Live your myth in Athens

Αθήνα το τελευταίο βράδυ, αύριο φεύγω για τη μαμά πατρίδα..

Βρίσκομαι στην πιο αμήχανη περίοδο της ζωής μου,έγιναν όλα τόσο γρήγορα,τόσο μα τόσο γρήγορα,δεν έχω καταλάβει τίποτα. Ένας φίλος, μου έλεγε ότι τίποτα δεν έγινε γρήγορα, απλά εγώ εδώ και τόσο καιρό είχα αφήσει τα θέλω μου και είχα πέσει σε λήθαργο. Ίσως έχει δίκαιο, δεν ξέρω,η ζωή μου είναι κουλουβάχατα κι από την άλλη ίσως είναι και μερικές από τις πιο κουραστικές και ευτυχισμένες μέρες μου.Κάνω μια νέα αρχή,μια αρχή που ήθελα να γίνει εδώ και ένα χρόνο,ένα χρόνο μετά πραγματοποιείται και ίσως να ήρθε και η ώρα του να γίνει.

Νιώθω ελεύθερη, νιώθω ότι έχω αρπάξει τη ζωή από τα μαλλιά και είμαι έτοιμη να την γ_____ πατόκορφα! Τελευταίο βράδυ στο σπίτι της Χαράς,πάρε το κρεβάτι σου μου είπε και έλα να συγκατοικήσουμε,δεν ξέρω αν θα είναι εύκολο, αλλά υπό αυτές τις συνθήκες θα το δοκιμάσω,τουλάχιστον για αρχή λοιπόν, θα συγκατοικήσω με μια τρελή Γιαννιώτισσα, που η ιστορία μας κρατάει χρόνια από εποχές Πύργου,το δοκιμάζουμε και βλέπουμε.Ανεβαίνω Λάρισα, μαζεύω τα πραγματάκια μου,τις αφίσες του Bob και κατεβαίνω,γιατί αν δεν το κάνω τώρα,ξέρω ότι δεν θα το κάνω ποτέ.

Κατεβαίνω τώρα που επιτέλους οι συνθήκες έγιναν κατάλληλες,και όλα είναι μαζί μου. Ξέρω ότι η Αθήνα είναι ένα μπουρδέλο ίσως το κατάλληλο τοπίο για να πλαισιώσει την αμήχανη ζωή μου, με αδιάφορους και απρόσωπες φάτσες, που ακόμα κι αν πεθαίνεις στη μέση του δρόμου κανείς δεν σταματάει να σε βοηθήσει.Τόσα χρόνια εξάλλου στον Πύργο, στον δικό μου παράδεισο, στη δικιά μου Τζαμάικα , με τις ατελείωτες αμμουδιές,τον απίστευτο ήλιο, τους χαλαρούς ρυθμούς,και το απίστευτό αραλίκι,έρχομαι αντιμέτωπη με την ενήλικη ζωή μου πια, τη δουλειά,τα ένσημα, το τρέξιμο, τα βάσανα και την λαχανιασμένη ανάσα, κάτι όμως μέσα μου, λέει ότι το μεγάλο πάρτι τώρα αρχίζει.

Αύριο ταξίδι για Λάρισα με το τρένο, θα έχω τόσο χρόνο όσο χρειάζεται να αλλάξω γνώμη και είμαι σίγουρη ότι δεν θα το κάνω,γιατί όταν παίρνω αποφάσεις τις παίρνω μαχαίρι(λέμε τώρα). Τώρα δεν έχω περιθώρια για πισωγυρίσματα αρχές του άλλου μήνα πρέπει ήδη να έχω φέρει το κρεβάτι μου εδώ,τον Τζίμη, την τζαμαϊκανή σημαία μου,και το ψηφιδωτό του Bob,και όποιος αντέξει.(να πάρω στρώμα με νερό;)

Τι Απρίλης θα είναι κι αυτός ; Ψεύτης όπως όλοι…

Αθήνα

Έφτασα Αθήνα κι αυτή τη φορά δεν είναι για λίγο, γιούπι! Προς το παρόν σαν την άστεγη, μένω από εδώ και από εκεί, ευτυχώς είπαμε έχω πολλούς φίλους, και είμαι στο τρέξιμο για στέγη. Αφού γύρισα σχεδόν όλη την Ελλάδα σαν τσιγγανόπουλο, κάτι βέβαια που έκανα πάντα προσπαθώντας συνέχεια από κάτι να ξεφύγω, που αν και πάντα ήξερα τι ήταν αυτό, πάντα γυρνούσα εκεί!
Έτσι έγινε και με την Αθήνα, όσο κι αν προσπάθησα να την απαρνηθώ, τελικά με ρούφηξε! Βλέπω Power of ten και τη Σταυρούλα την Κεντιέ την συμφοιτήτρια μου να παίζει και να σκίζει, Βούλα είσαι Θεά! Κερδίζει κιόλας, Θεά ρε Θεά …Πότε θα πάμε Τζαμάικα; Χα-χα-χα
Για άλλη μια φορά η ίδια διαδρομή Πύργος-Αθήνα και αν και είχα τόσο καιρό να την κάνω, σαν να μην άλλαξε τίποτα , το μανάρι εισπράκτορας ανέβηκε κλασσικά στα διόδια του Ρίου, η στάση στο Αίγιο κλασσική.
Αύριο έχει καφέ με την Χαρά στο Θησείο και αραγκλαμαντάν γιατί μια Κυριακή μας έμεινε. Τώρα μόλις παραγγείλαμε καλαμάκια από το «Σκουφά&Ομήρου meat bar»και είμαι σίγουρη ότι θα μου φέρουν σουβλάκια , και όχι καλαμάκια του φραπέ όπως μου φέρανε την προηγούμενη Πέμπτη στη Θεσσαλονίκη και με κορόιδευαν… Τελικά η Βούλα κέρδισε 100 ευρώ, χαχαχα με 100 ευρώ πάμε για σουβλάκια στην αρχή και για την Τζαμάικα βλέπουμε! Φιλιά στις γλάστρες, χαιρετισμούς στο πιάνο!

Δεν έχω τόπο, δεν έχω ελπίδα,
δε θα με χάσει καμιά πατρίδα
και με τα χέρια μου και την καρδιά μου
φτιάχνω τσαντίρια στα όνειρά μου

Νάις μπαλαμό, νάις μπαλαμό
και το λουμνό τ'αφεντικό
νάγια δόμλες ατzέι μπαλαμό

Και τα γκανίκια μας όταν χορεύουν,
με χασταρώματα που σε μαγεύουν,
κουνάνε σώματα και τα πιτέ τους,
μέσα σε κλείνουνε στις αγκαλιές τους.

Νάις μπαλαμό, νάις μπαλαμό,
και το λουμνό τ'αφεντικό
νάγια δόμλες ατzέι μπαλαμό

Εξόντωση

Μαζί με το Σοφάκι από την Πάτρα, μπροστά από το περίπτερο, ζητάω από τον γαμάτο περιπτερά να μου δώσει φιλτράκια swan, ενώ η Σοφία πεθαίνει από υπογλυκαιμίες και ορμάει στο περίπτερο για να πάρει όλες τις σοκολάτες που έχει, ο περιπτεράς ακούει τον σύντομα διάλογο μας:
-Ρε συ τι να πάρω; (Όλη τη σειρά kinder, όλες τις σοκολάτες της Kraft, κλπ, κλπ
Την κοιτάζω με άγριο ύφος και της λέω…)
- Εσύ δεν είπες ότι θα κάνεις δίαιτα;
- Άντε γαμήσου μωρή…
Ο περιπτεράς βάζει τα γέλια, ενώ η Σόφια του λέει αυτά, και ένα camel μαλακό, ο περιπτεράς της δίνει τα camel και κρατάει τις σοκολάτες, βάζει τα γέλια και λέει δεν στις δίνω, κάνεις δίαιτα, ξεραινόμαστε όλοι στα γέλια ενώ η Σοφία με κοιτάει αγριεμένη, θα δεις τι θα πάθεις κωλόπαιδο… Φεύγουμε από το περίπτερο με μια σακούλα σοκολάτες και προχωράμε σαν μουρλές, ο μαύρος κύκλος έχει φτάσει στο πηγούνι, τέσσερεις ώρες ύπνος, ατελείωτα χιλιόμετρα, ένα 10 στην πτυχιακή, ιστορίες για αγρίους, επιστημονικές κοινότητες και συνέδρια, μέχρι και επαγγελματικές συναντήσεις, αγγούρια, λουλούδια και μυστήρια.. Πάμε στην κάβα για κρασιά, ξέρω ότι απόψε δεν θα κοιμηθώ, ξέρω ότι μετά θα τα σπάσουμε στο memfis, ξέρω ότι αύριο έχω πάλι ταξίδι, ξέρω ότι οι επόμενες μέρες στην Αθήνα θα έχουν και πάλι τρέξιμο.. Στο δρόμο πάει να μας πατήσει ο Σοφοκλής με το αυτοκίνητο, ανοίγει το παράθυρο και φωνάζει, τι κάνεις εσύ εδώ; Στην Θεσσαλονίκη σε είχα αφήσει τελευταία φορά, του φωνάζω σαν τρελή ακαταλαβίστικα πράγματα και είμαι έτοιμη να λιποθυμήσω, κρατιέμαι από τη Σοφία…
Φτάνουμε σπίτι, ξεραίνομαι στο κρεβάτι, πεθαίνω…

Δεν ξέρω

Σε καλό να μου βγει τόση χαρά, μα η ξινίλα από τα ξύδια δεν λέει να φύγει με τίποτα, τρώω τους λουκουμάδες με μέλι της Τάνιας και ξέρω ότι το μοναδικό που έχω καταφέρει μέχρι τώρα στη ζωή μου, είναι να έχω καλούς φίλους που να με αγαπάνε, όσα χιλιόμετρα και αν μας χωρίζουν και όσο καιρό κι αν έχουμε να κάνουμε αγκαλιά, κάθε φορά που βρισκόμαστε είναι σαν να ήταν χθες η τελευταία μέρα που χωρίσαμε, κάθε φορά που αγκαλιαζόμαστε νιώθουμε τόσα πολλά…(όλοι οι φίλοι μου μαγειρεύουν καλά, εκτός από μένα)

Είμαι μόνη στο σπίτι της, αυτή είναι στου Γιώργου και θα κάνουν αγκαλιές, είναι δύσκολο να είσαι μόνος σε «ξένο» σπίτι, βέβαια μόνο ξένο δεν είναι με τόσες ατελείωτες βραδιές που έχω περάσει εδώ… Θυμάμαι πάντα ότι ήμουν μοναχικός τύπος, κι όσο κι αν μερικές φορές είναι σκληρό και περίεργο όπως απόψε που νιώθω απίστευτα μόνη, ξέρω πως είναι ένας δρόμος που ακόμα κι όταν δεν θέλω να τον διαλέξω εγώ, με διαλέγει εκείνος. Ξέρω ότι πολλούς τους τρομάζει , ξέρω ότι έδιωξα ανθρώπους που με αγαπούσαν από κοντά μου, μόνο και μόνο γιατί δεν μπόρεσαν ποτέ να καταλάβουν πόσο δύσκολο μου είναι μερικές φορές, να μοιράζομαι τις σκέψεις μου, τους πόνους μου, τα μέσα μου.
Ξέρω ότι αυτό είναι εγωιστικό, ξέρω ότι έρχονται ώρες που χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο, μα όσο δύσκολο κι αν είναι αυτό, είμαι εγώ! Είμαι πτώμα από την κούραση, ξέρω πως αύριο ξημερώνει μια πολύ δύσκολη μέρα, ξέρω πως πρέπει να κοιμηθώ, κι όμως φοβάμαι, ξέρω ότι δεν περιμένω τίποτα κι όση ελευθερία μου δημιουργεί αυτό, άλλη τόση ανασφάλεια μου φορτώνει στην πλάτη. Κλείνω το κεφάλι μου ανάμεσα από τα πόδια μου, κλείνω τα μάτια, σβήνω το φως , απόψε όπως και κάθε βράδυ θα κοιμηθώ μόνη, τελευταίο τσιγάρο.
Καληνύχτα Σοφία

Πρόσκαιρη βροχή όπως και η χαρά μου;

Τσουπ, καλώς τους, ήρθαν και πάλι αυτοί οι περίεργοι Τζαμαϊκανοί ρυθμοί, που παίζουν μπλουζ μέσα στην κοιλιά μου!

Τελειώνω…

Ας είναι καλά ο φίλος μου ο Ανδρέας, που αν και μας χωρίζουν κάμποι, βουνά και θάλασσες ,κάθεται πάντα και με αφουγκράζεται(τρελαμένος Χανιώτης).
Τελικά η χαρά δεν κρύβεται , είπαμε θα γίνει ο κουμπάρος μου έκλεισε αυτό, τον γαμπρό όλο και από κάποιο δρόμο θα τον μαζέψουμε!

Ποιος ξέρει; Μετά από τόση ξεραΐλα και ανομβρία , μου φτάνει μόνο που πρόλαβα να πάρω δυο τζούρες απ’ το βρεγμένο χώμα…

Τόσα χρόνια γκαντεμιάς έσπασαν με το που πάτησα το πόδι μου στη Θεσσαλονίκη, ε γιατί δεν εξηγείτε αλλιώς , να χτυπιέσαι τόσο καιρό για να πετύχεις κάποιους στόχους όλα να πάνε από το κακό στο χειρότερο, και μέσα σε μια εβδομάδα να λύνονται όλα, φαίνεται έπρεπε να κάνω αυτό το ευχέλαιο στην Σαλόνικα για να λυθούν τα μάγια, έπρεπε να ξανάπαω μετά από τόσα χρόνια αποχής, κάτι μου λέει ότι τώρα θα πηγαίνω πιο συχνά !
Χοροπηδάω σαν το κατσίκι, πίνω πολύ αλκοόλ τον τελευταίο καιρό, μόνο που αυτή τη φορά δεν θέλω τίποτα να ξεχάσω ! Έγινα πάλι το καλό τρελό, χολεβάκι- χαμουνάκι που έλεγε και ο Κώστας από την Επταπυργίου πριν πέντε χρόνια κάπου στο γεντί κουλέ ! Travel girl η sophie_jamaica επανήλθε γουστάρωωωωωωω!
Δεν πρόλαβα να ξαποστάσω και αύριο φεύγω πάλι, για το νότο, Αθήνα-Πύργο σου έρχομαι(θα πάω κι αλλού, αλλά δεν λέω που, θα είναι έκπληξή, θα σκάσω μύτη αθόρυβα !)

Έλα πάμε όλοι μαζί…

Είμαι απ’ τον Πύργο , κι εγώ απ’ τη Καλαμάτα
Κάτω απ’ τo αυλάκι , με λένε Λιάκο , με λένε Τάκη ….

Ο μπαμπάς μου είναι απ’ τον Πύργο, νομό Ηλείας
Από την πηγή της χασισοποτείας , αν είσαι ντόπιος
Θα με νιώσεις απευθείας, όπως και ο γιος της θειάς
μου της Μαρίας.

Όπου πω , ότι είμαι από τον Πύργο ,
με κοιτάνε καλά-καλά και από εκεί
και πέρα με βλέπουν στραβά, στραβά-Αλέξης
πάρε μια ανάσα πριν τα παίξεις , πυργιώτικα
τσιγάρα θα σε πάνε μακριά …..


Στο χωρίο, μου κάνανε τρελό προξενιό
Μια κοπελιά, με δύο σπίτια καλά,
αρκετά στρέμματα, τίγκα λάδι και ελιά
αλλά, άλλαξε γνώμη μόλις είδε τατουάζ ..

Λοιπόν σεβασμός στην Καλαμάτα,
Έχουν κάτω απ’ το αυλάκι και στην Κρήτη μάγκα,
Κόρινθο-Ναύπλιο-Τρίπολη και Πάτρα ,κάνετε τα
Κουμάντα σας και βγάζετε κιλά …
Ντουμάνια σαν αυτά ταξιδεύουν Ολλανδία.
Πύργος –Καλαμάτα είναι άλλη κατηγορία
Την πίνουν οι τουρίστες και μας κάνουν την κυρία

Ένα –δυο τρεις , τρία –δυο μια
Τζούρα φτάνει πούστη για να πάθεις
Αμνησία , πάντοτε μπλεξίματα με την αστυνομία
Είμαι από τον Πύργο και σε παρακαλώ,
Ποτέ σου μην το δεις αυτό σαν κάτι κακό…..

Ναι, ναι κοντεύουν δυο χρόνια τώρα κι ακόμα δεν είχα παρουσιάσει την πτυχιακή, χα-χα-χα κι όμως ήρθε η ώρα, κι όσο για την Αθήνα, σσσς μη λες τίποτα ένα σου λέω μόνο, αν μου κάτσει, έρχομαι σε κλέβω και πάμε Jamaica!

Υ.Σ Γουστάρω τρελά και κολασμένα, αλλά μην το πεις ούτε του παπά

rasta4eye.mp3 - skaribas

Μίλα

Κορίτσι πάψε να κρύβεσαι πίσω από το δάκτυλο σου, ναι κορίτσι σε σένα μιλάω.
Κοίτα το μπαλάκι στο πετάξανε κι όσο κι αν σου είναι δυσάρεστο ήρθε η ώρα να το πιάσεις.. Πιάσε το γαμημένο το μπαλάκι για μια και μοναδική φορά, πέτα το εκεί που θες εσύ να πάει, και σε παρακαλώ μην βρεις πάλι άλλοθι, δεν υπάρχει . Πάψε να υποκρίνεσαι κάτι που δεν είσαι, σου μιλάω μ’ακούς ; Για μια φορά σου ζητάω να πας στο δωμάτιο, κλείσε τα πατζούρια και ούρλιαξε ρε γαμώτο για μια φορά, στο ζητάω σαν χάρη. Τι άλλο θες ; Το κατάλαβαν όλοι, μέχρι και ο πατέρας σου που σου απλώνει το χέρι, όχι για να σε κρατήσει κοντά του, αλλά να σε βοηθήσει να απογειωθείς, μην αφήνεις το χέρι αυτό, φύγε και μίλα για μια φορά πραγματικά, τι φοβάσαι; Μήπως τρομάξεις τους άλλους ; Ναι ξέρω ότι φοβάσαι, μίλα γαμώ την τρέλα μου, ο χαμένος δεν έχει τίποτα να χάσει.

I wanna love you and treat you right

Κλείνω τα μάτια, μα μάταια περιμένω πως θα έρθεις σαν αεράκι, να μου χαϊδέψεις το πρόσωπο, να με φιλήσεις στα μάτια… Να ήξερες πόσο λυτρωτικό είναι αυτό για μένα, σε αυτά τα μάτια που κουβαλούν τόσο θλίψη που δεν είδες, με κάδρο τους μαύρους κύκλους μου, και τις πρόωρες ρυτίδες. Πόσο θα ήθελα να νιώσω ξανά τα χείλη σου, να μου φιλούν τα μάτια , χωρίς λέξεις, μόνο ανάσες. Μα είμαι τρελή, ένα χαμένο κορμί, σημαδεμένη παντού σε μυαλό και ψυχή. Το παίζω άνετη, αλάνι και τα σχετικά, μα κάπου μέσα μου βαθιά είμαι αυτή η γυναίκα που θέλει ασφάλεια και μια αγκαλιά. Μονάχα αυτή τη φορά που δεν ζήτησα τίποτα, πήρα τόσα πολλά, κλείσανε τους δρόμους πρωινό Κυριακής, οι καμπάνες λυσσάξανε κι εγώ ήμουνα μαστουρωμένη από την τόση χαρά… Τόσες νύχτες έμεινα ξάγρυπνη, δίχως να μου περάσει ποτέ από το μυαλό, πως κάτι τόσο αναπάντεχο θα μου έδινε την λύση σε όλα αυτά που με κράτησαν πίσω και με έκαναν για τόσα χρόνια καταθλιπτικιά, μην σκέφτεσαι, ζήσε την κάθε στιγμή και όλα θα πάνε καλά….

Kαταθλιπτικιά

Επιστροφή Λάρισα , ανοίγω μπύρα στρίβω τσιγάρο σηκώνω μανίκια και δεν θα σας πω τίποτα για τη Salonika, γιατί κινδυνεύω ,omerta! Στρίμωξα μες στα μπαγκάζια, και διακόσια κιλά ξενύχτι, γέλιο, κουλά και αναπάντεχα, ζω ξανά μετά από τόσα χρόνια φυλακής, δεν μετανιώνω για τίποτα!

Πήρα σοβαρές αποφάσεις, πέντε μέρες «ξεμπουρντάλεμα» στη Θεσσαλονίκη ήταν αρκετές, ναι τελικά κάποια στιγμή θα βγάλω λεφτά γράφοντας, μέχρι τότε τρώω του μπαμπά και ναι κάποια που είχα κρατήσει στη καβάτζα για Τζαμάικα.

Έντεκα χρονών στη Λάρισα όταν η Μάχη με την Μαρία, σε μια γιορτή, σε κάποια γενέθλια μου έφεραν έναν κολοκύθα για κουμπαρά, δραχμές τότε, μετά ευρά, σκοπός να μαζέψω λεφτά να πάω στην Τζαμαικά, ο κολοκύθας έσπασε με το που βρήκα τον πρώτο μου γκόμενο κι έφαγα όλα τα λεφτά της Τζαμάικας σε τηλεκάρτες !

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί πρέπει πάντα να υπάρχει happy end, αφού στη ζωή υπάρχει σπάνια, ξέρω όμως πως είναι να χαμογελάς και να είσαι αγκαλιά με ανθρώπους που αγαπάς. Η Θεσσαλονίκη μου έκανε καλό σε πολλά και το κυριότερο ότι μέσα στη χλαπάτσα μου έδωσε μια απίστευτή δύναμη να γίνω αισιόδοξη ξανά, και γιατί να μην είμαι αφού τα πράγματα καλύτερα δεν γίνονται, τελικά μήπως να κρατήσω τον τίτλο της δημοσιογραφίνας, μου πάει τελικά, αν είναι να συμβιβαστώ το αφήνω για αργότερα. Η ανάσα παντόφλα από τα τόσα στριφτά , πετάω ψηλά –ψηλά, κούνα τον κώλο σου sophie_jamaica η ευκαιρία είναι μπροστά, σταμάτα να τρως τα λεφτά του μπαμπά, το φαρμακείο είναι για άλλη δουλειά, γάμα την από τα μαλλιά, πριν είναι αργά τώρα που μπορείς… Σήκω φύγε….

Jah love’s sophie_jamaica !

Υ.Σ Δεν έβγαλα ούτε μια φωτογραφία, αλλά έβγαλα τα εσώψυχα μου στο Θερμαϊκό, αυτό είναι αρκετό!

Κάποτε θα'ρθουν

Κάποτε θα 'ρθουν να σου πουν
πως σε πιστεύουν σ' αγαπούν
και πως σε θένε
Εχε το νου σου στο παιδί
κλείσε την πόρτα με κλειδί
ψέματα λένε
Κάποτε θα 'ρθουν γνωστικοί
λογάδες και γραμματικοί
για να σε πείσουν
Εχε το νου σου στο παιδί
κλείσε την πόρτα με κλειδί
θα σε πουλήσουν
Και όταν θα 'ρθουν οι καιροί
που θα 'χει σβήσει το κερί
στην καταιγίδα
Υπερασπίσου το παιδί
γιατί αν γλιτώσει το παιδί
υπάρχει ελπίδα

Κάποτε ήρθανε, μου χάιδεψαν τα μαλλιά και μου είπαν πως με πιστεύουνε και πως με αγαπούν κι εγώ ήμουνα παιδί και τους πίστεψα, και με πούλησαν , και ναι ήρθαν οι καιροί που έχει σβήσει το κερί στην καταιγίδα , κι εγώ κλείνω την πόρτα και βυθίζομαι όλο και πιο βαθιά. Υπάρχει πιο χαμηλά από εδώ ;

Τσάι γιασεμιού

Σου 'φερνα στρείδια απ' το ασπρονήσι,
σου 'φτιαχνα τσάι γιασεμιού,
Μα εσένα σ' είχαν συνηθίσει σε φασολάδες και τουρλού.

Πάω πίσω λοιπόν στη μαμά μου, στην κάμαρά μου την παιδική,
μήπως βρω το χρυσό πρίγκηπά μου, που τον εψάχνω εδώ και μια ζωή.

Πρόσεχες πάντα στα πλακάκια κάθε σκουπίδι και λεκέ,
και είχα στο βάζο λουλουδάκια που δεν τα πρόσεξες ποτέ.

Πάω πίσω λοιπόν στη μαμά μου, στην κάμαρά μου την παιδική,
μήπως βρω το χρυσό πρίγκηπά μου, που τον εψάχνω εδώ και μια ζωή.

Μια ευκαιρία τελευταία, που είχε απομείνει πια για μας,
κι αυτή την έχασες μοιραία, για να μη χάσεις ένα ματς.

Πάω πίσω λοιπόν στη μαμά μου, στην κάμαρά μου την παιδική,
μήπως βρω το χρυσό πρίγκηπά μου, που τον εψάχνω εδώ και μια ζωή.
Κι όταν μπω στα γαλάζια σεντόνια, ο πρίγκηπάς μου θα είναι εκεί,
θα φοράει τη δικιά σου κολόνια και θα φιλάει, όπως φιλάς εσύ.

Πάω πίσω λοιπόν στη μαμά μου, στην κάμαρά μου την παιδική,
μήπως βρω το χρυσό πρίγκηπα μου, που τον εψάχνω εδώ και μια ζωή.
Κι όταν μπω στα γαλάζια σεντόνια, ο πρίγκηπας μου θα είναι εκεί,
θα φοράει τη δικιά σου κολόνια και θα φιλάει, όπως φιλάς εσύ.