Η απόγνωση των λέξεων

Συνάντηση μεσημεριανή, πρώτη. Η αμηχανία ασυνόδευτη, ίσως γιατί δεν είχα να περιμένω τίποτα. Επικοινωνία σε μια διαφορετική γλώσσα. Ριγμένος ο εαυτός μου στην καρέκλα. Το κίτρινο πουκάμισο για συνοδεία, ακούω. Είναι ζεστά και όμορφα, ματιά καθαρή, λόγος γρήγορος,  καφές νερουλός τίποτα το ιδιαίτερο.  Λόγια πολλά υποσχόμενα, μου θυμίζουν κάτι από μένα. Θα φταίνε οι  αναγκαστικές μου  προσγειώσεις  αλλά ποτέ δεν είναι αργά για μια καινούργια απογείωση.  Απλωμένο χέρι για μια νέα αρχή, για κάτι ΆΛΛΟ. Χάρηκα πολύ που σε γνώρισα Γιώργο και μοιραστήκαμε τις μεσημεριανές μας σκέψεις... 

 Λόγια του κόσμου μην ακούς,

έχεις να κάνεις με κακούς .

                             Αλέκος Σακκελάριος

Κοιτά να δεις που έχουμε και παρόμοιο γραφικό χαρακτήρα

"... Κοιμάσαι ήρεμος ένα βράδυ , όταν το φεγγάρι παίρνει να γεμίζει, και σε πιάνει απροετοίμαστο στον ύπνο το παρελθόν σου."
                                                                                Γιώργος Σαράτσης

Δεμένη

Diablo

Οι φίλοι μου στα σπίτια τους...

Δανεικά Ιδανικά

SCARED TO LOVE

Greco Maskara

The Very Thought of You

Τριακόσιες εξήντα έξι μέρες

 Κυριακή 9 Οκτωβρίου 2011

Τριακόσιες εξήντα έξι μέρες. Τόσες όσοι και οι φίλου του στο φάσεμπουκ. Έψαχνε διέξοδο. Ξενύχτης . Το πατρικό του, βολικό κούμπωμα στην τρύπα της ζωής του. Ονειρευόταν, πως ίσως να μπορούσε να τους μοιάσει, να έβγαζε κι αυτός μια χαρωπή φωτογραφία μπροστά από το άγαλμα της Ελευθερίας. Οι περισσότεροι φευγάτοι από επιλογή ή από ανάγκη. Χάζευε τις ξενιτεμένες τους φωτογραφίες, με την αυτοπεποίθηση του να καθαρίζει πατώματα.   

Μέσα Οκτώβρη, το πρώτο  κρύο, οι πρώτες σταγόνες. Τα σκουπίδια ξεχύνονται στους δρόμους, η βροχή τα παρασέρνει. Άνθρωποι πέφτουν από τις ταράτσες και αυτοκτονούν άλλοι αυτοπυροβολούνται άλλοι ελπίζουν ακόμα. Η ζωή συνεχίζεται, όπως κάνει πάντα. Κάποιες γενιές χάνονται κι αυτή εδώ υποχρεωμένη να ζει μια παρατεταμένη εφηβεία. 

Καλοκαίρι , πλατεία. Στο παγκάκι γραμμένο ένα σύνθημα. 

«Των τοκογλύφων τσιράκι. Γαμιέται η Μαρία Δαμανάκη» 

Ηθικό δίδαγμα. Ποτέ δεν την πληρώνει αυτός που φταίει. Προσπερνάει. Το φαγητό της μαμάς στο πιάτο. Τρώει μηχανικά. Αν δεν υπήρχε αυτή δεν θα μπορούσε ούτε αυτό να έχει. Κι αν δεν το είχε; Θα αναγκαζόταν να κάνει κάτι γι αυτό. Αφηνόταν στην κατάσταση. Δεν είχε δύναμη να αλλάξει τα πράγματα. Τον είχαν μηδενίσει κι αυτός δεν ήταν από αυτούς τους «δυνατούς» που πάντα βρίσκουν λύσεις στη ζωή. 

Συνεχίζεται ....

Το πρώτο σκαλί - Η Πόλις