Συνταγές αμυντικές

Ξέστρωτες  σκέψεις
Σεντόνια
Σφυρίγματα από τέντες
Αϋπνίες 
Δάκρυα πονοκεφάλου 
Πρωί- Βράδυ
Μετά το φαγητό
                              σ.χ 

Ονειρεύομαι μια κοινωνία στο mute

Να γράψεις μια ιστορία. Κοίτα να γράψεις μια καλή ιστορία. Με αρχή, μέση και τέλος. Να γράψεις γι αυτούς που πήρανε πίσω αυτό που τους άξιζε αλλά και γι αυτούς που αν και δεν τους άξιζε το πήραν. Καλό- κακό, τι σημασία έχει; Πήραν αυτό που δεν τους άξιζε.

Τι ωραία που το έγραφε, "η μεταμέλεια φοράει ξυλοπάπουτσα" ακόμα το θυμάμαι. 

Η ΜΕΤΕΜΕΛΕΙΑ ΦΟΡΑΕΙ ΞΥΛΟΠΑΠΟΥΤΣΑ 

Με φόρτωσε τόσες ανασφάλειες κάποτε, που να φανταζότανε ότι θα το πλήρωνε εκείνος πιο ακριβά κι από εμένα. Πήρε αυτό που του άξιζε. Να γράψεις, μα που όρεξη για γράψιμο τέτοιες μέρες. Ξυπνώ και περπατάω, πρέπει να γράφεις για τους πολλούς, οι παπαριές σου πρέπει να αφορούν κι άλλους. Όσο περισσότερος χρόνος περνάει , τόσο πιο πολύ αγαπώ και εκτιμώ τους ανθρώπους που σιωπούν και πιάνουν τη γωνιά τους. Ναι έναν μουγκό θα ψήφιζα, ενάν μουγκό με χαμηλωμένο βλέμμα, κάποιον που θα καθότανε σε μια γωνιά και απλά θα έκανε τη δουλειά του. Θα άκουγε τους άλλους να μιλούν και να ξερνούν την ανυπέρβλητη βλακεία τους κάθε λίγο και λιγάκι, μα δεν θα μιλούσε, δεν θα μπορούσε να μιλήσει πια, δεν θα είχε νόημα πια, θα ήταν εκεί στη γωνιά του και θα' κανε τη δουλειά του. 

Ονειρεύομαι μια κοινωνιά στο mute. Να μιλούν όλοι αυτοί οι άθλιοι αλλά κανείς να μην μπορεί να τους ακούσει, να μείνουν εκεί και να μιλούν στους εαυτού τους κι αυτό να φτάνει. Να φτιάχναμε ένα ίδρυμα και να τους βάζαμε μέσα, να τους δίναμε να διαχειρίζονται και λεφτά από τη Monopoly, μπάχαλο θα τα κάνανε  και πάλι. Ποια ανηφόρα να ανέβεις και σε ποια κατρακύλα να ελπίζεις, ποια άνοιξη;  Το σήμερα, ραντισμένο χωράφι... 

Το σπίτι μου

The jam house

Δουλειά

Το μπλε

Το μπλε
Ήταν το χρώμα
Του ύπνου μου
Πέρασε η ώρα
Ξεχάστηκα διορθώνοντας
Κρατούσα κόκκινο στυλό
Να σημειώνω λάθη
Κόκκινες πινελιές
Στα ποιήματα
Ήθελα να σηκωθώ
Να στο ζωγραφίσω
Να το δεις
Μα ήμουν κουρασμένη
θαλασσί ανοιχτό -
Κοιμήθηκα ανάσκελα
Γαλάζιο του ουρανού -
Δεν πρόλαβα να στο δείξω
Βραδιάζοντας έγινε μαύρο

σ.χ

Κοιτάς μακριά

χρειάζεται σοβαρότης

Tο ξέρω που για να επιτύχει κανείς στην ζωή, και για να εμπνέει σεβασμό χρειάζεται σοβαρότης. Kαι όμως με είναι δύσκολο να είμαι σοβαρός, και δεν εκτιμώ την σοβαρότητα. Aς εξηγηθώ καλλίτερα. Mε αρέσει στα σοβαρά μόνον η σοβαρότης· δηλ. 1/2 ώρα, ή μια ώρα, ή δυο ή 3 ώρες σοβαρότητα την ημέρα. Συχνά βέβαια και σχεδόν ολόκληρη μέρα σοβαρότητα. Άλλως, με αρέσουν τα χωρατά, η αστειότης, η ειρωνεία η με ευφυή λόγια, το χαμπαγκάρισμα (humbugging).

Aλλά δεν κάμνει.Δυσκολεύει τες δουλειές.

Διότι ως επί το πλείστον έχεις να κάμνεις με ζευζέκηδες και αμαθείς. Aυτοί δε είναι πάντοτε σοβαροί. Mούτρα, σέρια ζωωδώς· πού να αστειευθούν· αφού δεν καταλαμβάνουν. Tα σέρ[ι]α τους μούτρα είναι αντικατοπτρισμός. Όλα τα πράγματα είναι προβλήματα και δυσκολίες για την αγραμματοσύνη τους και για την κουταμάρα τους, γιαυτό σαν βώδια και σαν πρόβατα (τα ζώα έχουν σοβαρότατες φυσιογνωμίες) είναι περιχεμένη επάνω στα χαρακτηριστικά τους η σοβαρότης. O αστείος άνθρωπος γενικώς περιφρονείται, τουλάχιστον δεν λαμβάνεται υπ’ όψιν σημαντικά, δεν εμπνέει πολλήν πεποίθησιν.

Γι’ αυτό κ’ εγώ καταγίνομαι στους πολλούς να παρουσιάζω σοβαρήν όψι. Hύρα πως μεγάλως με διευκολύνει τες υποθέσεις μου.Eσωτερικώς γελώ και αστειεύομαι πολύ.

Κ.Π Καβάφης

ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΤΣΙΡΚΟ

Μultilitera

δΕΊΤΕ εΔΏ 
by sophie_jamaica


υ.σ το παραπάνω blog, το δημιούργησα για να συγκεντρωθούν όλες οι εργασίες που εκπονήθηκαν στο πλαίσιο του μαθήματος "δικτυακές και πολυμεσικές εφαρμογές της λογοτεχνίας στην εκπαίδευση" στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα σπουδών Δημιουργικής γραφής του ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΔΥΤΙΚΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ

Ο μεγαλύτερος μου φόβος