λίγο μετά την Γλυφάδα και πριν από την Βουλιαγμένη , στη Βούλα που δεν βούλιαξε ακόμα και συγκεκριμένα στο El Pecado πρώην BO, χόρεψα απίστευτα , αν και το μέρος το βρήκα τρομερά δήθεν και σαν κορίτσι underground ήθελα να χωθώ στο πιο θλιβερό καταγώγι , αντί αυτού βρέθηκα σπίτι να μιλάω με τον αδερφό μου στο τηλέφωνο και να μου διηγείται απίστευτές ιστορίες από την σημερινή του μέρα … Καληνύχτα , αύριο έχουμε σοβαρά πράγματα να κάνουμε underground!!!

Καφέέέέέέέέέέέέέέέέέέέέέέές

Σοφία

Αν στη ζωή μου έκανα όλα όσα λέω και όσα ξέρω , θα ήμουν η τέλεια γυναίκα και θα είχα και την τέλεια ζωή. Τίποτα από τα δυο όμως δεν γίνεται κι έτσι μερικοί μου προσδίδουν την ετικέτα της σοφής γυναίκας .Δεν ξέρω τι προσόντα πρέπει να έχει κανείς για να κατακτήσει τη σοφία, ξέρω μόνο πως εκείνος που την έχει δεν μιλάει ποτέ γι αυτή .
Σίγουρα θα φτάσω στα υπέρτατα όρια της σοφίας όταν καταφέρω να μην με τσιμπάνε τα κουνούπια το καλοκαίρι!!!
Στη φωτό εγώ στο σπίτι της φίλης μου της Χαράς μετά από πολλές ώρες ταξίδι ….

Τέρμα με το Παραμύθι ...

Η φωτογραφία τραβήχτηκε στη Ζαχάρω Ηλείας στις 2-6-2006

Ακούω Bob Marley στα τέρματα , έξω έχει γύρω στους 40 βαθμούς κι εγώ πίνω έναν καυτό σκέτο Γαλλικό καφέ (ο νεσκαφέ τελείωσε και ξέχασα να πάω να πάρω), ετοιμάζω τις βαλίτσες μου και κάνω σαν τρελή , μιλάω με την Αικατερίνη στο τηλέφωνο , που δεν λέει να μεγαλώσει κι ακόμα μαθαίνει πώς στήνεται μια σκηνή στο Ποσείδι στην κατασκήνωση του Α.Π.Θ , προσπαθώ να ψήσω τον Αντρέα να πάμε και καμιά Επίδαυρό το Σαββατοκύριακο αλλά μου κάνει τον δύσκολο!!!
Βαλίτσες , εισιτήρια και τζούς ,μια μεγάλη ανάσα αυτό που ακριβώς χρειαζόμουνα !!
Λίγες μέρες μετά και τα 23 γενέθλια μου και εγώ το γιορτάζω ακόμα …
Δεν είναι μόνο τα σχέδια για τις διακοπούλες μου που με κάνουν χαρούμενη, αλλά μέσα στο 2008 προβλέπεται να κάνω και δεύτερη μετακόμιση , από τώρα αναρωτιέμαι να πάρω καναπέ γωνία ή όχι;Δεν μπορώ ακόμα να σας πω που είναι αυτό το κάπου , αν είναι στην Ελλάδα ή στο Εξωτερικό , το μόνο που μπορώ να σας πω, είναι , ότι βρίσκεται αγκαλιά με τη θάλασσα …
Το τραγούδι που μου αφιέρωσα για τα 23 γενέθλια μου είναι το «Τέρμα με το Παραμύθι» Μελίνα Τανάγρη , Φοίβος Δεληβοριάς


Σημερινή Φωτογραφία !!!!