Israel Vibration - Herb is the healing

Πτώση

Στα παράξενα όνειρά μου
αλεξίπτωτο φοράω
σαν χρυσόσκονη κλεμμένη
στον αέρα με σκορπάω.

Ένα μάτι θηλυκό
δε δακρύζει να με σώσει
κι είναι ελεύθερη και κρύα
κι αχαλίνωτη η πτώση.

Δεν υπάρχει γυρισμός,
όλοι τρέχουν κι εγώ μέσα
με ξεγέλασε ξανά
η ανάμνηση η μπαμπέσα.

Το '80 μ' έχει αφήσει
τη φωτιά να ξανανάψω,
τις παλιές εκείνες μνήμες
μάλλον πρέπει να τις κάψω.

Κι εκείνο το φιλί
ένα άγγιγμα με ρίγος
τόσα χρόνια μακριά
ο καιρός φαίνεται λίγος.

Τότε το γλυκό μεθύσι
ήταν κάτι σαν αστείο
τώρα όλα σιωπηλά
κι ένα λίκνισμα γελοίο.

Το βυνίλιο ξεθωριάζει
και χαϊδεύω τις στροφές του
δάσκαλος ο χρόνος
και ανίερες οι ουλές του.

Ξένος παρατηρητής
λέω πια πως δε φοβάμαι
μα τα λάθη σαν ταινία
μπρος στα μάτια μου περνάνε.

Τις φωνές από τα λάθη
κάποιος πρέπει να φιμώσει
κι είναι ελεύθερη και κρύα
κι αχαλίνωτη η πτώση.

Να μαι μόνος μεθυσμένος πάλι
να ονειροπολώ
με ναυάγια αναμνήσεων
φτιαγμένα από φελλό.

Τι να φταίω που γεννήθηκα
αγόρι με φτερά
και το κάθε υγρό όνειρό μου.
Μένει. Δε με διαπερνά.

Και χαζεύοντας τον batman
τον coyot και τον ten-ten
διαπιστώνω πως δεν είμαι
με τους δε ούτε με τους μεν

κι ονειρεύομαι στον δρόμο
κάτι πράγματα μικρά
που ο ήλιος τα γεμίζει
με μια δύσκολη ομορφιά.

Α! Α! ʼνοιξε τα μάτια σου
μάζεψ' τα κι ένωσε τα κομμάτια σου.
Μπορείς ακόμα.

Βγες από το ψυχοφθόρο
τέρμα κι όρμα.
Αναζήτησε το σοκ
που θα σε βγάλει από το κώμα.

Βάλε σε μια σειρά
τα πράγματα μεσ' στο κεφάλι σου
ποτέ δεν είναι αργά
για να πιστέψεις στις δυνάμεις σου.

Εσύ είσαι ο μόνος που μπορεί
να σε σώσει...
Να δώσει ένα τέρμα σ'αυτή
την καταραμένη πτώση!

Τις φωνές από τα λάθη
κάποιος πρέπει να φιμώσει
κι είναι ελεύθερη και κρύα
κι αχαλίνωτη η πτώση.

Μου λείπεις

-Γιατί κλαις;
-Πονάνε τα χέρια μου.
-Γιατί;
Γιατί χρειάζεται να κουβαλάω την καρδιά μου στα χέρια μου
-Γιατί δεν την έδωσες στον άγγελο που πέρασε πριν ;
-Ήταν πληγωμένος , με καμένα φτερά , με φίλησε ενώ εγώ έσβηνα στην αγκαλιά του, τότε έβγαλα την καρδιά μου να του τη δώσω γιατί άνηκε σε εκείνον πια.
-Και τι έγινε;
-Τρόμαξε, προσπάθησε με όλη του τη δύναμη , να μου δώσει την καρδιά μου πίσω , δεν καταλάβαινα. Μου είπε ότι δεν μπορεί να κρατήσει την καρδιά μου γιατί κάποτε κάποια σαν κι εμένα του έκαψε τα φτερά . Μείνε κοντά μου του φώναξα, και τότε εκείνος το έβαλε στα πόδια και φώναζε, μην ελπίζεις σε μένα, εγώ έχω πεθάνει.
-Και τώρα τι θα κάνεις;
-Ο πόνος είναι δυσβάσταχτος , κάθε βράδυ κλαίω, ξέρω πως αν αγκαλιάσω κάποιον θα πεθάνω γιατί θα χρειαστεί να αφήσω κάτω την καρδιά μου, έτσι από τότε δεν μπορώ να αγαπήσω κανέναν , ούτε και να αγκαλιάσω κανέναν και μένω μόνη μου, αυτό δεν με πειράζει όμως, για μια στιγμή μονάχα ζω, σε αυτή ελπίζω και υπομονετικά συνεχίζω να κουβαλάω την καρδιά μου, αλλιώς θα είχα ήδη πεθάνει.
-Και ποια είναι αυτή η στιγμή
-Η στιγμή που θα ξανασυναντήσω τον άγγελο μου με τα καμένα φτερά και θα τον αγκαλιάσω για τελευταία φορά

Στοργή και Proderm

Καθόμουνα στη βεράντα για ένα βραδινό τσιγάρο, ψάχνοντας να βρω , ένα μαγικό κουμπάκι delete και να το κάνω δαχτυλίδι. Μπορεί να μην υπάρχουν νεράιδες και μαγικά ραβδιά, αλλά σίγουρα υπάρχει κάπου αυτό το μαγικό κουμπάκι του delete και τότε για μερικά δευτερόλεπτα αναπόλησα τα φοιτητικά μου χρόνια, όχι για κανέναν άλλο λόγο, μόνο και μόνο για εκείνα τα άγρια πρωινά , που είχα μάθημα στη σχολή με την πατρινιά καθηγήτρια, που τόνιζε το χαρακτηριστικό λι στη λέξη delete, μειδίασα….
Δεν είναι του χαρακτήρα μου να αναπολώ, αγαπώ το παρελθόν μου , γιατί ίσως να είναι και η μοναδική μου κληρονομιά , αλλά μέχρι εκεί, ήμουν πάντα υπέρμαχος του ενεστώτα και ειδικά τώρα, όσο για το αύριο δεν μπορεί παρά να είναι καλύτερο, εκτός κι αν υπάρχει κάτι πιο κάτω και από την άβυσσο .
Μύριζα τις άκρες των δαχτύλων μου που ευωδίαζαν τσιγαρίλα , δεν υπάρχουν ούτε μαγικά κουμπιά μου ψιθύρισα όπως κι αν τα προφέρεις, στην καρδιά δεν υπάρχουν keyboard, χορδές κι άλλες μαλακίες, το μυαλό άμα είναι να κολλήσει, κολλάει όσα restart και format κι αν κάνεις, μόνο στην αγία λήθη προσεύχομαι μήπως και με φωτίσει και κρύψει μέσα μου βαθιά παλιούς και νέους ανεκπλήρωτους πόθους…
Καληνύχτα λοιπόν με ένα φιλί στα ματόκλαδα , να θυμάσαι κάθε φορά που μου χτυπάς την πόρτα για να ζητήσεις κάτι, πως θα έχω πάντα για σένα φυλαγμένα όλα τα προϊόντα της Proderm

Να και κάτι ακόμα που αναπολώ από τα φοιτητικά μου χρόνια, 3 Οκτωβρίου 2006

Forgotten Hopes

Κάτι από τα παλιά , για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι καινούργιοι!!! Ήμουν 15 χρονών όταν ξάπλωνα και έπαιζα στην κιθάρα το Forgotten hopes κι ας φορούσα μαύρο τζιν,που στην αριστερή κωλότσεπη είχα βάλει την μάνα μου και μου είχε κεντήσει το όνομα του Bob Marley, οι κακές παρέες εκείνης της εποχής με είχαν σκαλώσει με τους Anathema … Forgotten Hopes, τραγουδάρα!

Hey you rotting in your alcoholic shell
Banging on the walls of your intoxicated mind
Do you ever wonder why you were left alone
As your heart grew colder and finally turned to stone

Did I punish you for dreaming?
Did I break your heart and leave you crying?
Do you ever dream of escaping...
Don't you ever dream of escaping?

Pathetic oblivion
Forgotten hopes buried in your soul's lonely grave
Pathetic oblivion
Remember how you were before you locked your heart away

Did I punish you for dreaming?
Did I break your heart and leave you crying?
Do you ever dream of escaping...
Don't you ever dream of escaping?

Καθώς διασχίζω με μάτια ορθάνοιχτα χώρες της προστυχιάς με τη καρδιά ενός θηρίου γελοίου και παράτολμου

Καθώς άπλωνα το γιαουρτάκι με λίγα λιπαρά πάνω στο τσουρουφλισμένο αγύμναστο κορμί μου,χαζεύοντας τα σημάδια του,που εδώ και μέρες δεν λένε να υποχωρήσουν θυμήθηκα πως πριν λίγες ώρες έξυνα αμέριμνα τα χθεσινά τσιμπήματα από χιλιάδες γαμημένα κουνούπια,πίνοντας την παγωμένη carib κάτω από την ομπρελίτσα,πλαισιωμένη από χαμογελαστές φάτσες, γιατί ναι,οι φίλοι μου αν και έχουν πολλές πληγές χαμογελούνε πάντα.

Άκουγα reggae,και το μόνο που έλειπε για να μου δώσει την ψευδαίσθηση της ευτυχίας ήταν μια βουτιά στη θάλασσα,που η γαμημένη περίοδος, δεν μου επέτρεψε να απολαύσω. Ξεκινήσαμε για ένα απίστευτο διήμερο, εγώ, ο Αχιλλέας και ο Γιώργος, που αν και ήμασταν χρόνια φίλοι, κάποτε χαθήκαμε τελείως για να ξαναγίνουμε αχώριστοι.

Ξεκινήσαμε τρεις και πριν το καταλάβουμε μας κάνανε ντου και τα άλλα τα αλάνια και γίναμε πολλοί, τους αγαπάω τους φίλους μου, γιατί ποτέ δεν μου ζήτησαν τίποτα, έδιναν πάντα χωρίς να περιμένουν κάτι από μένα κι εγώ ασυναίσθητα έκανα το ίδιο γι αυτούς.

Δεν φανερώνω τα μέσα μου εύκολα, ίσα-ίσα σκάβω μια τεράστια γούρνα στην άμμο και κρύβομαι μέσα της, αλλά οι φίλοι μου, πάντα με βρίσκουν.Είναι φορές που ξέρουν πως δεν θέλω να βγω από το λάκκο μου, πως δεν θέλω να μιλήσω κι αυτό το ξέρουν, κι έρχονται και μου τραγουδούν κι ανάβουν φωτιές πάνω από το λάκκο μου, για να μη νιώθω μόνη. Έτσι και τώρα, τα πίναμε το βράδυ στο μπιτσόμπαρο, καθένας μας ένα μυθιστόρημα από μόνος του, στο σπίτι λες και μας κούρδισες κοιμηθήκαμε ταυτόχρονα και ξυπνήσαμε μαζί( όταν εγώ άρχισα να φωνάζω από τους πόνους περιόδου!!!!)

Το μεσημέρι σκάσανε μύτη και ο Νίκος, η Ντίνα, ο Βασίλης, ο Γιάννης κλπ και έγινε το σώσε!

Όσο κι αν κλείνομαι μέσα μου,όσο κι αν πονάω μέσα μου,όσο κι αν μένω στο λάκκο μου, το ότι δεν έπαθα ασφυξία το χρωστάω στους φίλους μου,γιατί δυστυχώς όλοι νομίζουν ότι είμαι ο πιο δυνατός άνθρωπος που ξέρουν και πως μπορώ να αντέξω περισσότερα από εκείνους,δυστυχώς είναι αλήθεια,έρχονται ώρες που προσεύχομαι να’ μουν πιο αδύναμη ή έστω να μπορούσα να το καμουφλάρω.

Παλιότερα δεν με πείραζε ο δρόμος μου,ήμουνα ευτυχισμένη και περήφανη, το έβγαζα προς τα έξω και με μια επίφαση μαγκιάς που έκανα αυτή τη ζωή που έκανα, όσο μεγαλώνω και νιώθω ότι γερνάω,αισθάνομαι πως ο δρόμος αυτός είναι πολύ μοναχικός, μαγκιόρικος,ζόρικος και ηρωικός, και δεν ξέρω αν έχω τα κότσια να συνεχίσω στις ίδιες ράγες με αυτό το βαγόνι.

Δειλιάζω,φοβάμαι,βλέπω τις νορμάλ ζωές να περνούν και να με προσπερνούν,τις βλέπω, τις ζηλεύω,πάω να αλλάξω πορεία,κάνω ένα βήμα,δειλιάζω,πάω προς τα πίσω,κι όσο κι αν πονάει ο δρόμος που διάλεξα να ζω, νομίζω πως γεννήθηκα για να τον περπατήσω,αλλά πια συνειδητοποιημένα,χωρίς καμία επίφαση μαγκιάς,απλά σκύβω το κεφάλι,γλείφω λίγο γιαουρτάκι από το μπούτι μου,κλείνω το μάτι στον Αχιλλέα που οδηγάει δίπλα μου και του φωνάζω,στρίψε αριστερά,δεν είναι για εμάς οι ευθείες!

Υ.Σ Στο gcast παίζει Tori Amos-Siren
Y.Σ 2

Τα κανονικά παιδιά γεννιούνται κανονικά
Μεγαλώνουν κανονικά ονειρεύονται κανονικά
Ερωτεύονται κανονικά και πεθαίνουν κανονικά

Πες μου μαμά

Πες μου τι γίνεται μ' εκείνα τα παιδιά

Που αν και γεννιούνται κανονικά
Δε μεγαλώνουν κανονικά
Δεν ονειρεύονται κανονικά
Ούτ' ερωτεύονται κανονικά

Πες μου μαμά...

Πες μου αν πεθαίνουν

Πες μου αν πεθαίνουν κανονικά

Ευρωπαϊκή Γιορτή Μουσικής 21-23 Ιουνίου

Θα είμαι κι εγώ εκεί,στην Ευρωπαϊκή Γιορτή Μουσικής 21-23 Ιουνίου,που από φέτος θα την γιορτάζουμε και στις όχθες του Πηνειού, και σε άλλα δυο σημεία της πόλης, ψεκαστείτε με Citronella,ετοιμαστείτε να λουστείτε στον ιδρώτα,και ελάτε να τζαμάρουμε, γιατί όπως λέει και ο Bob "One good thing about music, when it hits you, you feel no pain"!

Για 10η συνεχόμενη χρονιά στην Ελλάδα, για πρώτη φορά στη Λάρισα, και σε καμία εικοσαριά πόλης ανά την επικράτεια! Αν το λέει η καρδία σας, μπορείτε να μπείτε στην ομάδα υποστήριξης με μια εγγραφή σας στο http://www.smouth.com/, θα περάσουμε καλά.Για περισσότερες πληροφορίες: 6942662834 (Θάνος Βόβουρας)

Υ.Σ Αφιερωμένο
Οι πρώτοι και καλύτεροι
σε ψάχναν στα ρυάκια,
κι εγώ από τη Λάρισα
σου στέλνω τραγουδάκια.

Amatriciana

Καταγγελία αναγνώστη . Σε ολόκληρη Θεσσαλονίκη κοτζάμ συμπρωτεύουσα δεν βρίσκει μια amatriciana. Ντροπή και αίσχος και όνειδος μαζί !

Δωσ’ μου λίγη ακόμα αγάπη

Δωσ’ μου λίγη ακόμα αγάπη
Οδήγησε με στο φρικτό της τοπίο
Δωσ’ μου λίγη ακόμα αγάπη
Θέλω να γίνω βασιλιάς των γελοίων
Δωσ’ μου λίγη ακόμα αγάπη
Δωσ’ μου λίγη ακόμα αγάπη
Δωσ’ μου λίγη ακόμα αγάπη…

Δωσ’ μου λίγη ακόμα αγάπη
Μη μ’ αφήσεις σαν σκυλί πεινασμένο
Δωσ’ μου λίγη ακόμα αγάπη
Θέλω να μπω στη τροχιά των χαμένων
Δωσ’ μου λίγη ακόμα αγάπη
Δωσ’ μου λίγη ακόμα αγάπη
Δωσ’ μου λίγη ακόμα αγάπη…

Εμπρός καλές μου αναμνήσεις , ελάτε και σαρώστε για ακόμα μια φορά το τώρα μου, σας το επιτρέπω , εξάλλου είστε ακόμα τόσο νωπές , σας παίρνει…
Τετάρτη βράδυ ,ανέκαθεν τη θεωρούσα μπάσταρδη μέρα, ξεκάρφωτή στη μέση του πουθενά , μέτρια μέρα , ίσως μου θυμίζει εμένα γι’ αυτό και την σνομπάρω!
Ενώ εγώ περνούσα καλά λοιπόν , γιατί θα ήταν ψέμα να μην πω ότι από τις 27 του Οκτώβρη μέχρι σήμερα του έδωσα και κατάλαβε , έξω γινόντουσαν κοσμοϊστορικά γεγονότα που είμαι σίγουρη πως όλοι μας λίγο-πολύ θα ξεχάσουμε με αρκετά μεγαλύτερη ευκολία από ότι νομίζουμε…
Βιασμοί , καταλήψεις , πορείες , απολύσεις , καταγγελίες , βρισίδια , αντιγραφές , τόσο σπέρμα χαμένο δηλαδή , ένας διαρκής αυνανισμός που καθόμαστε και τον τρώμε στη μάπα απαθείς , βέβαια σε μερικούς από εμάς μπορεί και να αρέσει τελικά , ποιος ξέρει ;
Κατάφερα να μείνω έξω από όλα αυτά , κατάφερα να κάνω και πάλι αξιόλογα χιλιόμετρα μαζί με τον μπαγάσα τον Γείτων , εδώ ο κόσμος καιγότανε κι εγώ στα λεωφορεία μου, στα τρένα μου ! Σάββατο να τρώω σολομούς , και γαριδο-μακαρονάδες σε ρετιρέ στον Βαρδάρη , μεσάνυχτα Δευτέρας να τον δαγκώνω στα τρένα στη Θεσσαλονίκη , Τρίτη ξημερώματα να κολλάω άσχημα στην κίνηση έξω από τον Κηφισό, και Δευτέρα βράδυ πάλι να τον δαγκώνω αγναντεύοντας το Ιόνιο , με παρέα τον ala , τον Γείτων , και τη Γωγώ …
Μετά ήταν και η επίσκεψη έκπληξη της Πόπης , που μετά από δύο χρόνια απουσίας , είπε να χτυπήσει με τα καινούργια της φορέματα , να αφήσει για λίγο το Ηράκλειο και να ανηφορίσει να δει τους παλιόφιλους της, μαζεμένες συγκινήσεις , κι όμως άντεξα …
Κι ύστερα από όλα αυτά τι μένει;

Ένα άδειο, ακατάστατο σπίτι, ένα σπίτι χωρίς εσένα, μια τελείως αναδιοργανωμένη ζωή , τα κεφάλια μέσα και πάλι λοιπόν , με την πνευμονία να καραδοκεί προ των πνευμόνων μου … Ναι εκπαιδεύτηκα να ζω μόνη, το είδες πως τρόμαξα , αλλά μετά από τόσες μέρες συνήθισα βρε μπαγάσα και μου καλάρεσε και τώρα έφυγες και τα φώτα έσβησαν κι έμεινα μόνη να κοιτάζω τον ξέστρωτο καναπέ , να μυρίζω τις ανάσες σου στους τοίχους , να γλύφω το κουταλάκι του καφέ σου …
Έμαθα να ζω μόνη , εκπαιδεύτηκα στο να ζω μόνη . Όλοι οι άντρες μου, δε με έβλεπαν ποτέ περισσότερο από τη στιγμή , πάντα χαρούμενη και φτιαγμένη με έβλεπαν , με αρκετή όρεξη για τρελλίτσες … Μοιράζομαι με κάποιον άλλο τη καθημερινότητα μου , τη ρουτίνα μου, καταρρέουν με μιας όλα όσα πίστευα μέχρι τώρα … Μοιραζόμαστε τις δυο άκρες του καναπέ , αυτό που βλέπεις είμαι εγώ, άρρωστη , άβαφη , χλωμή , με πιασμένα τα κατσαρά ατημέλητα μαλλιά μου και τις φαρδιές πιτζάμες μου με τα αρκουδάκια , σίγουρα το σεξαπίλ μου είναι στα πατώματα μα εσύ συνεχίζεις να με κοιτάζεις με το ίδιο βλέμμα,

Μόνη και πάλι με τα αποτσίγαρα μου , τα βιβλία μου , τις στάχτες στα τασάκια , πάλι τρένα και αποχαιρετιστήριοι καφέδες σε σταθμούς … Δεν είσαι εδώ και σε ψηλαφίζω με τα μάτια μέσα από τις φωτογραφίες που σε τράβηξα, ενώ μου χαμογελούσες , ενώ με εκνεύριζες...
Τι έμεινε από όλα αυτά ;
Πολλά, πάρα πολλά , τόσα που βγάζω άνετα κι αυτόν και τον επόμενο χειμώνα ...

Σήμερα το πρωί , προσγειώθηκα πάνω σε μια καρέκλα στο κυλικείο , πριν ήμουνα σε μάθημα , αλλά κοιμόμουνα αρκετά για να θυμάμαι λεπτομέρειες , καφές , τσιγάρο και τάβλι , μια τηλεόραση πάνω από το κεφάλι μου ανοιχτή , αλλά χωρίς φωνή …Η Λίτσα όπως και κάθε πρωί μας ενημέρωνε αν ξεστρατίσαμε ή όχι , όταν έφτασε λοιπόν στα λιονταράκια , έγραφε στο κάτω μέρος της οθόνης , «ο δρόμος που έχετε πάρει, είναι λαθεμένος» (ναι , λαθεμένος έγραφε , αχαχα!), έριξα τα ζάρια και έφερα εξάρες , βρε δεν πας κι εσύ βρε Λίτσα είπα ...
Τι απόμεινε από όλα αυτά ;
Έριξα τα ζάρια κι αυτή τη φορά ήταν εξάρες μωρό μου , εξάρες ….
8 Νοεμβρίου 2006 Πύργος Ηλείας. Αναδημοσίευση