Κασκόλ με κρόσσια

Περασμένες δέκα. Xθες ήταν Χριστούγεννα και η Μαριάνθη αύριο θα πάει για δουλειά. Το σπίτι της μυρίζει τσίπουρο και καμμένο λίπος απ'την τηγανιά. Δεν έχει ούτε δυο μήνες που πάει για δουλειά και τα βράδια ονειρεύεται ότι παραιτείται.... Συνέχεια 

Αυτό.

Σώστε..........

TECHNICALLY, THE GLASS IS ALWAYS FULL...

You are what you listen to

We all have stories we'll never tell

Καλό μήνα και καλό χειμώνα

 Ελάτη- Περτούλι- Νεραϊδοχώρι...

30/11/2013- 01/12/2013



 Ήρθε ο χειμώνας και έχουν αλλάξει όλα...

decay.gr

Χρόνια πολλά με μια μεγάλη καθυστέρηση

8 χρόνια εκπαιδευμένοι στο οίδημα... Ελεύθερος άνθρωπος είναι αυτός που έχει ελεύθερο χρόνο κι εγώ δεν έχω πια αλλά που θα πάει θα τον ξαναβρω και θα επανέλθω ε; 13-11-2005

Εργαζόμενο κορίτσι

έτσι κάπως για να κλείσει ο μήνας ....

Διαβάστε εδώ 

Στοπ δε πάρλινγκ

Στοπ δε πάρλινγκ εντ δε μίρλινγκ
"άνω" και \κάτω\ τελεία και παύλα και απ'όλα..
αï μπόρντ όλ δε σεϊμ σιτ!
στη γωνία ¨
με κλειστά μάτια ^
και μαρμελάδα στ'αυτιά (
όταν γράψει )
δι εντ _-
ον δε σκριν []
θα σηκωθώ να φύγω --->
πίσω στη γωνία <
τόσο πηχτή αηδία {{{
σο σαντ σο σαντ :(
ψευτιές με λέξεις(ψψψ)
με εικόνες :P
με βρισιές :0
ξερατά στην οθόνη:-----
μόνη- μόνη- μόνΟι -ιιι-

Η ζωή ξέρει...

Έτσι κι αλλιώς τα πράγματα θα κυλήσουν όπως θέλουν αυτά. Η ζωή ξέρει κι εγώ την εμπιστεύομαι. 

Πάει καιρός

Πάει καιρός που μπολιάστηκε του δέντρου η ρίζα
κι οι αλητάμπουρες τριγύρω μου γινήκαν κυρίζα, 
ωριμάσανε, σαπίσανε και πέσανε, 
άλλοι παντρύτηκαν και πήγανε και δέσανε_
ντροπή φορέσανε και βρήκανε πολλές δικαιολογίες, 
κάποιοι ανταμώνουνε μονάχα τις αργίες, 
σα παναγίες που κεντάν τα σάβανά τους, 
φτύσαν το δρόμο που είχαν χρόνια μες στα σωθικά τους.

Στα πρακτικά τους γράφεται μόνο ό,τι δε σαλεύει 
κι αν έμεινε κανείς τρελός εδώ να το παλεύει 
να γυρεύει παλιές εικόνες κι αρώματα
και τα θαμμένα όνειρα μας στα χώματα.
Τρελοκαμώματα για όσους ράψαν μπαλώματα 
στα τρύπια βράδια τους που ζούνε στα παπλώματα.
Όσοι δε το βγαλαν δεν είχαν τσίπα, 
ενώ το είδανε το φίδι να κοιμάται στην τρύπα.

Πάει καιρός που όλα τα βλέπαμε καλά γενικά
και πιστεύαμε πως όλοι είναι καλά αρσενικά.
Τώρα γινήκαμε από αδέρφια γειτόνοι και ξένοι, 
ανταμώνουμε, όταν κάποιος πεθαίνει.

Πάει καιρός και τώρα εδώ στη γη του κανενός
σοβαρευτήκαμε χωρίς να καταλάβουμε πως_
ωραία ζωή και δυο μέτρα ουρανός, 
όλα είναι ίδια ακόμα και στη λάσπη και στο φως.

Πάει καιρός όμως θυμάμαι, ευτυχώς, 
μυρωδιές εικόνες και νιώθω τυχερός.
Πάει καιρός πολύς καιρός
που επιβίωνες, αν ήσουν αλήτης σοφός.
Πάει καιρός τώρα γεμίσαμε φως, 
σοβαρευτήκαμε χωρίς να καταλάβουμε πως, 
Πάει καιρός για να τη βγάλεις γερός, 
αδελφέ μου, αποφάσισες να ζήσεις κουφός.

Στου κουφού, λοιπόν, χτυπάω κι απόψε την πορτά
κι εκείνος ντροπιασμένος χαμηλώνει τα φώτα.
Επιμένω και ξαπλώνω στο πλατύσκαλο, 
τραγουδάω και κρατάω ονειροπίστολο_
να του ρίξω δυο καλά να `ρθει στα ίσια του
ή καναν εφιάλτη να παλεύει με τη λύσσα του.

Ανοίξτε, ρε, ανοίξτε μελλοθάνατοι!
Ποιος να μου το `λεγε ότι θα στέκονταν ασάλευτοι, 
βολεμένοι, εύκαιροι και δανεισμένοι, 
πιασμένοι από μια φούστα ή μια καρέκλα σπασμένη.
Και σαν πρώτα αντρειωμένοι, τώρα σκυμμένοι, 
καλοδιατήρητοικαι γυμνασμένοι.
Τριανταέξι άτοκες δόσεις, 
κοίτα πριν φύγεις, φίλε μου να ξεχρεώσεις.
Υποχρεώσεις βγάλ’ τα παπούτσια, μη λερώσεις 
όσα δεν έκανες, εδώ θα τα πληρώσεις.
Πάει καιρός από τα νιάτα σου τ’ ανέμελα, 
τ’ ωρα σε σκάβουν τα προβλήματα συθέμελα.
Γλυκιά σου νιότη πίσω προδότη 
θα κλειδώσω την πόρτα, αφού την κάνατε πρώτοι.

Burnin' And Lootin'

Χθες για εμένα ήταν μια υπέροχη και σημαντική μέρα της ζωής μου και σίγουρα όχι επειδή γιόρταζα... Ξέρουν όσοι θέλω να ξέρουν :) Χθες λοιπόν κάπου στους πρόποδες του Ολύμπου  άκουγα στα τέρματα  το  Burnin' And Lootin' τελικά ήταν τόσο προφητικό ή μήπως όχι;

This morning I woke up in a curfew;
O God, I was a prisoner, too - yeah!
Could not recognize the faces standing over me;
They were all dressed in uniforms of brutality. Eh!

Υ.Σ Ευχαριστώ όλους όσους με θυμήθηκαν χθες... πραγματικά νομίζω σπάσατε όλα τα ρεκόρ με θυμήκαν μέχρι και οι πέτρες ακόμα και η Ρόζα... Ναι μου συνέβει κι αυτό χθες όταν ένα άγνωστό νούμερο με κάλεσε στο κινητό. Το σήκωσα και μια γλυκιά γυναικία φωνή μου είπε: Σοφία μου χρόνια σου πολλά ότι επιθυμείς η Ρόζα είμαι... Ευχαριστώ πολύ Ρόζα μου της είπα προσπαθώντας να καταλάβω ποια μπορεί να ήταν αν και το Ρόζα δεν μου έλεγε τίποτα. Βέβαια όταν μου είπε, για πες τα νέα σου... Τα παιδιά σου τι κάνουν; Εμείς εδώ όπως τα ξέρεις, αρχίσαμε φροντιστήρια και τέτοια, χαχαχα.. τότε κατάλαβα ότι έδινε σε λάθος Σοφία τις θερμές ευχές στις αλλά όπως και να έχει εγώ τις πήρα :)

και όπως έγραφα και χθες στο fb 

Εύχομαι:
-στις Σοφίες, πίστη, ελπίδα και αγάπη......
-στις Ελπίδες, σοφία, πίστη και αγάπη...
-στις Αγάπες, σοφία, πίστη κι ελπίδα....
-και στις Πίστες, πολλά γαρύφαλλααααααααα......

Νά 'ταν η ζήλεια ψώρα, θα γέμιζ' όλ' η χώρα.

Διαβάστε το άρθρο εδώ 

Human Behavior

Κάθε φορά που γνώριζε κάποιον του έκανε πάντα την ίδια ερώτηση. "Ποιο είναι το μυστικό σου;" Είναι σαν να ήξερε πως όλοι έχουμε μέσα κάτι θαμμένο. Όσο πιο πολλές λακκούβες, όσο πιο πολλά σκαψίματα άλλα τόσα και τα μυστικά μας. Χαίρομαι τους ανθρώπους που μιλούν γι αυτά ανοιχτά και είναι και μερικοί που με το "καλημέρα σας" τους πιάνει λογοδιάρροια και στα πετάνε όλα στη μούρη. Είναι δικό σου θέμα μετά πως θα το διαχειριστείς εκείνοι ήδη το έχουν ξεφορτωθεί από πάνω τους κι ακόμα κι αν είναι τόσο βαρύ που δεν ξεφορτώνεται τουλάχιστον το μοιράζουν και ελαφραίνει. Μπορεί και η δικιά σου ζωή να θυμίζει ταινία του Ξανθόπουλου αλλά το χειρότερο σου είναι να σε συμπονέσουν και να σε λυπούνται αν και μεταξύ μας κι εσύ θα έκανες ακριβώς το ίδιο στη θέση τους. Κι έτσι σωπαίνεις, κρατάς καλά το μυστικό για πάρτη σου και μετά οι άλλοι αναρωτιούνται. Πως εσύ με την τόσο "φυσιολογική" ζωή σου τους κάνεις παρέα και τους σκουπίζεις τα δάκρυα; Βέβαια κι εσύ για να ρίξεις στάχτη στα μάτια πετάς κάτι ψίχουλα πόνου λες για τις δυο-τρεις στραβές σου, μα ποτέ γι αυτή που πραγματικά πονάει, αυτή βλέπεις δεν είναι διαχειρίσιμη. Μερικούς τους αποφεύγεις κιόλας καταλαβαίνεστε από την πρώτη ματιά. Βλέπεις πόσο ίδιοι είστε και φρικάρεις. Οι συναντήσεις μαζί τους σου προκαλούν τόσο μεγάλη αμηχανία κι έτσι σιγά -σιγά αραιώνεις. Ξέρεις ότι σε έχουν πάρει χαμπάρι και το ξέρεις γιατί το βλέπεις στα μάτια τους, εχούν αυτό το λάγνο βλέμμα της θλίψης. Μπορεί να μην ξέρουν τη θλιβερή σου ιστορία, μπορεί και να μην τους νοιάζει να την μάθουν ποτέ - έτσι κι αλλιώς τα έχουν καταλάβει όλα. Είμαστε λοιπόν κι εμείς που δεν μιλάμε κύριοι, ναι δεν μιλάμε. Διεκδικούμε το δικαίωμα μας στη σιωπή. Ακούμε τη θλιβερή σου ιστορία, σε συμπονούμε σε συμβουλεύουμε αλλά δεν θέλουμε να βγάλουμε και τον δικο μας τον καημό φόρα παρτίδα για να μετρήσουμε ποιανού η χλαπάτσα είναι μεγαλύτερη κι όλο το τριγυρνάμε. Γράφουμε και ξαναγράφουμε για χίλιες δυο παπαριές αλλά ποτέ για το πραγματικό μας το σαράκι. "Μίλα να ξαλαφρώσεις",  σου λένε κι όσες φορές το ακούς αυτό άλλο τόσο πιο μέσα σου μπαίνεις και μεγαλώνεις και το στόμα το κρατάς κλειστό και νιώθεις τελικά ότι κανείς δεν σε ξέρει,  δηλαδή το σαράκι σου αγνοεί και στην πορεία έρχονται κι άλλα μπορεί πιο μικρά ζόρια αλλά ζόρια κι εσύ πάλι δεν μιλάς. Φοράς το πιο ωραίο σου χαμόγελο και κάνεις δήθεν πως εσύ δεν ξέρεις από αυτά και ζεις. Βέβαια έρχονται στιγμές που δεν αντέχεις άλλο και σπας για λίγο τον όρκο της σιωπής σου σε λίγους εκεί ίσως που θεωρείς ότι θα σε δεχτούν με αξιοπρέπεια με μια αγκαλιά και θα σεβαστούν τη σιωπή σου. Δεν θα σε ξαναρωτήσουν ποτέ τίποτα και όλα θα είναι όπως πριν. Πουθενά δεν κολλάς. Έτσι νιώθεις. Ούτε εσύ ξέρεις γιατί κρατάς τούτη τη στάση. Θέλεις να κρατήσεις τα  μέσα σου μακριά από τα αδιάκριτα μάτια των ανθρώπουν που δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να σε ρωτούν συνέχεια για κάτι που εσύ δεν θέλεις να απαντήσεις. Επιλέγεις μια μοναχικότητα ηθελημένη, ήρεμη με αξιοπρέπεια. Κουνάς συγκαταβατικά το κεφάλι σε όλους αυτούς που "λένε" για σένα, είναι καλύτερα έτσι από να τους αφήσεις να δουν τα πραγματικά σου ζόρια. Μπορεί συνέχεια να βοηθάς και να υποστηρίζεις τους άλλους αλλά καθόλου δεν γουστάρεις το αντίθετο. Ειδικά στα δύσκολα είναι που δεν θες να δεις άνθρωπο όταν πρόκειται για σένα τον ίδιο, τελεία και παύλα.

Υ.Σ Κλεάνθη ,δεν ξέρουν αυτοί,πιάσε ένα ουισκάκι... 

Photoshoot

Μερικές από τις υπέροχες φωτογραφίες της Μαρίας

photoshoot by Maria Gogou

Μπεκροελπίδα

Διαβάστε εδώ 

diavasame.gr

Το βίντεο  που έφτιαξα για το βιβλίο του Gregg Hurwitz, Είσαι ο επόμενος, στην ιστοσελίδα www.diavasame.gr

Πορτρετά

από τη δράση που έγινε στη βιβλιοθήκη στις 26/8/2013

Πορτρέτα
Φωτογραφιζόμαστε και επιζωγραφίζουμε τα πορτρέτα μας σύμφωνα με το στυλ Warhol.

Πήλιο

κάτι ξέραν οι Κένταυροι ....

Nick Cave & the Bad Seeds - Into my arms

Smile now, Cry later

Πίσω στην πόλη η βία έχει αρχίσει να κυλάει σταθερά στο αίμα της. Η φτώχεια και η ανέχεια έχει έρθει στο σπίτι, όλοι πια το ξέρουν. Δεν το βλέπεις  μόνο στις εφημερίδες και στην τηλεόραση. Η πραγματικότητα από τους δρόμους έκανε σάλτο στην εξώπορτα σου, άνοιξε, μπήκε μέσα και κάθησε δίπλα σου στον καναπέ ενώ βουλιάζατε παρέα βλέποντας σε επανάληψη σειρές του ενενήντα... Διαβάστε τη συνέχεια εδώ 

Φρέσκο και να σπαρταράει

Διαβάστε το νέο άρθρο μου στο decay.gr που ουσιαστικά δεν είναι τίποτα άλλο από ένα καλωσόρισμα στην νέα διαδικτυακή φωλιά μου!!!

decay

Κουνούπια, ζέστη, παραλία... Για ρίξτε μια ματιά και από Σεπτέμβρη που επιστρέφω θα με βρείτε εδώ 

My Bonnie Lies Over the Ocean

Επιστροφή στην πόλη με βροχή...

Pure As Snow

το ακούω μαζί με την απογευματινή μπόρα... 

Η ιστορία της τυπογραφίας

http://www.lifo.gr/tv/the-tube/1490

Storm

Βροχή στον κάμπο

Δεν είχαμε τελειώσει καν το καρπούζι. Μετρούσαμε αστέρια και μαύρα κουκούτσια στην 

πιατέλα, όταν το χώμα μύρισε. Βρισκόμασταν στην πλατεία του χωριού δίπλα από την εκκλησία, βράδυ, κάπου μέσα στην καρακαμπίλα. Πήρε να βρέχει δυνατά κι όμως κανείς δεν έφυγε. Άνοιξαν κάποιοι προνοητικοί τις ομπρέλες τους και θα ήμασταν ωραία εικόνα για τα απελπισμένα γκαρσόνια, που πατούσαν τρεχάλα να μαζέψουν τα άλλα τραπέζια και να βάλουν τους  βρεγμένους θαμώνες μέσα στο μαγαζί. Τρώγαμε καρπούζι στη βροχή αγκαλιασμένοι κάτω από τις πολύχρωμες ομπρέλες μας, ξεφορτώναμε όλες τις έγνοιες στα ποτήρια μας, τραγουδούσαμε δυνατά, έτσι κι αλλιώς άλλος θα πλήρωνε!

Να ζήσουν τα παιδιά φωνάζαμε και τσουγκρίζαμε τα ποτήρια μας, και στο δικό μου εκείνο το βράδυ εμφανίστηκε η θειά μου η Λέλα. «Παιδί μου η ζωή θέλει υπομονή»μου είπε, μα εγώ δεν είχα, ούτε και τούτοι οι καιροί. Οι σιδερένιες καρέκλες μας βούλιαζαν κι ανοίγανε τρύπες στο χώμα σαν τυφλοπόντικες. Απολαμβάναμε τη βροχή, τη δροσιά, τη μυρωδιά του βρεγμένου χώματος και τα χορταράκια που κολλούσαν στα πόδια μας. Δεν θα πηγαίναμε διακοπές και η φετινή απρόσμενη δροσιά στον κάμπο ήταν δώρο θεού.

Είχε βγάλει και αεράκι και ερχόντουσαν τώρα οι ψιχάλες και φιλούσαν τα αναψοκοκκινισμένα μας μάγουλα απ’το κρασί και στο τραπέζι λέγανε για τις απολύσεις που έρχονται, για τον Κατσέλη, την ΕΡΤ,το μαύρο και τις τιμές στο σούπερ μάρκετ. Μιλούσαμε για απολύσεις, όλοι μας κοντά τριάντα και εμείς ούτε να απολυθούμε δεν μπορούσαμε πια.  Για να απολυθείς, πρέπει πρώτα να σε αφήσουν να δουλέψεις και όσοι από εμάς  δούλευαν, δουλειές του κώλου  κάναμε αλλά αυτές δεν κλάναν μια!

Θυμάσαι πως ήταν εκείνο το βράδυ;  Μετρούσαμε τις σκοτωμένες φιλοδοξίες μας όπως τα μαύρα κουκούτσια στην πιατέλα και άλλοι θυμώναμε κι άλλοι γελούσαμε και γελούσαμε τόσο δυνατά σαν να είχαμε όλες τις φιλοδοξίες του κόσμου και είχαμε το θείο του Αλέξη να μας μιλάει για το όνειρο που δεν πρέπει να αφήσουμε, μα αλλοίμονο κι αν τον πίστευε κανείς, εμείς ούτε να κοιμηθούμε δεν μπορούσαμε πια.

Δεν ξέρω τι ήταν, η χαρά των φίλων μας που παρά την κρίση το είχανε αποφασίσει; Το κρασί που εκείνο το βράδυ μας ένωνε παρά τις διαφορές μας και μας έκανε να νιώθουμε πιο δυνατοί; Οι ζεμπεκιές που ρίχναμε στο χώμα για να εξαγνίσουμε τη βαθιά μας απελπισία;   Το ψόφιο αύριο που θα έπρεπε να αναστήσουμε μαζί με αυτό και τις ζωές μας;Όπως και να έχει εμείς εδώ στεκόμασταν μόνοι και έρημοι, όπως το μοναχικό δέντρο μέσα στον ατελείωτο κάμπο και τότε είναι που σε άρπαξα και σε φιλούσα και σε αγκάλιαζα και ήθελα να σε φάω ολόκληρο σαν το καρπούζι και εσένα κάτω από τη βροχή αλλά μετά πιάσαμε για άλλα να λέμε. Για το γαμήλιο ταξίδι που θα κάνανε τα παιδιά στην Πόλη, για τον εμφύλιο στην Αίγυπτο , για το ότι δεν έχουμε λεφτά να βάλουμε βενζίνη στο αμάξι, για τους δημοτικούς αστυνομικούς, για τα δακρυγόνα, τα δάκρυα, την οργή, πως όλο αυτό δεν οδηγούσε πουθενά αλλού εκτός από το χώμα. Ήμασταν χαρούμενοι όμως έτσι ανάμεσα στους αγαπημένους μας και στο κρασί  λες και δεν είχαμε αύριο.

Είχε έρθει όμως η ώρα, αυτή που γέρνω το κεφάλι μου στον ώμο σου ενώ άλλοι ξερνούσαν στις τουαλέτες, άλλοι τραγουδούσαν Μάρκο άλλοι χαιρετούσαν κι εγώ ήθελα να σε πάρω και να φύγουμε.Δυο ποτήρια αργότερα και πεντέ- έξι τσιγάρα μετά σίγουρα είχαμε φύγει, ούτε που θυμάμαι τίποτα, μόνο πως την επόμενη μέρα άκουσα στην τηλεόραση και για άλλες απολύσεις ενώ έψαχνα στο ντουλάπι για φουντούνια και ντεπόν...

Ιστορίες από την ελληνική επαρχία

Διαβάστε κι άλλες εδώ και εδώ 

You're next

Κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Λογείον
www.logeion.gr

Ο Μάικ πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια. Εγκαταλείφθηκε σε ηλικία 4 ετών και μεγάλωσε σε ορφανοτροφείο. Κανένας δεν τον αναζήτησε, ενώ έχει αποσπασματικές αναμνήσεις από τους γονείς του. Σήμερα, ως ενήλικος, ζει τη ζωή που πάντοτε επιθυμούσε. Είναι παντρεμένος με τη γυναίκα της ζωής του και έχει μια οχτάχρονη κόρη. Η εταιρεία του πρόκειται να ολοκληρώσει ένα «πράσινο» πρότζεκτ, έναν οικισμό με οικολογικά σπίτια. Τότε συμβαίνει κάτι που αλλάζει τη ζωή του: Κάτι από το παρελθόν του, κάτι που ο ίδιος δεν θυμάται, επιστρέφει για να προκαλέσει τρόμο στην οικογένειά του.
 Ο Μάικ, μαζί με τη βοήθεια του Σεπ, ενός επικίνδυνου ανθρώπου ―αλλά και μοναδικού φίλου του― θα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να προστατέψει την οικογένειά του και να μάθει ποιος κρύβεται πίσω από την τρομακτική απειλή, Είσαι ο επόμενος.  

video made by Sophia Choleva

Pack your bag, run away....

Νύχτα με δροσιά, σουβλάκια στον Άγγελο, frozen yogurt και Madrugada μετά από ατελείωτες ώρες editing... Από αύριο γυρνάω στη διπλωματική μου που είναι όντως πια στα τελειώματα :) Αυτό είναι ευτυχία....  

Τριήμερο ήταν και πάει πέρασε...

Πλατιά Άμμος 

Πάει και το τριήμερο. Κυβέρνηση έχουμε,  να και τούτη την ώρα ακούω τον Παπαδάκη να λέει για τον ανασχηματισμό και το "νέο" κυβερνητικό σχήμα...

 Έχω γυρίσει στην πόλη.Τακτοποιώ δουλειές που εκκρεμούν, περιμένω δουλειές που εκκρεμούν και ζω μια ζωή που διαρκώς εκκρεμεί.

εκκρεμώ εκκρεμείς εκκρεμεί . . .

Τα Λαρισαϊκά μας παράλια βούλιαξαν το τριήμετο και ήταν μια αηδία και μισή,γι' αυτό κι εγώ κατεβαίνω Δευτέρα, Τετάρτη και κάθε αγία καθημερινή.

Έτσι κι εμείς αφήσαμε τις κατουρημένες παραλίες και πήραμε τα βουνά . . .


Ραψάνη, φεγγαράδα, ακρίδες, ησυχία και δροσιά ...

Το καλοκαίρι έφτασε

.... το πρώτο μπάνιο για φέτος στη θάλασσα 17 Ιουνίου...